ΝΑΡΚΟΘΕΤΗΜΕΝΗ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Κέρδη και ζημίες για το κόμμα τους και τι έφταιξε για τις τυχόν ζημίες. Ασφαλώς από κομματική άποψη η ανάλυση αυτή είναι χρήσιμη, όμως δεν αγκαλιάζει ολοκληρωτικά το θέμα ούτε προσφέρει εποικοδομητικές λύσεις για το μέλλον.

Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η χώρα μας βρίσκεται στη σκιά μιας βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Και μέσα από το πρίσμα αυτό νομίζουμε ότι θα πρέπει να αναλυθούν τα αποτελέσματα των εκλογών. Και πρέπει να τονίσουμε ότι ο συνδυασμός οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης αποτελεί εκρηκτικό μείγμα, του οποίου η διαχείριση θα γίνει από τη νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές. Αυτή η τριπλή κρίση που μαστίζει τη χώρα μας διαμορφώνει εξαιρετικά σύνθετες συνθήκες για την πορεία της νέας κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου.
Η οικονομική κρίση είναι γνωστή, με οδυνηρές συνέπειες, καθώς σπρώχνει προς τη φτώχεια όλο και περισσότερους Έλληνες και επιπλέον έχει καταστήσει το κράτος εντελώς ανίκανο να βοηθήσει λόγω των έντονων δημοσιονομικών ανισορροπιών και της πολιτικής που ακολουθεί το «ιερατείο των Βρυξελλών». Σύνθετη κατάσταση για την πλειονότητα των ελλήνων εργαζομένων, που ναρκοθετεί το έργο της νέας κυβέρνησης. Ό,τι και να υπόσχονται ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησης, ό,τι λαμπρά οράματα και να έχουν, πνίγονται στην ανέχεια του δημόσιου κορβανά, που απαιτεί σκληρά εισπρακτικά μέτρα. Θα ανεχθεί ο έλληνας φορολογούμενος να εξοφλήσει αγόγγυστα τους λογαριασμούς που θα στείλει η ΔΟΥ ή θα έχουμε κλιμάκωση της δυσαρέσκειας;
Στο παρελθόν, για έξαρση της λαϊκής δυσαρέσκειας, το λεγόμενο πολιτικό κόστος, και οι κυβερνήσεις της ΝΔ κι αυτές του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν το διαχειρίζονταν σε βάρος της οικονομίας. Έτσι γιγαντώθηκαν και η κακοδιαχείριση και η διαφθορά. Προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου κατάφερε να εμφανίσει στον ελληνικό λαό ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα με μέτρα υπέρ των αδυνάτων, η χρηματοδότηση του οποίου θα στηριχθεί και στη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Και τα συμφέροντα θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια; Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω; Εντελώς απίθανο. Ο νέος υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία» της περασμένης εβδομάδας ότι με το φορολογικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει θα φορολογείται πλέον και η περιουσία της Εκκλησίας, οι off shore επιχειρήσεις, οι μεγάλες κληρονομιές και ο μεγάλος πλούτος. Σωστά και δίκαια όλα αυτά. Θα το τολμήσει όμως; Θα τολμήσει να φορολογήσει τη μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία και να κονταροχτυπηθεί με την πανίσχυρη ηγεσία της Εκκλησίας; Πολλοί το είπαν, όμως λίγοι το τόλμησαν. Να και ένα άλλο θέμα που διαμορφώνει εξαιρετικά σύνθετες συνθήκες για την πορεία της νέας κυβέρνησης. Τα θέματα είναι πολλά και η αντιμετώπισή τους θα απαιτήσει τόλμη και αρετή. Ευχή όλων μας είναι η νέα κυβέρνηση, που ασφαλώς έχει πρόσωπα με αρετή, να δείξει και τόλμη κατά την υλοποίηση του οικονομικού της προγράμματος, διατηρώντας ταυτόχρονα και την αρετή των μελών της, κυρίως των νέων που για πρώτη φορά βρίσκονται σε επαφή με τη διαχείριση της εξουσίας, που πολλούς πολιτικούς τούς έχει μεταμορφώσει.
