Βυζάντιον

οιπόν, δεν έχω καμία διάθεση να σας πάρω όλους στα σοβαρά. Μπορείτε να στέλνετε όσα μηνύματα θέλετε, βουτηγμένα στη χολή και στην πίκρα. Εγώ θα επιμένω, θα σας λέω ότι μου αρέσει ο Γιώργος και η Μπιρμπίλη, θα πετάω τη σκούφια μου ύστερα από κάθε παρέμβαση, θα βρίσκω χαριτωμένους όλους τους συμβολισμούς, θα βρίσκω μέσα στις ομιλίες του Γιώργου την αιχμή της σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Εσείς, πάλι, θα μου γράφετε μηνύματα λέγοντας πως είμαι παραμυθιασμένος, πως ο Γιώργος υπονομεύει τα εθνικά μας, πως θα απογοητευτώ οικτρά. Κανένα πρόβλημα. Μόνο που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Στην πολιτική και στο σεξ πρέπει να φτιάχνεις ατμόσφαιρα. Και ας παραμένεις στο σκοτάδι, χωρίς να βλέπεις τι γίνεται δίπλα σου. Καμιά φορά αυτό είναι και το καλύτερο.

Να, τα ψώνια σαν κι εμένα ενθουσιάζονται με τη μη συμμετοχή στον θρησκευτικό όρκο. Ούτως ή άλλως, ρε φίλε, δεν πιστεύουμε όλοι στον ίδιο Θεό, γιατί το παιδεύεις; Δεν μπορώ, όμως, να διαβάζω βλακώδη σχόλια για τη μη συμμετοχή του Παπακωνσταντίνου και της Μπιρμπίλη (αγάπη μου!) όταν πρόκειται για εξωκοινοβουλευτικούς
υπουργούς, που δεν είχαν λόγο να ορκιστούν. Σημειώνω, προς επιβράβευσή τους, πως από το
ΠΑΣΟΚ μόνο η Μ. Τσόκλη, η Μ. Δαμανάκη, ο Ν. Σηφουνάκης και ο Σπ. Κουβέλης δεν σήκωσαν το χέρι τους. Δεν πειράζει, στην αρχή πάντα λίγοι θα είμαστε.

Δεν ξέρω αν ο Γιώργος και η κυβέρνησή του είναι τυχεροί ή αδικούνται από τις εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία. Υπό όρους πολιτικού μάρκετινγκ, είναι λογικό να επιθυμούσαν την προσοχή
όλων αυτήν την περίοδο, τις πρώτες μέρες που
ακόμα και μια τσιχλόφουσκα μπορεί να παρουσιαστεί σαν κέλυφος σοβαρής πολιτικής διεργασίας. Ελάχιστοι όμως ασχολούνται μαζί τους. Αυτό δεν τους αρέσει. Κακώς. Διότι έχουν δύο μήνες μπροστά τους να μετατρέψουν τη χώρα σε τουβλάκια Lego και κανείς να μην το πάρει χαμπάρι. Έχουν μπροστά τους δύο μήνες κατά τους οποίους μπορούν να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι χωρίς να έχουν την παραμικρή ένσταση απέναντί τους. Άκουγα, γελώντας είναι η αλήθεια, τον Γιώργο να λέει πως ο αείμνηστος παππούς του ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, ενώ ο αξέχαστος γέρος εκείνη την περίοδο εγκαινίαζε τον νέο Παρθενώνα, τη Μακρόνησο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μια αντίστοιχη αναφορά του Γιώργου θα έκανε τις ντοματιές να ανθίζουν στην Ακρόπολη. Τώρα δεν έπεσε ούτε φάσκελο. Πού θα πέσουν; Κατά πάσα πιθανότητα, με την ιστορία του λιμανιού. Μπορεί να εκτρέπομαι κάπως από τον χαρακτήρα της στήλης, αλλά καθώς έχω ασχοληθεί αρκετά στο παρελθόν με το λιμάνι λέω να βγάλω έτσι το μεροκάματο.

