ΕΚΛΕΙΣΕ Η «ΟΜΠΡΕΛΑ» ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Στον Έβερτ δεν δόθηκε η ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός και να δείξει τι και πόσα μπορεί να κάνει για τη χώρα και σε ποιο βαθμό μπορούσε να εφαρμόσει και στην κυβέρνησή του πρόγραμμα και υπερκομματικές αντιλήψεις που εφάρμοσε στον δήμο της Αθήνας ως δήμαρχος και κυρίως στον πρώτο ελεύθερο ραδιοσταθμό, τον Αθήνα 9,84. Έτσι, από την ήττα Μητσοτάκη τον Οκτώβριο του 1993, περάσαμε στην ηγεσία Καραμανλή, αφού η περίοδος Έβερτ στην αρχηγία της ΝΔ σημαδεύτηκε από τις οργανωμένες επιθέσεις που δεχόταν (κυρίως μετά την ανάδειξη του Κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία, τον Ιανουάριο του ’96) από μεγάλη μερίδα του Τύπου και ποικίλα συμφέροντα και βέβαια από την ήττα του στις εκλογές 1996. Ο ίδιος δρομολόγησε τη διαδοχή του και προώθησε μέσω συνεργατών του την υποψηφιότητα του νέου σε ηλικία Κώστα Καραμανλή, υποψηφιότητα που επελέγη ως λύση από τους συνέδρους της ΝΔ με μεγάλη πλειοψηφία τον Μάρτιο του 1997.
Η Νέα Δημοκρατία ήταν ένα αντιπαθές, σχεδόν αποκρουστικό κόμμα, που είχε κυβερνήσει με ακραία φιλελεύθερο (οικονομικά) τρόπο, κάτι που είχε απομακρύνει τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα από κοντά της. Η νέα ηγεσία είχε ως μοναδική αποστολή να την ανανεώσει, να την καταστήσει και πάλι αποδεκτή στην αρχή και στη συνέχεια συμπαθή. Κάτι που κατάφερε με μεγάλη επιτυχία ο νέος αρχηγός της, παρουσιάζοντας ένα λαϊκό πρόσωπο, που υποσχόταν ενδιαφέρον και προστασία για τους ανθρώπους που πλήττονταν από τα μέτρα των κυβερνήσεων Σημίτη (που έμοιαζαν πολύ με τα μέτρα και τις αντιλήψεις Μητσοτάκη), αλλά και από την αλαζονεία μελών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Ο Καραμανλής κατάφερε να αποτελέσει την παρηγοριά και το «απάγγειο» πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που είδαν στις κυβερνήσεις Σημίτη σκληρότητα, αναλγησία και νεοφιλελευθερισμό ανάλογο με εκείνον της μητσοτακικής περιόδου. Κατάφερε επίσης να αποσυνδέσει τον εαυτό του από τη Νέα Δημοκρατία και να παρουσιαστεί ως ο ηγέτης που θα προστατεύσει τον κόσμο ακόμα και από το κόμμα του, αν αυτό έχει παραμείνει το ίδιο και κάνει τα ίδια λάθη. Επρόκειτο για μεγάλη προσωπική επιτυχία του Καραμανλή, που βοηθήθηκε στο έργο του από την πλήρη ανυπαρξία της ΝΔ για 5-6 χρόνια: Το κόμμα του δεν εμφανιζόταν πουθενά για να μη θυμίσει την παρουσία, την καταγωγή και τον ρόλο του. Εμφανιζόταν παντού ο ίδιος, συνεπικουρούμενος από μερικά νέα στην πολιτική πρόσωπα και άλλα συμπαθή που δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, όπως ο συμπαθής -τότε- καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος. Βοηθήθηκε επίσης από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών που οι πολιτικές, κοινωνικές και θεσμικές του επιλογές θύμιζαν ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση να καθίσταται όλο και πιο αντιπαθές. Στις εκλογές του 2000 λίγο έλειψε να κερδίσει, χάνοντας τελικά με 72.400 ψήφους (με 1% δηλαδή…), αλλά από εκεί και μετά άρχισε στη συνείδηση του κόσμου η διαδικασία αποχώρησής του από την εξουσία. Στα τέλη του 2003 ο Κ. Σημίτης, γνωρίζοντας ότι θα χάσει τις εκλογές, αποχωρεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προωθώντας τον Γιώργο Παπανδρέου στην ηγεσία. Εκείνος, αν και ήξερε ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει τις εκλογές υπό οποιαδήποτε ηγεσία, δέχτηκε και το οδήγησε στην αναμέτρηση του Μαρτίου 2004. Έχασε με 356.527 ψήφους διαφορά.
Η ανάληψη της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία οδήγησε σε αλλαγή της πετυχημένης
έως τότε συνταγής. Αναγκαστικά (διότι η διακυβέρνηση απαιτεί μεγάλη συμμετοχή στελεχών), ήρθαν και άλλα πρόσωπα στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας πλην του πρωθυπουργού Καραμανλή, αρκετά από τα οποία αποδείχτηκαν διαβλητά και επιζήμια για τη ΝΔ, αλλά και για τον ίδιο τον αρχηγό τους. Μέσα σε τέσσερα χρόνια (αν και κέρδισε τις εκλογές του 2007 με άνεση) ο Καραμανλής βρέθηκε απολογούμενος για υποθέσεις σκανδάλων με πρωταγωνιστές όχι απλώς στελέχη της ΝΔ αλλά συνεργάτες του, που ο ίδιος είχε επιλέξει.
Στα τέλη του 2008 φαινόταν καθαρά ότι τι πείραμα διαχωρισμού του αρχηγού από το κόμμα του είχε εκμετρήσει το ζην, είχε τελειώσει. Απέδωσε για ικανό χρονικό διάστημα αλλά οι μετά τον Μάρτιο του 2004 συνθήκες άλλαξαν τα δεδομένα. Η συνέχεια ήταν απολύτως φυσιολογική. Ο δρόμος για το -νέο- ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είχε ανοίξει. Η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει στα δεδομένα του 1997 και αναζητεί ίσως και πάλι αρχηγό που θα κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τα βασικά πολιτικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά.