Την έκτη «καμένη γη» στην οικονομία παρέλαβε η νέα κυβέρνηση!
Ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να προκηρύξει δύο χρόνια νωρίτερα εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου, γνωρίζοντας ότι θα τις έχανε. Διότι αυτό μάλλον επεδίωκε. Δηλαδή, να παραδώσει την έκτη «καμένη γη» στην οικονομία, φαινόμενο το οποίο επαναλαμβάνεται από εκλογές σε εκλογές κατά την τελευταία τριακονταετία! Έτσι, παρέδωσε την «καμένη γη» την οποία παρέλαβε από την κυβέρνηση του
ΠΑΣΟΚ το 2004, για να βγάλει (ας ελπίσουμε για μιαν ακόμη φορά!) τα νέα κάστανα από τη φωτιά η καινούργια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, του Γιώργου Παπανδρέου.
Η πρώτη «καμένη γη» στην οικονομία επισημάνθηκε το 1980 από τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, και επιβεβαιώθηκε μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που προέκυψε από τις εκλογές αυτές διαπίστωσε, με αριθμούς, την πρώτη μείζονα εγκατάλειψη της δημοσιονομικής σωφροσύνης και τις ολέθριες συνέπειες της αλόγιστης επέκτασης την περίοδο 1980 – 1981 από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εν όψει της προοπτικής εκλογικής ήττας της. Σημειώνεται ότι ο τότε, νέος, πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε ανακοινώσει ότι η κυβέρνησή του θα αναλάμβανε πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Εξεταστικής των Πραγμάτων Επιτροπής, η οποία θα διερευνούσε πού διοχετεύθηκαν τα τραπεζικά δάνεια για παραγωγικές
επενδύσεις κατά την περίοδο 1974 – 1981. Δεν συγκροτήθηκε ποτέ!
Η δεύτερη «καμένη γη» διαπιστώθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1985, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε, υπό την πίεση της ΕΟΚ και την ανάγκη λήψης της δεύτερης δόσης του κοινοτικού δανείου, να εξαγγείλει το πιο σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας. Είχε προηγηθεί η αλόγιστη μετεκλογική επέκταση της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο 1982 – 1985. Μετά τις εκλογές του 1985 όλοι οι μακροοικονομικοί δείκτες βρίσκονταν σε τραγική κατάσταση και η ελληνική οικονομία ήταν υπό κατάρρευση.
Η τρίτη «καμένη γη» σηματοδοτήθηκε από τη γνωστή πρωθυπουργική ιαχή στο Περιστέρι «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» και χαρακτηρίσθηκε
από την οικονομική αστάθεια που άρχισε κυρίως μετά την εγκατάλειψη τον Μάρτιο του 1988 του τότε σταθεροποιητικού προγράμματος εν όψει της προοπτικής ήττας του κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ) στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989. Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας
επιδεινώθηκε τότε και από τις κυβερνήσεις συνεργασίας ή εθνικής ενότητας που σχηματίσθηκαν μέχρι τον Απρίλιο του 1990. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που προέκυψε από τις
εκλογές αυτές είχε να αντιμετωπίσει ένα δημόσιο χρέος που πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ, έναν συνεχώς ανερχόμενο πληθωρισμό, ένα υπό κατάρρευση ασφαλιστικό σύστημα και μια επαπειλούμενη κρίση ρευστότητας.
Η τέταρτη «καμένη γη» επιβεβαιώθηκε από τη φοροεισπρακτική καταιγίδα στις 3 Αυγούστου 1992 και την εφαρμογή νέου σταθεροποιητικού προγράμματος, το οποίο στηριζόταν στην επιβολή πρόσθετων έμμεσων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και στη συμπίεση των μισθολογικών αυξήσεων στον δημόσιο τομέα. Αλλά και τα μέτρα αυτά δεν μπόρεσαν να επιφέρουν την αναγκαία βελτίωση της ελληνικής οικονομίας εξαιτίας της συνέχισης των υψηλών δημόσιων ελλειμμάτων και της περαιτέρω αύξησης του δημόσιου χρέους.
Η πέμπτη «καμένη γη» διαπιστώθηκε από τη Eurostat αρχικά το 2003 και στη συνέχεια με την Απογραφή που έκανε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τον Μάρτιο του 2004 και την αναθεώρηση πολύ προς τα πάνω βασικών μακροοικονομικών μεγεθών, και ιδιαίτερα των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Τότε η ελληνική οικονομία τέθηκε υπό επιτήρηση, παρά την επίμονη τότε επίσημη ρητορεία για «ισχυρή οικονομία»! Είναι σχεδόν άγνωστο ότι η πρώτη ανεπίσημη (διαπιστώσεις εκθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για υπερβολικό δημόσιο έλλειμμα και προτάσεις για σκληρά μέτρα) επιτήρηση έγινε το 1994. Η περίοδος 1993 – 2004 χαρακτηρίζεται από την κατάρτιση σειράς προγραμμάτων σύγκλισης με στόχο την ένταξη της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, καθώς και από φορολογική σκληρότητα και πύκνωση των ιδιωτικοποιήσεων ακριβώς για την επίτευξη του στόχου αυτού.
Η έκτη «καμένη γη» επισημοποιήθηκε πανηγυρικά με τη φοροεισπρακτική καταιγίδα του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία θυμίζει εκείνη της 3ης Αυγούστου του 1992 και στις 4 Οκτωβρίου «παραδόθηκε» στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τα περαιτέρω. Ποια είναι τα περαιτέρω; Μα, απλούστατα, αυτά που συνέβαιναν διαδοχικά τα τελευταία τριάντα χρόνια, με θύματα το κύρος της χώρας μας, τους φορολογουμένους και τους εργατοϋπαλλήλους. Διότι με τόσο υψηλό δημόσιο χρέος, με τόσο υψηλά δημόσια ελλείμματα και θανατηφόρες διαρθρωτικές αγκυλώσεις, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτε. Εδώ είμαστε…