Βοήθημα για εκλέκτορες, μέλη και φίλους

Το καθιερωμένο υποκριτικό γλωσσάριο της πολιτικής θεολογίας, με τις πυκνές αναφορές στην ηθική, στη διαφάνεια, στην αξιοκρατία, στην κοινωνία, στη συμμετοχή, στις δημοκρατικές διαδικασίες, στον «πολιτικό πολιτισμό» και στα εθνικά συμφέροντα, τώρα ηχεί κακόφωνα και απλώς αποκαλύπτει τους αιχμηρούς κυνόδοντες των επιδόξων κληρονόμων αυτού που ο κ. Γιακουμάτος -και άλλοι- ρεαλιστικότερα αποκαλούν «το μαγαζί». Υποβάλλοντας στον ακροατή μιαν αντιαισθητική νοητικήν εικόνα, όπου του μαγαζάτορα εκλιπόντος, οι παραγιοί μαχαιρώνονται στις γωνίες, για το ταμείο.

Τι άλλωστε πρόβαλε και η κ. Μπακογιάννη -με τη συνδρομή του Νίκου Χατζηνικολάου- ως επιδόρπιο δέλεαρ στους εκλέκτορες για να την προτιμήσουν; Το εθνικό συμφέρον; Την παλινόρθωση της ηθικής; Την αναστύλωση των δημοκρατικών θεσμών; Την επανίδρυση του κράτους; Τίποτα απ’ αυτά. Τους κάλεσε να σκεφθούν ποιος θα οδηγήσει γρηγορότερα το μαγαζί στην κερδοφορία της εξουσίας.

Μ’ αυτό το κήρυγμα θα κατέβει… τώρα η Ντόρα στον λαό της παράταξης – μετά την άσεμνη απόπειρα πραξικοπηματικής υφαρπαγής της αρχηγίας μ’ ένα αστραπιαίο συνέδριο «προκάτ» μιας εύχρηστης και κυνικής νομενκλατούρας.

Στο νέο αναπεπταμένο πεδίο των «οπαδών και φίλων» η αναμέτρηση αποκτά θεαματικό ενδιαφέρον. Ο «οργισμένος και πικραμένος λαός» της παράταξης μοιάζει σοφότερος και αλλεργικός στην ηχηρή κενολογία. Η ρητορική του καθενός των μνηστήρων θα ζυγιστεί καχύποπτα, με αντίβαρο τα πεπραγμένα του:

Για τον κ. Σαμαρά, με την πρόσφατη σύντομη προσφορά, θα φροντίσουν τα φερέφωνα των εχθρών του.

Η μουσική ωραιολογία, με κυματιστή εκφορά, του… «καγκελάριου» Αβραμόπουλου θα προσκρούσει στην αναπόδραστα τραυματική εμπειρία του εκλέκτορα από μιαν οποιαδήποτε επίσκεψη σε νοσοκομείο.

Η κ. Μπακογιάννη προφανώς αισθάνεται ασφαλής. Η μικρή μειονότητα υπηκόων που ενδιαφέρεται για τις εθνικές υποθέσεις μαθαίνει όσα και όπως περνούν από ένα κόσκινο ελεγχόμενης ενημέρωσης, με το οποίο η υποψήφια έχει διαπλέξει πολυεπίπεδους δεσμούς ιδιοτελούς εύνοιας ή ανοχής. Αυτή η αίσθηση ασφάλειας και ασυλίας από έλεγχο πρέπει να εξηγεί και την αδίστακτη αυτοδιαφήμισή της, με ισχυρισμούς Μυνχάουζεν, ως της δαιμόνιας υπουργού των Εξωτερικών που κατέστησε την Ελλάδα «αντικείμενο διεθνούς σεβασμού» και «ισχυρή περιφερειακή δύναμη». Κομπάζει με τη βεβαιότητα ότι οι καγχασμοί και των μικρότερων βαλκάνιων γειτόνων δεν θα φθάσουν στ’ αυτιά των εκλεκτόρων, μελών και φίλων της ΝΔ.

Αλλά επειδή η πρόκληση ξεπέρασε κάθε όριο προσβολής της αλήθειας και της νοημοσύνης του μέσου πολίτη, ας ρίξουμε μια γρήγορη πρώτη ματιά στο αρχείο των πεπραγμένων της κ. Μπακογιάννη.