Η κοινωνική κρίση είναι εξίσου βαθιά. Στη μεγάλη πλειονότητά της η ελληνική κοινωνία εγκατέλειψε τις ηθικές αξίες, την αρετή και τους φραγμούς που θέσπισαν και εφάρμοσαν οι παλαιότερες ελληνικές κοινωνίες για να κρατήσουν τους Έλληνες σε ένα τουλάχιστον ανεκτό επίπεδο πολιτισμένης συμπεριφοράς. Σήμερα η ηθική και η αρετή θεωρούνται παλιομοδίτικες συνήθειες. Η εντιμότητα θεωρείται πλέον βλακεία και το ψεύδος και η εξαπάτηση είναι ο ύψιστος βαθμός ευφυΐας. Ο Έλληνας, παρασυρμένος απ’ όσα επικρατούν και στις άλλες χώρες, ανήγαγε το κέρδος σε μοναδική θεότητα και ποδοπάτησε τα χρηστά συναλλακτικά ήθη. Πιέζει για αρπαχτές, για εύνοια και για ρουσφέτια. Κατάργησε τα σύνορα μεταξύ ηθικής και ανηθικότητας, μεταξύ ψεύδους και αλήθειας, μεταξύ εντιμότητας και απάτης, μεταξύ νομιμότητας και διαπλοκής. Θεωρεί πλέον ότι όλα είναι θεμιτά και
επιδιώκει την εξυπηρέτηση των δικών του και μόνον συμφερόντων, έστω και με αθέμιτες και ανορθόδοξες μεθόδους. Από αυτήν την κοινωνία θα
αντλήσει στελέχη η νέα κυβέρνηση για να επανδρώσει τον κρατικό μηχανισμό. Και στις κορυφαίες θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα και στις κατώτερες. Να γιατί ανθούν και στη χώρα μας η διαπλοκή, η διαφθορά και η εγκληματικότητα, η οικονομική και η του κοινού ποινικού δικαίου. Θα βρει η κυβέρνηση αδιάφθορα και μη διαπλεκόμενα στελέχη; Συνήθως οι υπουργοί και οι άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι, που διαθέτουν αρετή και σύνεση, πέφτουν θύματα των εισηγήσεων διαπλεκόμενων και διεφθαρμένων συνεργατών τους, που οι ίδιοι επέλεξαν από άγνοιά τους ή που τους υπέδειξε ο κομματικός μηχανισμός του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Αυτής της ποιότητας συνεργάτες τροχοπεδούν όλες τις σωστές πρωτοβουλίες μιας κυβέρνησης. Αυτοί παρασύρουν στον όλεθρο και το πλέον άριστο κυβερνητικό πρόγραμμα και δημιουργούν την απογοήτευση των πολιτών προς τους πολιτικούς. Είναι χωρίς αμφιβολία γεγονός ότι και η ελληνική κοινωνία περνάει μια βαθιά κρίση αξιών, που δυστυχώς φαίνεται να είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία. Οι μεγάλες ηλικίες εμφανίζουν μικρότερο βαθμό έντασης της κρίσης. Κι αυτό δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο.
