Η ΚΑΛΠΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Οι συνέπειες της ήττας, και μάλιστα με την απροσδόκητη διαφορά των 10,4 μονάδων (ΠΑΣΟΚ 43,9% και ΝΔ 33,5% των ψήφων), θα είναι τρομερές. Ο Κώστας Καραμανλής με συντριβή ανακοίνωσε το βράδυ της Κυριακής ότι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για τη μεγάλη σε έκταση ήττα του κόμματός του και αποχωρεί από την ηγεσία. Και τώρα οι τριγμοί της διαδοχής στη ΝΔ. Ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, μιλώντας στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος προ 15 ημερών στο Μπράιτον, έκλεισε την ομιλία του με μια μεγάλη αλήθεια. «Οι εποχές των μεγάλων προκλήσεων σημαίνουν επιλογές με μεγάλες συνέπειες», είπε, θέλοντας να δικαιολογήσει την κατρακύλα του κόμματός του στην τρίτη (καθόλου τιμητική) θέση στην πρόθεση ψήφου που δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις στη Βρετανία. Αυτή η ρήση του Μπράουν θα πρέπει να ενεργήσει σαν βάλσαμο παρηγοριάς και για τον Κώστα Καραμανλή.

Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι στα πεντέμισι χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία ο Κώστας Καραμανλής αντιμετώπισε μεγάλες προκλήσεις, γι’ αυτό και οι συνέπειες της αποτυχίας είναι μεγάλες: η βαριά για το κόμμα του ήττα. Και βέβαια για τις συνέπειες είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνος, αφού ο ίδιος επέλεξε τους συνεργάτες του στην κυβέρνηση για την υλοποίηση των οραμάτων του. Οι βασικότερες προκλήσεις που αντιμετώπισε ήταν η επανίδρυση του κράτους χωρίς διαπλοκή και διαφθορά και με χτύπημα των «νταβατζήδων» (πλήρης αποτυχία) αλλά και τα μέτρα αντιμετώπισης της σημερινής οικονομικής κρίσης.

Για τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης έχουμε μιλήσει και άλλη φορά από τη στήλη μας αυτή, την Κυριακή 30/8/09 (με το άρθρο μας «Επιτυχή τα μέχρι τώρα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης»). Η καταδίκη των εργαζομένων σε αειφόρο λιτότητα ήταν το τεράστιο σφάλμα του Κώστα Καραμανλή, που τίναξε στον αέρα κάθε θετική εντύπωση από την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η αντιμετώπιση από την κυβέρνηση της οικονομικής κρίσης άρχισε άσχημα και έκλεισε το ίδιο άσχημα.

Ας πάρουμε όμως τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή από την αρχή μήπως και μπορέσουμε να αντιληφθούμε τους λόγους της αγανάκτησης του λαού:

α) Η επανίδρυση του κράτους. Στην προεκλογική περίοδο του 2004 και στο τότε πρόγραμμα της ΝΔ ο Καραμανλής συμπεριέλαβε και την υπόσχεση για επανίδρυση του κράτους, το οποίο είχε παραλύσει από τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Ευγενές το όραμα και αξιέπαινη η προσπάθεια. Αντί όμως επανίδρυσης, ζήσαμε τον πλήρη αφανισμό του κρατικού μηχανισμού! Έτσι η καθημερινότητα του πολίτη έγινε αφόρητη και οι «νταβατζήδες» αλώνιζαν παντού. Είχε την ατυχία επί των ημερών του να ξεσπάσουν δύο τρομερές πυρκαγιές, που αφάνισαν την Πελοπόννησο (καλοκαίρι 2007) και τη Βορειοανατολική Αττική (καλοκαίρι 2009). Πιάστηκε κανένας υπεύθυνος από την Αστυνομία ή την Πυροσβεστική; Φυτεύτηκε κανένα καινούργιο δεντράκι στην καμένη γη; Έγινε το υπουργείο Περιβάλλοντος; Εφαρμόστηκε κανένα σχέδιο προστασίας των δασικών περιοχών; Τίποτε από αυτά.

