ΝΔ: Αστάθμητος παράγων ο θυμός της βάσης

Όμως το πρόβλημα της ΝΔ είναι πολύπτυχο. Δεν εντοπίζεται μόνο στο θέμα της αρχηγίας. Εκτείνεται σε ζητήματα ιδεολογικού προσανατολισμού, ανανέωσης στελεχών και σοβαρής εκ δεξιών απειλής από τον θρώσκοντα Καρατζαφέρη. Συμβολικά, σε επίπεδο ψυχολογικής σήμανσης, η ΝΔ αντιμετωπίζει ακόμη ένα πρόβλημα: το τέλος του καραμανλισμού. Δηλαδή, την απώλεια ενός σημείου στήριξης και πάγιας αναφοράς, όπως αυτή σηματοδοτήθηκε από τον γενάρχη της παράταξης και συνεχίστηκε από τους επιγόνους – κυρίως από τον απελθόντα Κ. Καραμανλή…
Καραμανλισμός: Το θολό ιδεολόγημα του παλιού Καραμανλή, ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός», ήταν μια κακότεχνη κατασκευή, ένα κατασκεύασμα της στιγμής, που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Η πρώτη απόπειρα έμπρακτης αναίρεσής του έγινε από τον Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής τριετίας του. Ο Μιλτιάδης επανέφερε την ορθοδοξία του Καραμανλισμού, αλλά το κόμμα έδειχνε αδύναμο να αντιμετωπίσει ιδεολογικά το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Η ανάρρηση του Κ. Καραμανλή στην αρχηγία ξεκαθάρισε κάπως τα πράγματα: Ετέθη εκποδών ο νεοφιλελευθερισμός (άρνηση αξιοποίησης των Ανδριανόπουλου και Μάνου), υιοθετήθηκαν συμβολικά κάποια στοιχεία της κλασικής (Ανδρεϊκής) αλφαβήτου του ΠΑΣΟΚ και εδραιώθηκε η εγκατάσταση της ΝΔ στον χώρο της Κεντροδεξιάς, με ευκρινείς τις διαφορές από τους δεξιούς Ταλιμπάν του Καρατζαφέρη και τους αγοραίους του νεοφιλελευθερισμού… Όμως ο νέος Καραμανλισμός, που αποδείχτηκε συνέχεια του αποτυχημένου σημιτικού «εκσυγχρονισμού», ναυάγησε στα ρηχά. Ο μοιραίος Κ. Καραμανλής, με τη συντριβή και την αναπόφευκτη παραίτησή του, υπέγραψε και το τέλος του Καραμανλισμού. Ο πάλαι ποτέ παντοδύναμος πυρήνας φαντάζει σήμερα ερείπιο. Πλήρως απαξιωμένος, με κάποιους υπαρκτούς θυλάκους να αφυδατώνονται βαθμηδόν, με κορυφαία στελέχη εκτός πολιτικής, με στενούς συνεργάτες του Καραμανλή αμήχανους και ορφανούς (Παυλόπουλος, Σιούφας), ο Καραμανλισμός προβάλλει σήμερα αδύναμος να επιβάλει τη θέλησή του στην ανάδειξη του νέου αρχηγού. Τέλος εποχής…
Αντιμητσοτακισμός: Η φρενίτις που αναπτύχθηκε μετά την ανάδειξη του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ σκέπασε προσωρινά την αντικαραμανλική διάθεση του πολύπλαγκτου Κρητός. Προείχε η κατάληψη της εξουσίας από τον «αντι-Ανδρέα», όπερ και επετεύχθη με τις γνωστές μεθόδους που διέκριναν έκπαλαι τον ικανό (στις ίντριγκες) πολιτικό… Όμως ο Μητσοτάκης ποτέ δεν κατόρθωσε να ελέγξει πλήρως το κόμμα και κυρίως να πατάξει τις άσβεστες εστίες του Καραμανλισμού. Ήταν και ένιωθε παρείσακτος. Μετά την ήττα του ’93 και την παραίτησή του, η επιρροή του στο κόμμα έφτασε στο ναδίρ. Και σύντομα –λόγω της συμπεριφοράς του έναντι του Έβερτ– ο αντιμητσοτακισμός φούντωσε και ο Μητσοτάκης ξαναβρέθηκε στη ζώνη του μυκτηρισμού, όπως παλιά με την «Αποστασία»… Η επαμφοτερίζουσα στάση του απέναντι στον Κ. Καραμανλή, όταν εκείνος πήρε τα ηνία από τον Έβερτ, ενίσχυσε την δυσανεξία της βάσης προς το πρόσωπό του αλλά και προς την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία άρχισε να πλασάρεται ως μελλοντική αρχηγός του κόμματος οψέποτε ήθελε απέλθει ο Καραμανλής… Όμως ο Καραμανλισμός, με απόλυτο κυρίαρχο στην πολιτική ζωή τον τέως πρωθυπουργό, είχε άλλη άποψη: Δεν ήθελε να πέσει το κόμμα στα χέρια της Ντόρας επ’ ουδενί. Το αντίπαλον δέος, ο Αντώνης Σαμαράς –υπαρκτός πόλος του αντιμητσοτακισμού– είχε επαρκή πολιτική «επιδότηση» προκειμένου να διαμορφώσει αξιόπιστο ηγετικό προφίλ, το οποίο θα έσβηνε την εποχή της «Άνοιξης» και θα αντιμετώπιζε επιτυχώς την Ντόρα Μπακογιάννη. Όμως, «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει». Θεός εν προκειμένω ήταν η συντριπτική λαϊκή ετυμηγορία…
Νέα ηγεσία: Η σχοινοτενής περιδιάβαση στον λειμώνα της Νέας Δημοκρατίας είχε στόχο να καταδείξει τη δυναμική προσώπων και πόλων εσωτερικής εξουσίας, με φόντο τα νέα δεδομένα. Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι με καθημαγμένο τον Καραμανλισμό –και ως εκ τούτου χλωμή την υποψηφιότητα Σαμαρά– η Ντόρα Μπακογιάννη προβάλλει αδιαφιλονίκητο φαβορί, παρά τις υπαρκτές εστίες έντονου αντιμητσοτακισμού στη βάση του κόμματος. Και τούτο διότι διαθέτει τεράστια δύναμη στον χώρο των ΜΜΕ και της διαπλοκής, έχει την έξωθεν «καλή μαρτυρία» (φαντάζει «οικεία φυσιογνωμία» στους Αμερικανούς, όπως άλλωστε και ο Γ. Παπανδρέου) και φυσικά είναι άριστα εκπαιδευμένη στην ίντριγκα, δίπλα στον εξπέρ του είδους και πατέρα της. Το μειονέκτημα της κυρίας Μπακογιάννη –πέραν του εγγενούς αντιμητσοτακισμού– είναι το γεγονός ότι η ΝΔ υπό την ηγεσία της θα είναι ευάλωτη απέναντι στον φιλόδοξο Καρατζαφέρη, καθώς οι απόψεις της κ. Μπακογιάννη, ιδία στα «εθνικά θέματα», σχεδόν ταυτίζονται με εκείνες του σημερινού πρωθυπουργού. Επ’ αυτού ο «προγραμμένος» από τους Αμερικανούς Σαμαράς έχει σαφές πλεονέκτημα…
Οι πληροφορίες και οι φήμες για διακριτική στήριξη της υποψηφιότητος Μπακογιάννη από τον Καραμανλή παραμένουν ανεπιβεβαίωτες. Εκείνο που πρέπει να θεωρείται βέβαιον είναι η ρυθμιστική ισχύς ενός αστάθμητου παράγοντα. Που δεν είναι άλλος από τον θυμό που κυριαρχεί στη βάση της ΝΔ και είναι σε θέση να ανατρέψει συμμαχίες, ίντριγκες και προγνωστικά. Και αυτό είναι εις γνώσιν των υποψηφίων αρχηγών, οι οποίοι νιώθουν καυτή την απειλή της βάσης. Η σοφή ετυμηγορία της στις πρόσφατες εκλογές, όπου καταβαραθρώθηκαν κορυφαία στελέχη –εν οις και ο γραμματέας του κόμματος– ουδόλως δύναται να αγνοηθεί…