Από την αναδίφηση προκύπτει πως, μαζί με το χαρτοφυλάκιο, είχε αποσπάσει και την εν λευκώ εξουσιοδότηση (ουσιαστική διαρχία) στη διαχείριση των εθνικών υποθέσεων κατά βούληση. Σε βαθμό που να αυτενεργεί, να μην ενημερώνει και συχνά να αντιστρατεύεται θέσεις και πολιτικές του προέδρου της κυβέρνησης. Μετά τέσσερα χρόνια κυριάρχου ελέγχου της εξωτερικής πολιτικής από τη σημερινή υποψήφια αρχηγό της ΝΔ και το στενό προσωπικό επιτελείο της, η Ελλάδα:

– Από πύλη εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τραπεζίτης και εργοδότης των βαλκανικών χωρών έχει περιέλθει σε ουσιαστική απομόνωση και ανυποληψία, σε περιβάλλον γειτόνων διεκδικητών, συνδεόμενων και στρατιωτικά με την Άγκυρα.

– Οι παραδοσιακοί δεσμοί της χώρας με τον αραβικό κόσμο θυσιάσθηκαν στην πολιτική προσωπικών δημοσίων σχέσεων με την πάτρωνα ατλαντική «σύμμαχο». Σε βαθμό που ο σύρος Πρόεδρος Ελ Άσαντ να ανοίγει τα λιμάνια του στο τουρκοκυπριακό «ψευδοκράτος» και ο ευνοούμενος της Ντόρας και των Αμερικανών Αμπάς, Πρόεδρος των ενδοτικών Παλαιστινίων (τους της Χαμάς τους εξορκίζουμε ως «τρομοκράτες») να προσκυνά τον Ερντογάν και να προσυπογράφει τις τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό. Η παραδοσιακή ελληνική επιρροή γοήτρου στον αραβικό χώρο εκχωρήθηκε στην Τουρκία με την προκλητικά επιδεικτική επιλογή του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτό έγινε κατά και μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο και τον λυσσώδη ακτιβισμό της κ. Μπακογιάννη, με δηλώσεις απροφάσιστης μεροληψίας, με περιοδεία που περιλάμβανε το Ισραήλ, την Ιορδανία και τη Βηρυτό, αλλά περιφρονούσε τη Συρία και το Ιράν, και με μανιώδεις πιέσεις στην κυβέρνηση για την αποστολή και ελληνικών στρατευμάτων, προς «προστασία της εκεχειρίας» (και του επιδρομέα) από τη Χεσμπολάχ…

– Η πρωθυπουργική αναζήτηση στρατηγικών ερεισμάτων σε σχέσεις συνεργασίας με τη Ρωσία διαβλήθηκε από την αντιρωσική πολιτική της υπουργού του και υπονομεύθηκε ποικιλότροπα: Μοναδικό στις ευρωπαϊκές χώρες, το υπουργείο της κ. Μπακογιάννη εξέδωσε ανακοίνωση καταδίκης της δήλωσης ρώσου στρατηγού για αντίμετρα κατά της Πολωνίας και Τσεχίας αν γίνουν βάσεις αμερικανικών αντιπυραύλων. Παρά την αντίδραση της Μόσχας,

επανέρχεται αργότερα από το Όσλο, ζητώντας την «κάλυψη και της Ελλάδας» με την αντιπυραυλική ασπίδα. (Παρόμοιες δηλώσεις κάνει και ο κ. Μεϊμαράκης, πιστός της ΝΑΤΟϊκής ορθοδοξίας μέχρι και την επαναφορά τούρκου πασά στη Λάρισα.)

Η αντιρωσική ευθυγράμμιση με την Ουάσινγκτον, διαφανής στο ιστορικό του Κοσόβου, δραστηριοποιείται με την προεδρία του ΟΑΣΕ, με περιοδείες σε τέως σοβιετικές δημοκρατίες και πρωτοβουλίες στη Γεωργία, μετά τον πόλεμο, που επισύρουν τις ρωσικές διαμαρτυρίες, αλλά αποσπούν επανειλημμένως εύσημα της Ουάσινγκτον στην κ. Μπακογιάννη. Τέλος, η ρωσική αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και του Αμπχαζίας επέσυρε δήλωση καταδίκης της υπουργού μας των Εξωτερικών, η οποία όχι μόνο σιώπησε στο προηγούμενο του Κοσόβου, αλλά πραγματοποιούσε έκτοτε μυστικές και δημόσιες συνομιλίες με υπουργούς του.

– Στο Σκοπιανό, όπου διεκδικεί τώρα μερίδιο του πρωθυπουργικού βέτο, η διαφανής ενδοτικότητα της κ. Μπακογιάννη συντήρησε και ενθάρρυνε την αδιαλλαξία και τη θρασύτητα των Γκρούεφσκι, Μιλόσοσκι και Σία. Μεταξύ άλλων, τον Μάιο του 2008 επιχειρεί να πλασάρει το «Νέα Μακεδονία» ως «γεωγραφικό προσδιορισμό», με το επιχείρημα: Γεωγραφικός, «αφού η παλιά είναι ολόκληρη και η Νέα ένα κομμάτι της»! Αργότερα της αποδόθηκε δήλωση ότι ως γλώσσα μπορεί να γίνει αποδεκτή η «μακεδονική», αλλά με την κυριλλική γραφή «μακεδόνσκι». Δεν υπήρξε διάψευση του ΥΠΕΞ και η ιδέα υιοθετήθηκε σε πρόταση Νίμιτς.

