Με στρατηγική ωμής επιβολής των όρων τους!

«ΔΕΝ αφήνουν πολλά (κατʼ ακρίβειαν καθόλου) περιθώρια αισιοδοξίας για λογική (και επομένως αποδεκτή) λύση στην Κύπρο οι τελευταίες παρεμβάσεις του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Αντιθέτως –και τεντώνοντας στο έπακρο το σκοινί– διαβιβάζει ωμή και εν πολλοίς τελεσιγραφική απειλή ότι: α) δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για το πρόβλημα, β) για τη λύση του δεν πρέπει να αγνοηθούν συγκεκριμένες και «αδιαπραγμάτευτες για την Άγκυρα» παράμετροι (όπως αυτή των Εγγυήσεων) και γ) θα διαπράξει μοιραίο λάθος η Λευκωσία εάν κινήσει ευρωπαϊκές διαδικασίες που θα τροχοπεδήσουν την ενταξιακή πορεία της χώρας του.
Ότι βεβαίως η παρούσα διαδικασία μπορεί να είναι δυνάμει και η τελευταία θα μπορούσε να ερμηνευθεί ακόμη και θετικά, εάν δεν συνηρτάτο προς τους όρους που η Άγκυρα θέτει, και μάλιστα με άκομψο τρόπο. Εν είδει δηλαδή όρων παραδόσεως! Οι οποίοι παρουσιάζονται ως οι τουρκικές «κόκκινες γραμμές». Και οι οποίοι ευθέως προϋπονομεύουν κάθε δυναμική για ιστορικό συμβιβασμό. Που προϋποθέτει όχι μόνο
αμοιβαιότητα εκχωρήσεων (οι
οποίες για την ελληνική πλευρά θα είναι πέραν και από επώδυνες), αλλά και διασφάλιση λειτουργικής βιωσιμότητος που θα δίδει προσδόκιμο στην οποιαδήποτε λύση. Και ειδικά για τον Ελληνισμό (που αποτελεί αυτήν τη στιγμή το μέγα θύμα) θα παρέχει επαρκή και αξιόπιστα εχέγγυα τόσο εθνικής επιβιώσεως, όσο και ιστορικής συνέχειας στη φυσική του γεωγραφία.
Η ελληνική πλευρά έδωσε ήδη τόσα, ώστε να βρίσκεται σε ακροσφαλή όρια. Θα δώσει αναποφεύκτως και άλλα. Έχει όμως (και αν δεν έχει τόσο το χειρότερο γιʼ αυτήν) τις δικές της «κόκκινες γραμμές». Τις οποίες εάν διασκελίσει, θα έχει μπει σε μη αναστρέψιμη τροχιά επισφαλούς προοπτικής. Για λόγους αυτονόητους. Και με ορατό τον κίνδυνο (ή έστω το ισχυρό ενδεχόμενο) να ενεργοποιηθεί σε δεδομένη στιγμή αντίστροφη μέτρηση για την ίδια την ύπαρξή της, καθώς θα βρεθεί κάτω από διαδικασίες πολιτειακής διασπάσεως, εφόσον πρέπει να οικοδομήσει δικοινοτικό συνεταιρισμό, με διζωνική εδαφική επικράτεια. Επομένως υπό καθεστώς μιας εν πολλοίς γεωπολιτικής διασπάσεως.
Αυτοί βεβαίως οι κίνδυνοι δεν πρέπει να επενεργούν ως τροχοπέδη όσον αφορά τη βούληση για έστω και οδυνηρή λύση. Αντιθέτως. Αλλά και θα ήτο άσοφον εάν δεν επροβλημάτιζαν με τρόπο που να αποφευχθούν όσα θα οδηγούσαν μετά τη λύση σε ολέθρια επανείσπραξη του προβλήματος από τον Ελληνισμό. Όχι μόνο από τους Κυπρίους.
Το χειρότερο και για τις δύο μάλιστα κοινότητες, με μόνη κερδισμένη την Τουρκία. Τα «στρατηγικά συμφέροντα» της οποίας στην Κύπρο προασπίζεται ακριβώς (και τα οποία θέτει πάνω και από την προσχηματική ανάγκη προστασίας των Τουρκοκυπρίων) ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, ως συνεπής θεωρητικός (και πρακτικός) του «δόγματος του στρατηγικού βάθους» για τη χώρα του.
Οι προειδοποιήσεις του έχουν και άλλους αποδέκτες. Και πρωταρχικά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι επομένως αποτελούν προοίμιο
εντάσεων στο Κυπριακό, που μπαίνει οριστικά σε φάση κρισίμων διλημμάτων και αναλόγων εθνικών αποφάσεων.