Προεκλογική παράκαμψη και μετεκλογική ιστορική ευθύνη
Γιατί μπορεί το οικονομικό (με τις αυτονοήτως καθοριστικές παραμέτρους του) να ιεραρχείται σήμερα πρώτο για τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδος, και θα την ταλανίσει μεν, αλλά η εθνική έγνοια δεν εξαντλείται σʼ αυτό. Παρόλο που για να ασκηθεί επαρκώς εθνική πολιτική για μείζονα ζητήματα προαπαιτείται, αν όχι οικονομική ευρωστία, τουλάχιστον ελεγχόμενες και διαχειρίσιμες οικονομικές αδυναμίες.
Πέραν λοιπόν του οικονομικού, συνυπάρχουν εξίσου καίρια προβλήματα, των οποίων οι εξελίξεις θα παρεμβληθούν στον ίδιο βαθμό και θʼ απορροφήσουν την προσοχή του νέου πρωθυπουργού. Κι αυτά συνάπτονται προς τα εθνικά ζητήματα, τα οποία όλο αυτό το διάστημα επιδεινώνονται, ως αποτέλεσμα της τουρκικής επιθετικής προκλητικότητος, τόσο στο Αιγαίο (με την αδίστακτη απόπειρα να αμφισβητηθεί η εθνική κυριαρχία) όσο και στο Κυπριακό, που βρίσκεται στα πρόθυρα καταλυτικού αδιεξόδου, με όλες τις συνέπειες.
Η έως και πλαδαρή αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων από την Αθήνα έχει αποθρασύνει την Άγκυρα, η οποία κινείται σε τροχιά δημιουργίας γεωπολιτικών τετελεσμένων σε συγκεκριμένες Αιγαιωτικές ζώνες, όπου ο εθνικός ελληνικός χώρος αποβαίνει διάτρητος λόγω συνεχών παραβιάσεων που στοχεύουν αφενός σε αμφισβήτηση των ορίων ελέγχου της Ελλάδος, επιβάλλοντας το δόγμα των «γκρίζων ζωνών», και αφετέρου στη δημιουργία συνθηκών συνδιαχειρίσεως στις ίδιες περιοχές, υπό την κάλυψη και των συμμαχικών σχεδιασμών.
Αυτά θα τεθούν πολύ σύντομα επί τάπητος. Και θʼ απαιτήσουν λύσεις. Κάτι ακριβώς που ξέρει και η Άγκυρα (και το προσδοκά). Εξ ου και κλιμακώνει την επιθετική της πολιτική, τεντώνοντας το σκοινί, προκειμένου, από τη μια να εκβιάσει την Αθήνα και από την άλλη να επιτύχει παρεμβάσεις, οι οποίες να κινηθούν στη λογική των μέσων λύσεων!
Στο Κυπριακό, λόγω της ομηρίας εδαφών και της πολιτικής διαιρέσεως που παγιώνεται με το κατοχικό μόρφωμα του «ψευδοκράτους» –ως στρατηγικού προγεφυρώματος της Άγκυρας για έλεγχο της σύνολης κυπριακής γεωγραφίας– τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν έως και ραγδαία. Είτε με τον στυγνότερο εκβιασμό απαραδέκτων ρυθμίσεων, στα πλαίσια ενός δοτού συμβιβασμού, είτε με την οριστικοποίηση του αδιεξόδου και τη δημιουργία συνθηκών αναγνωρίσεως του «ψευδοκράτους», ώστε οποιαδήποτε νέα απόπειρα λύσεως να οδηγεί ευθέως σε συνομοσπονδιακές δομές. Με δύο κράτη, κάτω από κοινό στέγαστρο και υπό τουρκική κηδεμόνευση, διά των αμαρτωλών νεοαποικιακών Συνθηκών Εγγυήσεως και Συμμαχίας.
Αυτά –συν βεβαίως το Σκοπιανό– θα παρεμβληθούν στην πορεία της νέας κυβέρνησης υπό τον Γ. Παπανδρέου. Απαιτώντας στρατηγική διαχείριση. Με ρεαλιστική μεν προσέγγιση κάποιων ιστορικών συμβιβασμών, αλλά και αποφασιστική ενίσχυση των εθνικών αντιστάσεων, με αποτρεπτικές δυναμικές. Αν πρόκειται η Αθήνα (με τη Λευκωσία βεβαίως από κοντά) να υπερβεί τις επικίνδυνες μεθοδεύσεις οι οποίες κλιμακώνονται σε βάρος του Ελληνισμού, του οποίου Αθήνα και Λευκωσία συνιστούν σήμερα τα δύο κρατικά κέντρα.