Ευρωπαϊκή Ένωση: ευλογία ή κατάρα;
Με δεδομένη την παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει προκαλέσει την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την ύφεση και συνακόλουθα την αυξανόμενη ανεργία –παγκόσμια κρίση η οποία, σύμφωνα με διαπρεπείς οικονομολόγους, είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από το κραχ του 1929– τι νόημα έχει η με θρησκευτική ευλάβεια τήρηση του ΟΛΕΘΡΙΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ; Είναι ανεγκέφαλοι οι… εγκέφαλοι της περιβόητης και ανάλγητης Κομισιόν; Ή μήπως είμαστε πανικόβλητοι εμείς που τους αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν η αναβίωση της Ιεράς Εξέτασης; (Αδρά αμειβόμενα θλιβερά ανθρωπάκια είναι ο Αλμούνια και οι περί αυτόν, τα οποία ένα πράγμα ξέρουν: Να ακολουθούν πιστά τον τυφλοσούρτη του Μάαστριχτ, εναγκαλιζόμενοι αυτόν εν είδει αξιολάτρευτης ερωμένης…)
Είναι γνωστό ότι δεν είμαι θιασώτης της σημερινής κυβέρνησης λόγω του δικτατορίσκου και πλημμελών ικανοτήτων αρχηγού της. Όμως, ως Έλληνας και ως άνθρωπος που κόπτεται για τους οικονομικά εξαθλιωμένους συνανθρώπους του, θέλω να υλοποιήσει στο ακέραιο τις προεκλογικές και φιλολαϊκές της δεσμεύσεις. Άλλωστε, στο αίμα του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κυκλοφορεί, έστω εν υπνώσει, το ιστορικό σύνθημα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Ένα ανέφικτο στην υλοποίησή του και τότε και σήμερα σύνθημα, που το περιεχόμενό του, ωστόσο, ως προς τις ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ της συμμετοχής μας τόσο στην ΕΟΚ / Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στο ΝΑΤΟ είναι ορατό και αυταπόδεικτο. Προσοχή: Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπήρξαν και θετικές πλευρές για τη χώρα μας, θυμίζοντας ότι ενταχθήκαμε στο ΝΑΤΟ την εποχή του ψυχρού πολέμου, όπου δέσποζε το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», και στην ΕΟΚ όταν δεν υπήρχε δυτικοευρωπαϊκό κράτος εκτός ΕΟΚ που να μη μας ζήλευε.
Πώς διαχειριστήκαμε, όμως, το δώρο της ένταξής μας στην ΕΟΚ και πόσο σεβαστήκαμε, στοιχειωδώς έστω, τους κανόνες και τις ντιρεκτίβες της; Αρκεί να υπομνήσουμε ότι για πολλά χρόνια η απορροφητικότητα του πακτωλού χρημάτων που μας διέθεταν οι Βρυξέλλες μετά βίας ξεπερνούσε το 15%!
Ταυτόχρονα, μεθυσμένοι από τον άκρατο καταναλωτισμό, δανειζόμαστε ως άτομα, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας μας. Οι παγίως επιδοτούμενες επιχειρήσεις, είτε άμεσα είτε έμμεσα διά της μειώσεως των φορολογικών τους συντελεστών, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ στην Ελλάδα, αλλά σε χώρες με φθηνά εργατικά χέρια, ή τοποθετούσαν τα κεφάλαιά τους σε κερδοφόρα ξένα χρηματιστήρια. Οι υπερκοστολογήσεις και οι υποκοστολογήσεις έδιναν και έπαιρναν. Όσο για τη σχέση μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών των πάσης φύσεως προϊόντων, διευρυνόταν συνεχώς –και εξακολουθεί να διευρύνεται– εις βάρος των εξαγωγών μας.
