ΠΩΣ ΑΥΤΟΑΚΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ – ΠΩΣ ΠΑΓΙΔΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ Η ΝΔ
Eκτεταμένη ευφορία πλανιέται πάνω από την ελληνική γη μετά την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, μια ευφορία που έχει να κάνει με δύο στοιχεία μαζί και αδιαίρετα. Πρώτο ότι απήλθε η αμήχανη, ανήξερη και κουρασμένη κυβέρνηση του κ. Καραμανλή, ο οποίος έδινε και ο ίδιος την εντύπωση ότι θέλει να τελειώνει με όλ’ αυτά και να φύγει. Και δεύτερο ότι η νέα κυβέρνηση δεν έχει πει τίποτα συγκεκριμένο για όσα σκοπεύει να κάνει, όπως άλλωστε δεν είχε πει και προ των εκλογών. Έτσι οι πολίτες δικαιούνται να είναι ήσυχοι ότι κυβερνώνται από ένα νέο σχήμα που με τρόπο μαγικό δεν έχει πει και κάνει κάτι για να τους ενοχλήσει. Καθένας δικαιούται να κυλιέται πάνω σε ένα γαλάζιο συννεφάκι ανεμελιάς, χαράς που απαλλάχτηκε από το άχθος των Βατοπεδίων, των κουμπάρων, των ομολόγων κ.λπ., αλλά και χαλαρότητας, αφού ακόμα κινούμαστε στον αστερισμό της παροχής ψυχικής ανάτασης, κάτι που ομολογουμένως έλειψε από τη διακυβέρνηση της ΝΔ. Είναι αλήθεια ότι είχε μαζευτεί πολλή μαυρίλα, μιζέρια και στενοχώρια στον καθημερινό ορίζοντα, κι όταν το μάτι δεν βλέπει ανοιχτοσύνη, μαυρίζει και η ψυχή. Κι όταν μαυρίσει η ψυχή, δεν είναι κανείς σε θέση να αποδώσει δίκαια τις ευθύνες, να καταλάβει δηλαδή αν η κρίση είναι διεθνής και η Ελλάδα είναι κομμάτι της διεθνούς πραγματικότητας και άλλα ψύχραιμα. Αυτά είναι πολυτέλειες και από τον κόσμο ενοχοποιείται ευθέως εκείνος που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης, φταίει δεν φταίει. Είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει η κυνική ρήση-διαπίστωση «το αποτέλεσμα μετράει» και το αποτέλεσμα τα τελευταία δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ ήταν ότι είχαμε βυθιστεί σε μια μιζέρια χωρίς φως, χωρίς ίχνος διαφυγής και χωρίς ανάληψη της πρωτοβουλίας από την πολιτική ηγεσία να σχεδιάσει και να δημοσιοποιήσει έναν χάρτη εξόδου από την κρίση. Όπως ο κ. Σημίτης που έκανε την ΟΝΕ όραμα και σημαία, που ανήγαγε τη δημιουργία και υιοθέτηση του ευρώ σε
ιδεολογία, ενώ και τα δύο δεν ήταν παρά τρόπος για να υπάρχει η Ενωμένη Ευρώπη. Μέθοδοι συνεννόησης και συνύπαρξης που διευκόλυναν τις καθημερινές συναλλαγές. Αλλά ακόμα κι αυτά τα πεζά, κάτι ήταν. Πολλοί χαίρονταν και ένιωθαν υπερηφάνεια («Είδες ο Σημίτης; Μπορεί να είναι κρύος αλλά κάνει πράγματα» άκουγες συχνά σε συζητήσεις) ότι ως χώρα κάνουμε πράγματα, συμμετέχουμε σε ένα ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Την τελευταία διετία-τριετία δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα. Αυτό που συνέβαινε ήταν να βγαίνει ο Καραμανλής όλο και συχνότερα στις τηλεοράσεις προσπαθώντας να δικαιολογήσει λάθη, ανεπάρκειες, ατασθαλίες υπουργών και στελεχών της κυβέρνησής του, με αποτέλεσμα να φθαρεί ο ίδιος. Διότι ακόμα και ο πιο πειστικός, έντιμος και εύγλωττος άνθρωπος του κόσμου φθείρεται, όταν υποβάλλει εαυτόν σε διαρκή αυτοέκθεση απολογητικού χαρακτήρα. Στο τέλος, το ακροατήριο τον ταυτίζει με αυτούς που υπερασπίζεται, καλύπτει ή προστατεύει (προφανώς για το καλό της κυβέρνησης «και της παράταξης») και του ετοιμάζει την ίδια τύχη μαζί τους. Αυτό το νόημα είχαν οι 10,5 ποσοστιαίες μονάδες της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο τέλος τιμωρήθηκε ο ίδιος ο Καραμανλής, αφού ούτε «το μήνυμα» (πόσο βαρετή και πολυφορεμένη έκφραση…) πήρε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2009 ούτε νέα γραμμή στην κατεύθυνση της ανάτασης του κόσμου ακολούθησε με την προκήρυξη πρόωρων, πολύ πρόωρων εκλογών. Τόσο πρόωρων που όλοι θυμούνταν καλά ότι ακριβώς δύο χρόνια πριν (Σεπτέμβριος 2007) είχαν (ξανα)ψηφίσει στέλνοντας γενναιόδωρα τον Κ. Καραμανλή εκ νέου (μετά τον Μάρτιο του 2004) στην εξουσία για να κάνει όσα έλεγε. Δεν έκανε τίποτα. Και ενώ δεν έκανε τίποτα,
ενώ ήρθε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με σαφή ήττα της ΝΔ (4,4% υπέρ του ΠΑΣΟΚ), αίφνης αποφασίζει να ξαναπάει σε εκλογές που βλέπει ότι θα χάσει. Ήθελε να φύγει; Μπορεί. Ο κόσμος όμως δεν ενδιαφέρεται για το τι ήθελε και τι όχι. Ο κόσμος ήθελε μια κυβέρνηση με πρόγραμμα, στόχους και σχέδιο για έξοδο από την κρίση. Πάνω απ’ όλα ήθελε μια κυβέρνηση που θα του δώσει μερικές ανάσες, όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάσταση. Ο Καραμανλής επέλεξε τον δρόμο της «σκληρής και απόλυτης αλήθειας», κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Διότι μέσα στην άσχημη οικονομική συγκυρία δεν είναι το πιο σοφό να διαλαλείς ξανά και ξανά πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και «πόσο δύσκολα είναι τα δύο επόμενα χρόνια». Φυσικά πρέπει να πεις την αλήθεια, αλλά η αλήθεια δεν περνάει αναγκαστικά από τη διάλυση του κεφιού και του ηθικού των πολιτών. Όταν αυτό συνέβη, το μόνο άγνωστο στο αποτέλεσμα των εκλογών ήταν το ύψος της διαφοράς. Αν αυτή θα ήταν (οριακά) μονοψήφια ή διψήφια. Το μάθαμε. Τώρα η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου που καλείται να συνταιριάξει την ανάταση με τα αποτελεσματικά μέτρα.