Επικαιρότητα
1
Το φετινό βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη δόθηκε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και αυτό ξένισε πολλούς, που αναρωτήθηκαν τι άραγε προσέφερε ο αμερικανός Πρόεδρος στην υπόθεση της παγίωσης της ειρήνης στον πλανήτη μας. Ακόμη και ο ίδιος ο βραβευθείς Πρόεδρος την ίδια σχεδόν απορία εξέφρασε, και μάλιστα δημόσια, όταν τον ενημέρωσαν για τη βράβευσή του. Όμως στους εννέα μήνες που ο Ομπάμα ασκεί την Προεδρία πέτυχε πολλά, και μάλιστα επικεφαλής μιας μεγάλης χώρας, όπου ο προκάτοχός του Τζορτζ Μπους ασκούσε προκλητική πολιτική και συνεχώς απειλούσε την παγκόσμια ειρήνη.
Όραμα του Μπους ήταν να καταστήσει τις ΗΠΑ παγκόσμια αυτοκρατορία, με υπηκόους όλους τους άλλους λαούς. Αυτό το νοσηρό και επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη όραμα το συνέτριψε ο Ομπάμα, που σάλπισε υποχώρηση σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Και αυτήν την υποχώρηση τη δέχτηκαν οι Αμερικανοί χωρίς βίαιες αντιδράσεις! Αυτή είναι η μεγάλη κατάκτηση, που γεννάει προσδοκίες για το μέλλον. Βέβαια, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η υποχώρηση των ΗΠΑ υπήρξε αποτέλεσμα και άλλων γεγονότων, που βοήθησαν τον Πρόεδρο Ομπάμα να προβεί σε αυτήν. Έτσι, ακύρωσε την αντιπυραυλική ασπίδα που ήθελε να δημιουργήσει ο Μπους σε Τσεχία – Πολωνία για να μην αισθάνεται απειλούμενη η Ρωσία, αποφάσισε τη σταδιακή αποχώρηση των αμερικανών εισβολέων από το Ιράκ, αντιτάχθηκε στις πιέσεις φιλοαμερικανών πολιτικών και επιχειρηματιών να συνεργήσει (και να βοηθήσει) στην ανατροπή του εκλεγμένου αριστερού Προέδρου της Ονδούρας, συμμάχου και φίλου του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, επεδίωξε και επιδιώκει συνδιαλλαγή με την Τεχεράνη και τη διπλωματική διευθέτηση του θέματος του πυρηνικού εξοπλισμού του Ιράν, για να μην προκαλέσει την αντίδραση της Κίνας αρνήθηκε να δεχθεί τον Δαλάι Λάμα σε ακρόαση. Και τώρα προσανατολίζεται σε διάλογο με τους Ταλιμπάν για την επίτευξη ειρήνης στην πολύπαθη αυτή χώρα. Όλα αυτά είναι ενέργειες που παγιώνουν την παγκόσμια ειρήνη και γίνονται με πρωτοβουλίες του ηγέτη της πλέον φιλοπόλεμης μέχρι σήμερα μεγάλης δύναμης, και μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα για τις υποχωρήσεις αυτές, γεγονός που προκαλεί θλίψη στους φιλοπόλεμους κύκλους των ΗΠΑ, που ευτυχώς είναι ολιγάριθμοι και προς το παρόν αβλαβείς για την ειρήνη.
2
Η υποχώρηση του Προέδρου Ομπάμα και η εγκατάλειψη του ονείρου να καταστήσει τις ΗΠΑ παγκόσμια αυτοκρατορία δεν οφείλονται μόνον στις αναμφισβήτητα φιλειρηνικές διαθέσεις του αμερικανού Προέδρου. Οφείλονται βασικά στον εκφυλισμό της πολιτικής και οικονομικής δύναμης των ΗΠΑ. Όπως γράφουν και οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», τα επόμενα χρόνια θα δούμε την οικονομική ισχύ των ΗΠΑ στον κόσμο να μειώνεται. Επόμενο είναι η μείωση της οικονομικής δύναμης να προκαλεί και εξασθένηση της πολιτικής ισχύος. Υπάρχει άλλωστε και η ομολογία του Ομπάμα στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του G-20 στο Πίτσμπουργκ ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν μόνες να πρωταγωνιστήσουν στην προσπάθεια να επανεύρει η παγκόσμια οικονομία την ισορροπία της. Τα λόγια αυτά ήταν μια έμμεση αλλά σαφής ομολογία της εξασθένησης της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είδαν με δέος την εξασθένηση του δολαρίου (και αυτό είναι που τους μωραίνει), τις φθίνουσες οικονομικές δυνατότητες της χώρας τους να χρηματοδοτήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.λπ. και την «αγαθοεργό» δραστηριότητα της CIA στις άλλες χώρες, όπως και τον καλπασμό του δημόσιου χρέους. Και ένιωσαν σοκ από την οικονομική κρίση που προκάλεσε η χώρα τους. Αισθάνθηκαν ταπεινωμένοι από την αύξηση της επιρροής του αριστερού κινήματος στη Νότια Αμερική και την κονιορτοποίηση της πολιτικής ισχύος της χώρας τους στην Ευρώπη και στην Ασία. Όλα αυτά ανάγκασαν στην υιοθέτηση της υποχώρησης που σάλπισε ο Πρόεδρος Ομπάμα. Οι εξελίξεις αυτές, αποτέλεσμα εν πολλοίς των επιλογών των προηγούμενων Προέδρων Κλίντον και Μπους, έσβησαν το αυτοκρατορικό όνειρο των ΗΠΑ και διευκόλυναν τη φιλειρηνική πολιτική του Ομπάμα. Το μεγαλείο της πολιτικής του είναι ότι δεν συμπεριφέρθηκε σαν κομπλεξικός ηγέτης μιας παρηκμασμένης και φθίνουσας υπερδύναμης. Οι επιλογές του δεν απέβλεψαν στη βίαιη ανάκτηση δύναμης για τη χώρα του και δεν έριξαν τορπίλη στην παγκόσμια ειρήνη. Σεβάστηκε τη διεθνή κοινή γνώμη, που απαιτεί ειρήνη και ευημερία. Η πολιτική του παγίωσε την παγκόσμια ειρήνη. Και γι’ αυτό κρίθηκε άξιος για το βραβείο Νόμπελ.