Για να συμπληρωθεί η «τριλογία» των κρίσεων, θα πρέπει να θυμηθούμε την κρίση του πολιτικού μας συστήματος με την απαξίωση της πολιτικής και των ανθρώπων που ασχολούνται, κρυφά ή φανερά, με την πολιτική. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να έχει διαβρωθεί από τις νεωτεριστικές αντιλήψεις περί κοινωνικής ηθικής, όμως στους Έλληνες προκαλεί μεγάλη απογοήτευση αυτή η κρίση πολιτικής, που βασικά εκδηλώνεται με κρίση θεσμών και κρίση εντιμότητας πολλών προσώπων που κινούνται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Αυτά τα πρόσωπα είναι που δημιουργούν τις σχέσεις διαπλοκής, με κατάληξη τη διαφθορά. Ο πρωθυπουργός και τα μέλη της νέας κυβέρνησης ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι η διαπλοκή διαβρώνει και τελικά αχρηστεύει τα συμφέροντα των διαπλεκομένων. Όπως επίσης γνωρίζουν ότι η διαπλοκή οικοδομείται λιθαράκι λιθαράκι με υπομονή, με άνεση χρόνου και με σκοτεινό σχέδιο, ενώ οι ενδιαφερόμενοι περιμένουν μέχρι να «τσιμπήσει το ψάρι» και να πιαστεί στο δίχτυ. Από τη στιγμή αυτή όλα είναι εύκολα.
Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δεν έχει απολύτως καμία σχέση με διαπλοκή και διαπλεκόμενους, όπως δεν είχε και ο προκάτοχός του, ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος παρά την πρόθεσή του και τις προσπάθειές του δεν μπόρεσε να θέσει υπό έλεγχο τη διαπλοκή, τους «νταβατζήδες», όπως ο ίδιος τους αποκάλεσε. Και τελικά δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τα δικά του οράματα. Πνίγηκε από τις αναθυμιάσεις της διαπλοκής και της διαφθοράς. Εκείνο που με προβληματίζει στην περίπτωση της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι η σύσσωμη υποστήριξή του από τα κανάλια, που όπως είναι γνωστό βρίσκονται στα χέρια των «αρχιερέων» της διαπλοκής, δηλαδή της ελίτ του εκδοτικού κατεστημένου. Είναι διαπιστωμένο ότι πριν ο λαός αγκαλιάσει με την εμπιστοσύνη του ένα κόμμα, οι διαπλεκόμενοι οσφραίνονται τις εξελίξεις και σπεύδουν να τις στηρίξουν και να τις κατευθύνουν όπου τους συμφέρει. Και στη συνέχεια τρέχουν για να εξαργυρώσουν τη στήριξη που έδωσαν. Από την πραγματικότητα αυτή θα μπορέσει να ξεφύγει η νέα κυβέρνηση, για να μπορέσει να εφαρμόσει ανόθευτο το πρόγραμμά της και να μην προδώσει τις προσδοκίες που στηρίζει πάνω της η πλειοψηφία του λαού; Το κυβερνητικό σκάφος θα πλεύσει μέσα από τις «συμπληγάδες πέτρες» της τριπλής αυτής κρίσης και των συνθηκών που η κρίση αυτή δημιουργεί. Και εδώ ακριβώς είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης: Να μην προκαλέσει δυσαρέσκεια στον λαό και να μην απογοητεύσει. Η πικρία και η απογοήτευση είναι κακοί σύμβουλοι και συχνά οδηγούν σε ανεπιθύμητες και ακραίες καταστάσεις. Οι σύνθετες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από τις επιλογές των προηγουμένων κυβερνήσεων του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και της «μεταρρυθμιστικής» ΝΔ δεν πρέπει να φοβίσουν τον πρωθυπουργό και τη νεαρά κυβέρνησή του. Ο κ. Παπανδρέου έδειξε ότι στον οικονομικό τομέα υπάρχει και άλλος δρόμος που οδηγεί στην οικονομική ανάπτυξη, ότι επιθυμεί τον ηθικό επανεξοπλισμό της ελληνικής κοινωνίας και θέλει να χτυπήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Λαμπρό στάδιο πολιτικών αγώνων διανοίγεται μπροστά του. Ας αγωνιστεί χωρίς συμβιβασμούς και «εκπτώσεις». Η πορεία είναι από παλιά ναρκοθετημένη και απαιτείται τεράστια κυβερνητική προσπάθεια.