Πλην των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων, που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, το εθνικό μας σπορ ήταν και είναι να κλέβουμε το κράτος, με το επιχείρημα ότι κάποιους από μας μας κλέβει όντως το κράτος. Πάντως, σε τελική ανάλυση, η συνέπειά μας απέναντι στις φορολογικές μας υποχρεώσεις ΕΙΝΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΗ. Στους εφοριακούς και στους τελωνειακούς οι μίζες πέφτουν βροχή, με αποτέλεσμα να πλουτίζουν οι ίδιοι και να στερείται το κράτος την ασυγκρίτως μεγαλύτερη φορολόγηση, εάν οι δηλώσεις τους δεν ήταν πλασματικές. Τα φακελάκια στους γιατρούς κρατικών και ιδιωτικών νοσοκομείων, αν μπορούσαν να αθροιστούν, θα έφερναν στο φως ιλιγγιώδες χρηματικό ποσό. Ποσό που βγαίνει από τις τσέπες μας και ταυτοχρόνως αφαιρείται από τον ταλαίπωρο (και μπατιρισμένο) δημόσιο κορβανά, αφού οι καλομαθημένοι γιατροί δεν δηλώνουν ποτέ τα παρανόμως εισπραχθέντα.
Δικηγόροι και εργολάβοι εκμεταλλεύονται τους πελάτες τους, ζητώντας τους πολύ μεγαλύτερες αμοιβές από τις προσφερόμενες υπηρεσίες τους, με θύμα ΚΑΙ το κράτος, μια και δηλώνουν μικρό μόνο τμήμα των κερδών τους. Υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και λοιποί τεχνίτες που έρχονται για μια μικρή επισκευή δεκαλέπτου στα σπίτια μας και ζητάνε 40 με 50 ευρώ, δεν δίνουν ποτέ απλή απόδειξη κι εμείς, από τη μεριά μας, δεν επιμένουμε, διότι θα μας έκοβαν τιμολόγιο και θα επιβαρυνόμαστε με τον ΦΠΑ.
Πασίγνωστα είναι αυτά, όπως πασίγνωστοι είναι και οι πανταχού παρόντες μεσάζοντες. Μεσάζοντες τους οποίους είχε βάλει στο στόχαστρο ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς να κατορθώσει να ξεφορτωθεί έστω και λίγους από δαύτους. Η μεγάλη μάστιγα είναι οι προμηθευτές του Δημοσίου αναμφιβόλως. Άτομα που συνδέονται σχεδόν πάντοτε με πολιτικά πρόσωπα, τα οποία λαμβάνουν αναισχύντως τη μερίδα του λέοντος. Για να μη μιλήσουμε για τον απευθείας χρηματισμό υπουργών, ιδίως όταν πρόκειται για την αγορά οπλικών συστημάτων. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος –με δεδομένη τη γενική και προκλητική ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ– της αναξιοπιστίας του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας μας.
Η σημερινή κατάσταση είναι τραγική, με αναμφισβήτητη υπαιτιότητα του ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, της ασύδοτης πλουτοκρατίας και επιμέρους Ελλήνων οι οποίοι με γνώμονα το ατομικό κέρδος έβλαψαν σημαντικά το σύνολο. Η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα έφτασε σε μη ακριβώς προσδιοριζόμενο διψήφιο αριθμό, ενώ το τεράστιο δημόσιο χρέος θα αυξάνεται συνεχώς λόγω των τόκων που ενσωματώνονται σε αυτό. Τα αδυσώπητα αυτά στοιχεία τα αγνοούσαν ο Γ. Παπανδρέου και οι στενοί του σύμβουλοι; Ενδέχεται μέχρις ενός σημείου. Όμως, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός διατυμπάνιζε προεκλογικά ότι «ΧΡΗΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ» και μας ξεκούφαινε διά της αδιάλειπτης επαναλήψεως, είχε επισκεφθεί τον Αλμούνια και άλλους αρμόδιους της Κομισιόν και είχε ενημερωθεί καταλλήλως.
Ο διαζευκτικός τίτλος «Ευρωπαϊκή Ένωση: ευλογία ή κατάρα;» έχει διττή απάντηση. Δηλαδή: ΚΑΙ ευλογία την εποχή της ένταξης ΚΑΙ κατάρα σήμερα. Κατάρα μάλιστα σήμερα επίσης διά διττής απαντήσεως: ΚΑΙ λόγω του ασφυκτικού μέχρι πνιγμού Συμφώνου Σταθερότητας ΚΑΙ λόγω της εμμονής στην ίδια μέθοδο που οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση για να επιτευχθεί η υπέρβασή της! Πράγμα αδύνατον, εάν δεν έχει πεθάνει προηγουμένως από την πείνα η μισή ανθρωπότητα.