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις και ανακοινώσεις του υπουργείου για «το εύρος χρήσης της ονομασίας», που υποδήλωναν ελαστικότητα της θέσης «για όλες τις χρήσεις». Το καλοκαίρι του 2008, ενώ ο Γκρούεφσκι στέλνει παντού επιστολές καταγγελίας για καταπίεση της «μακεδονικής μειονότητας» και εγείρει και θέμα αποζημιώσεων για τους «Αιγαιάτες Μακεδόνες», η κ. Μπακογιάννη αποδεσμεύει εν κρυπτώ χρηματοδότηση των Σκοπίων με 50 εκατομμύρια ευρώ. Τέλος, φέτος, με τη φιέστα του ΟΑΣΕ (πόσο πάνω από ένα δισ. ο λογαριασμός για τον φορολογούμενο; ) επιτρέπει την προσγείωση στην Κέρκυρα των «Μακεδονικών Αερογραμμών», με τον προσκεκλημένο της Μιλόσοσκι. Ο οποίος κεφαλαιοποιεί την υποχώρηση από την πάγια απαγόρευση, δηλώνοντας ότι η άδεια για την προσγείωση ήταν μια απόφαση «φυσιολογική και πραγματιστική».

– Στο Κυπριακό η εχθρότητα της κ. Μπακογιάννη για τον αείμνηστο Πρόεδρο Παπαδόπουλο και τον ομόλογό της κ. Λιλλήκα -και οι παρασκηνιακές κινήσεις για την ανατροπή τους- ήταν το θέμα συζήτησης στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες. Ο θάνατος του Προέδρου και η εκλογή Χριστόφια αποκατέστησαν μιαν επίφαση σύμπνοιας, που συνεκάλυπτε την πλήρη αδιαφορία για την Κύπρο – όπως καταγγέλλει τώρα και ο ευνοούμενος της οικογένειας Μητσοτάκη πρόεδρος του Δημ. Συναγερμού κ. Αναστασιάδης, συνυπερασπιστής του εκτρώματος Ανάν.

– Στα αμιγώς ελλαδο-τουρκικά, η εγκαιροφλεγής κατάσταση στη Θράκη καλύπτεται από συνένοχες αποσιωπήσεις, ενώ το τουρκικό προξενείο αλωνίζει ως ασύδοτος πυρομανής, με «πάσο» του υπουργείου Εξωτερικών, καταπατώντας τους περιορισμούς των διεθνών συμβάσεων. Αλλά η συνεχής συρρίκνωση της κυριαρχίας στο Αιγαίο είναι δύσκολο πια να αποκρυβεί, παρά τη φροντίδα της τηλεκατευθυνόμενης αυτολογοκρισίας. Μια καταμέτρηση του βαθμού αποθράσυνσης της τουρκικής αρπακτικότητας κατά την τετραετή διαχείριση των σχέσεων από την υποψήφια μελλοντική πρωθυπουργό, δίνει το μέτρο της απόδοσης της πολιτικής της. Της πολιτικής του απτόητου μειδιάματος, του απύθμενου ενδοτισμού, της αναισθησίας σε εθνικές ταπεινώσεις, της προθυμίας για θελήματα. Από το ενθουσιώδες ζέψιμο στο τουρκικό κάρο προς την ΕΕ, μέχρι τη συμμετοχή και ομιλία σε πολιτική συγκέντρωση του Ερντογάν για το δικαίωμα της Τουρκάλας στη μαντίλα (τον φερετζέ, που λέγανε παλιά). Ενώ τουρκικά πολεμικά έφθαναν μέχρι το Σούνιο, ακριτικά νησιά τρομοκρατούνται με εικονικούς βομβαρδισμούς, στο Αιγαίο καταργούνται τα σύνορα, στη Θράκη έχει εκχωρηθεί συγκυριαρχία και τούρκος πασάς επανέρχεται στη Λάρισα.

Η προσωπική της αντίληψη περί μυστικής διπλωματίας σημαίνει απόκρυψη από τον ελληνικό λαό εθνικών απωλειών και παραχωρήσεων, αλλά και απόκρυψη από τον πρωθυπουργό προσωπικών της συνομιλιών και σχεδιαζόμενων πρωτοβουλιών.