Λοιπόν, στην κυβέρνηση έχουν πρόβλημα. Και πληρώνουν τη χαρακτηριστική στάση του
ΠΑΣΟΚ που δεν είχε λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι στο θέμα. Το κοσμικό ΠΑΣΟΚ κάνει, στην κυριολεξία, τον Κινέζο. Το λαϊκό παρουσιάζεται ως η «Αγνή του λιμανιού». Ασφαλώς όμως το θέμα δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στη συνέχεια της υπόθεσης. Ξεχάστε όσα διαβάζετε για το έμφραγμα στην αγορά και τους Κινέζους που δεν μπορούν να διακινήσουν εμπορεύματα. Είναι, ασφαλώς, σημαντικό, αλλά δεν είναι το μείζον. Θέλω να έχετε κατά νου πως στο βάθος του κινεζικού μυαλού είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό: η δημιουργία εγκαταστάσεων για την κατασκευή προϊόντων τα οποία θα προωθούνται ως ευρωπαϊκά στις δυτικές αγορές. Το σχέδιο είναι απλό. Τα προϊόντα έρχονται από την Κίνα σε κομμάτια και λαμβάνουν την τελική τους μορφή στην Ελλάδα, κατά πάσα πιθανότητα κάπου στο Πέραμα. Στη συνέχεια προωθούνται ως ευρωπαϊκά, απαλλαγμένα από τις επιβαρύνσεις που θα επέφερε η άμεση εισαγωγή. Σας παρακαλώ να κρατήσετε μια σημείωση, γιατί αυτή η πληροφορία θα σας χρειαστεί. Θα πρέπει επίσης να ξέρετε πως οι Κινέζοι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ούτε ευρώ παραπάνω από τα συμφωνηθέντα. Τι πιστεύω ότι θα γίνει στο τέλος; Μια λύση από παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά, τα χρήματα που θα χάσουν οι λιμενεργάτες θα επιβαρύνουν κατά κάποιον τρόπο τον Προϋπολογισμό. Γράφω την Πέμπτη. Ίσως μέχρι σήμερα να έχει διαφανεί η λύση. Αλλά να, όλο αυτό το μπάχαλο έχει και τα καλά του. Όταν όλα πηγαίνουν χάλια, εμείς αισθανόμαστε ασφάλεια. Είναι η γνωστή μας ρουτίνα. Είδατε πώς ξεφύτρωσε και το άλλο αγκάθι, των Γερμανών που εγκαταλείπουν τα ναυπηγεία; Προσέξατε πώς αναγκάστηκε να φυγαδευθεί ο Λοβέρδος από το υπουργείο; Μπαίνουμε σε μια χειμωνιάτικη ρουτίνα, όπου τα μικρά και μεγάλα καθημερινά δράματα αρχίζουν να ξεχειλώνουν το πουλόβερ.

Εδώ τώρα με διακόπτει ένα τηλεφώνημα. «Προκόπιε, ετοιμάσου για υπερπαραγωγή. Ετοιμάσου για αναβίωση σκηνών του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου ή της σύγχρονης ιταλικής κωμωδίας. Κανόνισε μόνο να βρίσκεσαι στις 26
Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσεις, μαζί με τη στρατιωτική παρέλαση, την καρναβαλική παρέλαση των υποψήφιων προέδρων της Νέας Δημοκρατίας, και μάλιστα στην πόλη του Παναγιώτη Ψωμιάδη». Πραγματικά, αυτό δεν χάνεται. Όχι απλώς δεν χάνεται, αλλά το συνδυάζεις ως event με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και αφήνεις τους ξένους να χαζεύουν. Πριν γίνουν αυτά, θα σημειωθούν άλλα, πιο αστεία. Πρέπει να ξέρετε ότι στη Νέα Δημοκρατία δεν διαθέτουν online σύστημα για τη διαχείριση των μελών τους. Πώς θα ψηφίσει η βάση όταν δεν υπάρχει τρόπος για την επεξεργασία προσώπων, αριθμών και αποτελεσμάτων; Για να είμαι ειλικρινής, μια καλή ιδέα θα ήταν να αναθέσουν στο ΠΑΣΟΚ την εκλογή προέδρου. Ξέρετε, τώρα, με αυτές τις χαριτωμενιές που κάνουν με τους ανοιχτούς διαγωνισμούς για την επιλογή προσώπων. Ε, ας προσθέσουν και ένα κουτάκι για την επιλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Εντάξει, εντάξει. Η Ντόρα θα το πάρει. Θεέ μου τι έχω να τραβήξω… Διότι, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως είσαι υποχρεωμένος να τον αντιμετωπίσεις και κάπως θεσμικά. Παιδιά, ας το παραδεχθούμε, η Ντόρα θα γίνει κάποτε πρωθυπουργός. Πιθανότατα θα γίνει γύρω στο 2015, ημερομηνία που παραπέμπει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, συνεπώς μπορείτε να το αποδεχθείτε ως ένα εφιαλτικό σενάριο από το μέλλον, ως μια πρόγευση της Αποκάλυψης. Υπάρχει παρηγοριά; Ναι, υπάρχει. Να σκέφτεστε ότι η Ντόρα θα αρρωσταίνει και μόνο στη σκέψη ότι το βιογραφικό της θα την εμφανίζει άνω των εξήντα ετών.

