Ο έλληνας πρωθυπουργός στη Λευκωσία
Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, πραγματοποιεί, -ορθώς πράττων- την πρώτη επίσημη επίσκεψή του εκτός συνόρων της χώρας, και υπό την ιδιότητα του πρωθυπουργού, στη μαρτυρική Κύπρο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέπτεται τη Λευκωσία όχι μόνο με την ισχύ και τη μεγάλη δύναμη που του δίνει η πολύ πρόσφατη λαϊκή εντολή και η αλλαγή στην πολιτική εξουσία διακυβέρνησης της χώρας που επήλθε, αλλά και με τη μεγάλη πολιτική νομιμοποίηση που διαθέτει τούτη την ώρα στο πολιτικό σύστημα της χώρας, που -όπως όλα δείχνουν- υπερβαίνει σε σημαντικό βαθμό τα ούτως ή άλλως μεγάλα ποσοστά εκλογικής δύναμης που η λαϊκή εντολή της 4ης Οκτωβρίου τού ενεπιστεύθη. Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση και δύναμη, δηλαδή ικανότητα διεκδίκησης και προβολής πολιτικών που είναι απαλλαγμένες από δεσμεύσεις, από εσωτερικές ή και εν πολλοίς εξωτερικές πιέσεις, και επομένως έχει όλες τις δυνατότητες όχι μόνο να ακούσει την κυπριακή ηγεσία και να συζητήσει μαζί της το πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής, απαραίτητης για την πορεία της Κύπρου και του κυπριακού προβλήματος, αλλά να προβάλει νέες ιδέες ή αντιλήψεις, που θα βοηθούσαν και θα συνέβαλλαν σε μια θετική έξοδο του κυπριακού προβλήματος από τη σημερινή προφανή στασιμότητα.
Υπάρχει μια γενική παραδοχή στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που μας υποδεικνύει ότι η λύση του προβλήματος θα εντάσσεται στο πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτό σημαίνει ομοσπονδιακή δομή κράτους που θα περιλαμβάνει τρεις βασικούς συντελεστές: τα δύο ομοσπονδιακά κρατίδια ή πολιτείες και τη δομή του κεντρικού ομοσπονδιακού κράτους. Το ομοσπονδιακό αυτό κράτος θα έχει μία διεθνή προσωπικότητα και μία υπηκοότητα. Αυτό μας λέει η νομική φόρμουλα που εδώ και πολλά χρόνια συζητείται ως το βασικό πλαίσιο επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, επί του οποίου διεξήχθησαν οι μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις.
Εμείς επισημαίνουμε κατωτέρω ορισμένα βασικά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που αναφύονται από τον ευρωπαϊκό πολιτικό και νομικό μας πολιτισμό, που τον καλλιεργούμε και τον θεραπεύουμε ως κομμάτι της ταυτότητάς μας εδώ και χιλιετίες και που εμπεδώνουμε ως τμήμα του κρατικού μας οικοδομήματος από το 1830.
Πρώτον: Η δημοκρατική αρχή. Δεν υπάρχει κανένα κράτος ενταγμένο στον δυτικό πολιτικό πολιτισμό, ενταγμένο στην Ευρώπη, το οποίο να μην έχει ως πηγή εξουσίας του την πολιτική λειτουργία του λαού στο πλαίσιο της δημοκρατικής αρχής.
Η δημοκρατική αρχή εφαρμόζεται από την απλή κοινότητα, την πόλη και την περιφέρεια, την πολιτεία ή το κρατίδιο εάν πρόκειται για ομοσπονδία, ως και το σύνολο του ομοσπονδιακού λαού, που λειτουργεί ως συλλογικό υποκείμενο κοινωνικοπολιτικής ενσωμάτωσης του όλου. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κύπρου, αλλά και άλλων διεθνικών και πολυεθνικών δομών, η ανάδειξη και η εκλογή κοινών υποψηφίων οδηγεί σε συνεργασίες, κοινές προσπάθειες για κοινά κοινωνικοπολιτικά σχήματα, τα οποία οδηγούν στην άμβλυνση παλιών αντιθέσεων και εμπεδώνουν τη συνείδηση ενός κοινού κρατικού λαού. Το τελευταίο είναι άκρως απαραίτητο στοιχείο για να καταστεί ασφαλής η βιωσιμότητα ενός ούτως ή άλλως εύθραυστου οικοδομήματος.
Δεύτερον: Ισχυρή κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να είναι σε θέση να επιλύει με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τα θέματα που αφορούν την οικονομία και το νόμισμα, τη δημόσια τάξη, την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια του συνόλου και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε μια διεργασία πολιτικής ενσωμάτωσης, αφού η συνεργασία για κοινή προσπάθεια οδηγεί στην υπεράσπιση του πολιτεύματος, στην εμπέδωση ενός κοινού πολιτικού συστήματος και στην υπεράσπιση εν τέλει ενός κοινού κράτους.
Τρίτον: Απαλλαγή από την εξάρτηση της Τουρκίας. Η Κύπρος σήμερα δεν έχει πρόβλημα εξαρτήσεων ή δεσμεύσεων από την Αθήνα ως μητέρα πατρίδα, από την οποία ούτως ή άλλως πολιτιστικά δεν μπορεί να «απαλλαγεί», αλλά από την τουρκική πολιτική θέληση και στρατηγική να ελέγχει γεωπολιτικά τον χώρο της Κύπρου, χρησιμοποιώντας τους εποίκους, τα στρατεύματα κατοχής, το δικαίωμα επέμβασης και μέρος της τουρκοκυπριακής ελίτ.
Στο υπό διαμόρφωση ομοσπονδιακό σύστημα, ο Βορράς θα λειτουργεί ως δίαυλος της Άγκυρας για μια δυνάμει αποσταθεροποίηση του διζωνικού, δικοινοτικού ομοσπονδιακού οικοδομήματος οσάκις η Άγκυρα το κρίνει σκόπιμο.
Η παρουσία ακόμα και μικρής δύναμης στρατευμάτων στην Κύπρο, έστω και μετά τη λύση, και η διατήρηση του όποιου επεμβατικού δικαιώματος της Άγκυρας, μαζί με την πλειοψηφία των εποίκων, παράγοντες όχι κεχωρισμένοι αλλά μαζί, θα καθιστούσαν το κυπριακό οικοδόμημα μετά βεβαιότητας μη βιώσιμο.
Τέταρτον: Η ενσωμάτωση στη λύση του Κυπριακού των ευρωπαϊκών αρχών, αξιών και του συστήματος Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εδώ αναφερόμαστε φυσικά στα ανθρώπινα δικαιώματα, το Κράτος Δικαίου, για όλους τους πολίτες της Κυπριακής Συμπολιτείας, στα ατομικά δικαιώματα, στις προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες.
Δεν μπορεί η Κύπρος να είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να είναι πολιτιστικά ευρωπαϊκή χώρα, και να οικοδομήσει κράτος με αποκλίσεις στα ατομικά δικαιώματα και στις ελευθερίες των πολιτών της.