Πρωθυπουργός και κυβέρνηση από τον «Ελεύθερο Τύπο» πληροφορήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2007 ότι στο γεύμα με τον Μπαμπατζάν τέθηκε θέμα «παραβιάσεων» από ελληνικές ακταιωρούς και αεροπλάνα, όπως και δράσης κουρδικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Το ίδιο είχε αιφνιδιάσει τον πρωθυπουργό η αντιρωσική ανακοίνωση για τους αντιπυραύλους. Όπως, τον Μάιο του 2008 και η συνάντηση στη Βουλγαρία της κ. Μπακογιάννη με τον λεγόμενο υπουργό Εξωτερικών του Κοσόβου Σκεντέρ Χουσενί. Ο κ. Καραμανλής επληροφορείτο τελευταίος και εκάλυπτε υποχρεωτικά. Περίεργη σχέση…

Η απόκρυψη της αλήθειας από την κοινή γνώμη ήταν συστηματική και τις τυχόν διαρροές αναλάμβανε να καλλωπίσει ο εκπρόσωπος-μακιγιέρ του υπουργείου. Τον Νοέμβριο του 2008 ανακοινώθηκε ότι τα ελληνικά διαβήματα στη Νορβηγία τελεσφόρησαν και το νορβηγικό ερευνητικό που έψαχνε για πετρέλαιο στο Καστελλόριζο, με συνοδεία τουρκικών πολεμικών, αποχώρησε.

Ψέματα. Οι Τούρκοι αργότερα μας αποκάλυψαν ότι παρέμεινε μέχρι την αποπεράτωση των ερευνών του. Παρόμοιες υποβρύχιες έρευνες, εντός των χωρικών υδάτων, κοντύτερα στο Καστελλόριζο, είχε πραγματοποιήσει τουρκικό σκάφος και το 2007. Αλλά γι’ αυτές τα μέλη και οι φίλοι της ΝΔ κι εμείς οι άλλοι κρατηθήκαμε σε πλήρη άγνοια από τους τότε διαχειριστές της εθνικής κληρονομιάς. Μυστική κρατήθηκε από την υπουργό των Εξωτερικών και η αξίωση του Μπαμπατζάν (μεταξύ διαχύσεων και ασπασμών) να ζητείται η συγκατάθεση της Τουρκίας πριν από τη χάραξη της Αποκλειστικής Οικονομικής και της θαλάσσιας Ζώνης της Ελλάδας, ακόμη και με τη Λιβύη… Στην οποία και συμμορφωθήκαμε. Η αποδοχή από το 2006 της αξίωσης της Άγκυρας να επιβιβασθεί τούρκος «επιστήμονας» στο ερευνητικό σκάφος του Πανεπιστημίου του Κιέλου, στην έρευνά του, είχε σηματοδοτήσει στους Τούρκους την εκχώρηση συνδιαχείρησης του Αιγαίου…

Από το πρόχειρο ξεφύλλισμα του ογκώδους φακέλου, αυτόματα αναπηδά και διεκδικεί την προσοχή των «μελών και φίλων» εκλεκτόρων μια συνέντευξη της υποψήφιας μελλοντικής πρωθυπουργού στη γαλλική «Φιγκαρό», τον Ιούνιο του 2006, όπου εισηγείται την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης «για τη ρύθμιση των αμφισβητήσεων κυριαρχίας στο Αιγαίο», ως μέσο εξάλειψης των διαφορών με την Τουρκία. Προσυπέγραφε έτσι προηγούμενο άρθρο του τέως Προέδρου Κ. Στεφανόπουλου, εσωτερικής κατανάλωσης εκείνο, που προκάλεσε ευρύτατη αποδοκιμασία, αφού εισηγείτο την εγκατάλειψη της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στην κρίση σκοπιμότητας ελεγχομένων δικαστών. Για την ακεραιότητα τέτοιων διεθνών δικαστηρίων μιλά εύγλωττα το βιβλίο της Κάρλα ντελ Πόντε, δικαστίνας του Μιλόσεβιτς.

Καταληκτικά σ’ αυτόν τον πρόχειρο απολογισμό θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην περίοδο διαχείρισης των εθνικών υποθέσεων κατά τον τρόπο που κατήγγειλε ο εκπρόσωπος των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών κ. Αϋφαντής (εξ αφορμής των υποθέσεων Καραβέλα και Ζήμενς), οι εθνικοί στόχοι αυτοί της χώρας υποβιβάσθηκαν στο επίπεδο κατάργησης (πάση θυσία) της αμερικανικής βίζας. Με αυτήν τη σημαία και αυτά τα ιδανικά η ΝΔ θα εξορμήσει προς τον σκουπιδοφάγο της Ιστορίας, εάν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου αναπτύξει βηματισμό συνεπή με την επαγγελία του: «Πάμε σε μια πραγματικά ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με ισότιμους εταίρους, χωρίς προστάτες και επικυρίαρχους».