Το Βατερλώ του Καραμανλή

Δεν νίκησε ο αντίπαλος. Από καιρό είχε ο ΙΔΙΟΣ εγκαταλείψει… Δεν του φταίει ΚΑΝΕΝΑΣ. Εκτός από τον εαυτό του. Δικές του όλες οι επιλογές. Προσώπων, πολιτικών και χειρισμών. Και η κάλυψη που πρόσφερε σ’ αυτούς που τον πρόδωσαν και έπαιξαν τα προσωπικά τους παιχνίδια. Και προκάλεσαν την κοινωνία. Και εδώ δεν υπάρχει απάντηση στο γιατί. Όταν για τον ίδιο ποτέ και κανείς δεν αμφισβήτησε την εντιμότητά του. Τήρησε με θρησκευτική ευλάβεια το «σεμνά και ταπεινά».

Δική του απόφαση και η απομόνωση. Απροσπέλαστη η πόρτα του γραφείου του. Όλοι και όλα σταματούσαν στον Αγγέλου. Πέρα από εκεί δεν προχωρούσε τίποτα. Τον κρατούσαν στη γυάλα. Του έκρυβαν τα δυσάρεστα.

Όχι άδικα χαρακτηρίστηκε άτολμος, αναποφάσιστος. Όμως το βέτο στον Μπους, η υπογραφή του αγωγού, το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν έδειξαν ότι μπορούσε. Αλλά δεν πήρε ποτέ το μαστίγιο…

Συχνά και εμείς διερωτηθήκαμε ποιος είναι τελικά ο Καραμανλής. Και απάντηση ούτε τώρα έχουμε.

Το 2004 τον εμπιστεύθηκαν πολλοί. Πίστεψαν μέχρι ότι είναι ο Ανδρέας της άλλης πλευράς. Τους διέψευσε. Και αντέδρασαν στις κάλπες. Με θυμό πολύ… Γιατί δεν τόλμησε. Γιατί δεν άλλαξε τίποτε… Ούτε καν στο κόμμα του, όπου έφυγε αφήνοντας συντρίμμια. Ένα ακόμη δώρο στον Γιώργο.

Καληνύχτα, κύριε Καραμανλή…