Βυζάντιον

Μαζεύω δελτία ειδήσεων με τον τρόπο που παρακολουθώ σίριαλ. Καθηλώνομαι, παρακολουθώ την πλοκή με κομμένη την ανάσα, πλην όμως γνωρίζω ότι βλέπω μια εξεζητημένη μυθοπλασία. Πώς να σου το εξηγήσω τώρα; Δεν είμαι σίγουρος αν όσα παρακολουθούμε στην τηλεόραση είναι πραγματικά ή προσχηματικά. Δεν ξέρω αν βλέπω μια παράσταση συμβολισμών ή κάτι που είναι αληθινό. Θέλεις ένα παράδειγμα; Δεν θα μείνω στα της Νέας Δημοκρατίας, που είναι, ούτως ή άλλως, επιθεωρησιακού χαρακτήρα. Να, χαζεύω τον Πακιστανό να κάνει δηλώσεις για το πόσο καλός είναι ο Χρυσοχοΐδης που τους δέχθηκε στο γραφείο του και τους έδωσε υποσχέσεις. Και μου αρέσει πολύ. Αμέσως μετά όμως σκέφτομαι ότι δεν βλέπω το περιεχόμενο, αλλά το περιτύλιγμα. Και δεν είναι μόνον αυτό. Γενικά έχω την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσουμε μια επίδειξη καλών προθέσεων και ωραίων συμβολισμών. Και το χειρότερο: Βλέπω αυτήν τη συμπαθητική κοπέλα, την Μπιρμπίλη. Που είναι και ξανθούλα. Και μου θυμίζει, ρε γαμώτο, πασχαλινό κοτοπουλάκι. Ας είναι…

Λέγαμε, λοιπόν, ότι χαζεύω τα δελτία ειδήσεων με τον τρόπο που βλέπεις κάτι το οποίο δεν σε αφορά, κάτι ξένο. Να, λένε τώρα για την έκρηξη του δημοσιονομικού ελλείμματος που μας κατατάσσει στις οικονομίες της Λατινικής Αμερικής στα κολασμένα ʼ80ς. Και το βλέπω, που λες, με απάθεια, με αδιαφορία. Δεν μου καίγεται καρφάκι, μεγάλε. Ειλικρινώς δεν δίνω δεκάρα τσακιστή αν καταρρεύσει η παράγκα και μας πλακώσει όλους. Εγώ και η οικογένειά μου και οι πέντε φίλοι μου να μείνουμε έξω από τον κουρνιαχτό και όλα τα υπόλοιπα ας αφανιστούν. Και ανακαλύπτω, ρε συ, ότι έχουμε αλλοτριωθεί τόσο πολύ, που θεωρούμε ξένα τα προβλήματα αυτού του τόπου. Προς Θεού, δεν κατατάσσω στα προβλήματα τα λεγόμενα και εθνικά θέματα. Η ποιότητα ζωής σου δεν πρόκειται να αλλάξει όπως και να λέγονται τα Σκόπια. Αλλά η οικονομία είναι ένα καταραμένο πρόβλημα που μας ακουμπάει όλους. Έλα όμως που εδώ και δύο δεκαετίες έχουμε μάθει να θεωρούμε την Ελλάδα εχθρική χώρα. Περίμενε ένα λεπτό να σου το εξηγήσω ευθύς αμέσως.
•••
Εγώ κι εσύ ανήκουμε σʼ εκείνες τις γενιές που τις ενέπνευσαν οι περιπέτειες του παρελθόντος. Με ιστορίες από τον πόλεμο μεγαλώσαμε, κάποιοι δηλητηριάστηκαν κάπως και με τα του Εμφυλίου, αλλά σε γενικές γραμμές οι γενιές που είναι τώρα στα πράγματα είχαν γονείς που έζησαν την Κατοχή και παππούδες που ήρθαν από τη Σμύρνη. Θες δεν θες, δεν αποκλείεται να σου φύγει και κανένα δάκρυ κάτω από τη σημαία. Αλλά άσε εμάς. Πήγαινε στις νεώτερες γενιές, σε αυτές που έρχονται. Τι στο διάολο υπάρχει για να τους εμπνεύσει το εθνικό; Τι από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας μπορεί να γεννήσει φιλοπατρία; Τι μπορεί να προσδώσει τη χαμένη αίγλη και λάμψη στην έννοια του συλλογικού καλού; Κλισέ του παρελθόντος και συνθήματα που πέθαναν, αλλά έμειναν άθαφτα; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Αγαπάς μια πατρίδα όταν σου προσφέρει κάτι, όχι όταν σου στερεί, σε χλευάζει, σου γυρίζει την πλάτη. Γιʼ αυτό κι εγώ φωνάζω από εδώ πως η ελπίδα μας βρίσκεται στους μετανάστες και στα παιδιά τους. Αυτοί παίρνουν κάτι από τούτη την πατρίδα. Την πατρίδα που από εμάς τα έχει πάρει όλα.
•••
Υποθέτω ότι σήμερα, το πολύ αύριο, θα αρχίσουν οι γνωστές αηδίες με τα παιδιά των μεταναστών και την ελληνική σημαία στις παρελάσεις. Μπορεί να βγει και ο Ψωμιάδης για μια μικρή παράσταση. (Και, ξέρεις, όσο τον ακούω να λέει ότι «Έλληνας γεννιέσαι» τόσο θέλω να πάω να πολιτογραφηθώ Πακιστανός.) Εγώ, πάλι, πρέπει να πάω να πάρω ρούχα του παιδιού για να συμμετάσχει στη μαθητική παρέλαση. Ασφαλώς δεν ρώτησαν κανέναν, ούτε εμένα ούτε το παιδί. Ιδεολογικά σιχαίνομαι τις παρελάσεις, και ειδικά τις μαθητικές. Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια και προσωπικά δεν σκοπεύω να διαθέσω το δικό μου υπέρ της πατρίδος, αν ποτέ χρειαστεί. Έλα όμως που θα δω να παρελαύνει και θα συγκινηθώ. Θα δακρύσω. Και θα ήθελα να είχα μπροστά μου τον πατέρα μου για να του πω ότι ποτέ δεν θα τον συγχωρήσω για όλα αυτά που μου φύτεψε στο μυαλό, για όλα αυτά που με κρατούν δέσμιο ενός στείρου πατριωτισμού. Το να συγκινείσαι στις εθνικές εορτές είναι πατριωτισμός κομμωτηρίου. Το να πληρώνεις όλους τους φόρους σου είναι αυθεντική φιλοπατρία. Μπορείς να κρεμάσεις όσες σημαίες θέλεις στο μπαλκόνι σου. Δεν είσαι περισσότερο πατριώτης από τον τύπο που κάνει ανακύκλωση πλαστικών. Και στην τελική, τα δεινά αυτής της χώρας από τύπους που καβάλησαν τα πατριωτικά έχουν ξεκινήσει.
•••
Αισθησιακό διάλειμμα. Παρακολουθώ στους Λυριτζή – Οικονόμου την υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή. Ομιλεί για τα βαμβάκια, τα σιτηρά, τους καρπούς που όλοι απαγορευμένοι μού φαίνονται πια, σαν το μήλο που δάγκωσε ο Αδάμ. Με τον φίλο μου ανταλλάσσουμε SMS και φαντασιώσεις. Είμαστε, λέει, στον Θεσσαλικό Κάμπο. Φοράμε από εκείνες τις τζιν φόρμες χωρίς φανέλα. Τα μπράτσα μας λάμπουν κάτω από τον ήλιο, το πλατύ στέρνο αποδεικνύει τη ζωώδη δύναμή μας. Δυο κορίτσια του κάμπου, δυο χαμηλοβλεπούσες κοπελιές, μας ζώνουν με μεγάλους δερμάτινους ιμάντες. Και να, οργώνουμε ένα χωράφι τραβώντας κάτι σαν άρμα, πάνω στο οποίο βρίσκεται η Μπατζελή, χτυπώντας με το μαστίγιο τις τετράγωνες πλάτες μας. Μετά η φαντασίωση μπλέκεται κάπου με την εθνική επέτειο. Δηλαδή, φτάνουμε κάπου όπου υπάρχουν 24 ξανθές αξιωματικοί της Βέρμαχτ και γίνονται διάφορα που δεν είναι της ώρας (ούτε της σελίδας) να τα παραθέσω. Ανεξαρτήτως επιδόσεων στην παραγωγή έργου (τα αγροτικά δεν τα γνωρίζω ούτε θα τα μάθω), τα μάτια μου θα είναι πάντα επάνω στην Κατερίνα Μπατζελή. Με αντικειμενικά κριτήρια, μακράν το πιο ενδιαφέρον θηλυκό της Βουλής. Όλες οι άλλες είναι για μαθητές λυκείου.
•••
Ναι, ξέρω… Τώρα πρέπει να ασχοληθώ για λίγο με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν λέω, είναι και αυτή μια ευχάριστη δραστηριότητα, σαν να παρακολουθείς ριάλιτι και να προσπαθείς να μαντέψεις τον νικητή. Πρόκειται για αστείο, έτσι δεν είναι; Εντάξει, θα καταγγείλω κι εγώ τη μη διοργάνωση ντιμπέιτ, που θα μας έπνιγε σε ποταμούς δακρύων από το ακατάσχετο γέλιο, αλλά σε γενικές γραμμές τα πάνε μια χαρά. Δεν είναι μόνο ο Ψωμιάδης, που προσδίδει τη γραφικότητα, τον χαρακτήρα καρτούν που δίνει κέφι. Είναι και ο Μεϊμαράκης, που κινείται στα βήματα του Γιώργου Φούντα στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Είναι και ο Άρης, ο φέρελπις ζεν-πρεμιέ, ο καλογυαλισμένος που κάποτε θα κυβερνήσει. Πότε; Πιθανότατα μετά την Ντόρα. Γιατί είμαι σίγουρος για την Ντόρα; Γιατί τη θέλουν όλοι, με πρώτη και καλύτερη την κυβέρνηση. Ένας ΠΑΣΟΚος μού εξηγεί ότι η κυρία θα επιδέχεται εύκολη μεταχείριση, καθώς είναι, λέει, ανοιχτή σε διάφορα θέματα. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε γιατί από δίπλα κάποιος άλλος μού εξηγούσε ότι η σιωπή του Καρατζαφέρη απέναντι στην Ντόρα κρύβει και αυτή σκοπιμότητα. Ρώτησα να μάθω αν ο Γιώργος ενδιαφέρεται να επιστρέψει στο κόμμα, να γίνει κομμάτι της μεγάλης παρατάξεως σε περίπτωση που η Ντόρα πάει σε επανίδρυση. Μου είπε ότι απλώς τον βολεύει ο πολιτικός λόγος της Ντόρας, πως θεωρεί ότι με τον δεξιό Σαμαρά θα αναγκαζόταν να πάει πιο δεξιά ο ΛΑΟΣ προκειμένου να επιβιώσει κοινοβουλευτικά.
•••
Μετά η παρέα άρχισε να αραδιάζει ονόματα όσων δυσαρεστήθηκαν με τις εξελίξεις στο θέμα Παπούλια. Και εντυπωσιάστηκα. Δήμας: Περίμενε την ευκαιρία για Προεδρία και ξέρει (σχεδόν επισήμως) ότι δεν ανανεώνεται η θητεία του. Σημίτης: Ένα όνειρο είχε κι αυτός. Η σχέση του με τον Πρόεδρο προσδιορίζεται από αμοιβαία αντιπάθεια… Καραμανλής: Το είχε στα σχέδιά του, αλλά δεν το αποκλείει για αργότερα. Ντόρα: Άθλια σχέση με τον Παπούλια. Σιούφας: Ο Χριστός και η Παναγία! Τον φαντάζεστε Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Όπως άλλωστε και τον Σουφλιά;
•••
Φεύγω με μία απορία. Ο Δ. Παπαϊωάννου αποφάσισε να ντύσει τους χορευτές του στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου προκειμένου να μην ενοχληθεί ο Αρχιεπίσκοπος. Αν του ζητήσει το ίδιο ο ραβίνος της Αθήνας θα το πράξει ή σέβεται μόνο την ορθοδοξία μας; Πόσο με απογοήτευσε, Θεέ μου…