Η Ντόρα θα το πάρει γιατί, όπως μου εξηγούν, μπορεί να πουλήσει καλύτερα από όλους τους άλλους την προοπτική της εξουσίας. Η Ντόρα θα γίνει ο Σημίτης της Νέας Δημοκρατίας, απλώς θα βγει από τη διαδικασία ελαφρώς τραυματισμένη.
Ο Καραμανλής δεν θα βγει, θα μπει στο ψυχιατρείο. Λοιπόν, εγώ είμαι βέβαιος, βάσει όσων μου λένε, ότι η συμφωνία της Ντόρας με τον Καραμανλή και υπήρχε και παλαιά είναι. Και ο Καραμανλής κάνει ό,τι μπορεί για να της δείξει ότι τηρεί τον λόγο του. Κάποιοι μου λένε ότι διακρίνουν έναν μικρό πανικό. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω το «θα φάμε ξύλο, ρε» που μου είπε ένα Ντοράκι
όταν διαπίστωσε ότι δεν τους παίρνει να μην πάνε εκλογή από τη βάση. Αυτός που είναι έτοιμος να παίξει ξύλο είναι ο Μεϊμαράκης. Το ξέρετε, έτσι δεν είναι; Είναι πρωτίστως ψυχολογικό το πρόβλημά του. Αισθάνεται ότι μπορεί να παίξει ρόλο, αλλά δεν μπορεί. Και του φταίει ο Καραμανλής.
Σε βαθμό που διηγείται τι του είπε ιδιαιτέρως…
Ο Άρης θα τηρήσει απόλυτη ουδετερότητα, κοιτώντας προς το μέλλον. Κι εγώ στη θέση του, αν είχα το καινούργιο σπίτι που έχει αυτός, θα καθόμουν στο τζακούζι και θα πέταγα βελάκια στον τοίχο. Στα διαλείμματα θα έπινα μικρές γουλιές σαμπάνιας και θα έκανα πλάκα με φίλους, προσπαθώντας να μαντέψουμε τι εννοούν οι υποψήφιοι στα διαγγέλματά τους. Μεγάλε, τι θα πει κοινωνικός φιλελευθερισμός ή κεντροδεξιά με κοινωνικό πρόσωπο; Δεν σημαίνει τίποτα. Δυστυχώς, η Δεξιά δεν παράγει ιδεολογία, δεν είναι ευέλικτη. Η Δεξιά ακούγεται μόνο μέσα από ακρότητες. Θυμάστε καθόλου τον Καρατζαφέρη; Κάτι τέτοιο.

Α, το ξέρετε ότι ο Καρατζαφέρης ζει ένα δράμα, εντάξει; Δεν μιλάει για να μη θεωρηθεί ότι παρεμβαίνει περισσότερο απ’ όσο πρέπει στα εσωτερικά της ΝΔ. Επίσης, δεν μιλάει για να μην τραυματίσει την πρόσοψη της «πολυκατοικίας». Μόνο που η κατάστασή του είναι στην πραγματικότητα τραγική. Πόσο μπορεί η ελληνική πολιτική ζωή να ανεχθεί δύο δεξιά κόμματα στην αντιπολίτευση;
Ελάχιστα. Σε επίπεδο πολιτικού λόγου η εικόνα θα είναι γελοία. Γιώργο Παπανδρέου, η χώρα είναι δική σου. Και στην κατάστασή της, κυβερνάται και με τηλεκοντρόλ.