Επί των ημερών του ξέσπασαν ένα σωρό σκάνδαλα: υποκλοπές, Ζαχόπουλος, Βατοπέδι, Ζήμενς κ.λπ. Όλα σκεπάστηκαν και ο ίδιος ο Καραμανλής έδωσε άφεση αμαρτιών. Όταν κατάλαβε το λάθος του, ήταν πλέον αργά. Ο λαός δεν απαιτούσε πολλά. Μια επαγρύπνηση της Αστυνομίας για την ασφάλειά του. Έναν έλεγχο στις δραστηριότητες των «νταβατζήδων» και κάποιες τιμωρίες. Μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Έλεγχο της αγοράς για την προστασία της υγείας των καταναλωτών και του πορτοφολιού τους. Καταστολή της εγκληματικότητας. Αναστύλωση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, τους οποίους κατεδάφισε το «εκσυγχρονιστικό» νεο-ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Κάθαρση του κρατικού μηχανισμού. Ο λαός ζητούσε τα αυτονόητα και όχι υπερβάσεις και θαύματα. Αν μερικά από αυτά τα αυτονόητα είχαν γίνει πραγματικότητα, το εκλογικό σώμα την περασμένη Κυριακή δεν θα εκδήλωνε τόση αγανάκτηση. Όμως ο Κώστας Καραμανλής ήταν απών, κλεισμένος στη μακαριότητα του πρωθυπουργικού μεγάρου. Αντ’ αυτού αλώνιζαν οι συνεργάτες του (δική του επιλογή και ευθύνη), οι «νταβατζήδες», οι διαπλεκόμενοι, οι αγαθοποιές δυνάμεις της αγοράς, οι κυνηγοί ευκαιριών και οι κάθε είδους κυνηγοί της παρανομίας. Το λάθος του τέως πρωθυπουργού ήταν ότι είχε τυφλή εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του, ενώ θα έπρεπε έγκαιρα να είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε και να τους είχε στείλει στο σπίτι τους να ιδιωτεύουν. Και όχι να νέμονται υπό τη σκέπη του την εξουσία και να οργιάζουν σε βάρος του ελληνικού λαού. Η τυφλή εμπιστοσύνη και τον ικανότερο ηγέτη τον οδηγεί στην αποτυχία. Είναι η κατάρα της αυτοκαταστροφής.

β) Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Δεύτερη μεγάλη πρόκληση ήταν η εφαρμογή μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πίστεψε σε εσφαλμένες προγνώσεις για θωρακισμένη ελληνική οικονομία! Κι αυτό γιατί η οικονομική κρίση καθυστέρησε για μερικούς μήνες να ξεσπάσει στην Ελλάδα. Δεν είδε μόνος του τη μαυρίλα που είχε σκεπάσει τον διεθνή οικονομικό ορίζοντα και προμήνυε σφοδρή καταιγίδα. Έτσι δεν μπόρεσε να αναγκάσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Όταν έφτασε και στην ελληνική οικονομία η καταιγίδα, πανικόβλητη η κυβέρνηση έσπευσε να προσφέρει προστασία μόνον στους τραπεζίτες, που τόσα χρόνια νέμονταν τα υπέρογκα κέρδη των τραπεζών τους. Τεράστιο σφάλμα των Καραμανλή και Αλογοσκούφη. Η πραγματική οικονομία, η μικρομεσαία επιχείρηση και κυρίως οι μισθωτοί δεν χρειάζονταν άμεση προστασία. Αυτή άλλωστε ήταν η συνταγή για τη διάσωση του οικονομικού κατεστημένου, αυτήν ακολούθησαν. Μπροστά στις συνέπειες ήρθε η αλλαγή πλεύσης. Αναδόμηση Αλογοσκούφη, μέτρα προστασίας της πραγματικής οικονομίας και μερικά κόκαλα στις δεινοπαθούσες κατηγορίες πολιτών, στους ανέργους και στους χαμηλόμισθους μόνον. Και συγχρόνως φορολογική καταιγίδα τον Ιούνιο του 2009. Ο κύριος όγκος των μισθωτών (εργαζομένων και συνταξιούχων), των μικρών επιτηδευματιών, των αγροτών και γενικά των φορολογουμένων έμεινε απροστάτευτος στη λαίλαπα της κρίσης. Αυτοί έπρεπε να πληρώσουν τον λογαριασμό, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο πρόσταγμα. Και ήρθε και το αποκορύφωμα της απογοήτευσης του ελληνικού λαού με τις προεκλογικές εξαγγελίες του Κώστα Καραμανλή για λιτότητα αορίστου χρόνου. Τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης της κυβέρνησης Καραμανλή ξεκίνησαν με νεοφιλελεύθερη συνταγή (στήριξη τραπεζών και τραπεζιτών) και έκλεισαν πάλι με την ίδια συνταγή της αειφόρου λιτότητας. Έτσι οι εργαζόμενοι και λοιποί δεινοπαθούντες έλληνες ψηφοφόροι κατάλαβαν ότι το πρόγραμμα της ΝΔ είναι αθεράπευτα νεοφιλελεύθερο. Και το μαύρισαν χωρίς οίκτο.

Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι η ΝΔ γνώρισε τη συντριβή στα μεγάλα εργατικά κέντρα (π.χ. Β΄ Αθηνών), στις κατεξοχήν αγροτικές περιφέρειες (Θεσσαλία) και στις περιοχές που επλήγησαν από τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 και του 2009 (Δυτική Πελοπόννησο και ΒΑ Αττική). Σ’ αυτά τα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα της χώρας μας παρουσιάστηκε η πλήρης αδιαφορία της κυβέρνησης Καραμανλή για τα προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική κρίση και οι δύο μεγάλες πυρκαγιές. Εκεί αποδείχτηκε περίτρανα η ανικανότητα της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης να λάβει μέτρα αντιμετώπισης των συνεπειών και να σταθεί στο πλάι των δεινοπαθούντων πολιτών. Και ας μη μας πουν ότι δεν υπήρχαν χρήματα στον δημόσιο κορβανά, γιατί κανένας Έλληνας δεν θα πιστέψει αυτόν τον ισχυρισμό όταν βλέπει την κυβέρνηση να διαθέτει δημόσιο χρήμα για την αντικατάσταση κλιματιστικών ή για την απόσυρση παλαιών αυτοκινήτων. Δεν είναι συνετή διαχείριση όταν αφήνεις για χρόνια τους πυροπαθείς στις σκηνές και επιδοτείς την αντικατάσταση των κλιματιστικών συσκευών, κύριε Καραμανλή! Σε περιόδους δημοσιονομικής στενότητας γίνεται ιεράρχηση των αναγκών. Αυτό απαιτεί η διαχείριση συνετού οικογενειάρχη και όχι τη σπατάλη δημοσίου χρήματος για διαφήμιση του κυβερνητικού έργου από τα κανάλια, τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο! Αυτό ως δείγμα σεβασμού προς το δημόσιο χρήμα. Και φυσικά ισχύει και για τη νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που κι αυτή θα κριθεί από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης.

Το εκλογικό αποτέλεσμα φρονούμε ότι δείχνει τον πόθο του ελληνικού λαού για την απόσυρση του μοντέλου της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, την οποία υιοθέτησε η ΝΔ βαφτίζοντάς την «απόφαση ευθύνης». Πιστεύω ότι το εκλογικό αποτέλεσμα έγινε αφορμή να πεισθούν ο Καραμανλής και οι συνεργάτες του ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να βρίσκεται ο πολίτης και τα προβλήματά του και ότι ματαιοπονούν όταν προσπαθούν να πείσουν με ηχηρά συνθήματα.

Κάθε κυβέρνηση κρίνεται από το έργο της και κάθε αντιπολίτευση από τα οράματα, το πρόγραμμά της και την αξιοπιστία που έχει αποκτήσει από τον πρότερο έντιμο βίο της.

Ο ελληνικός λαός έδωσε υψηλό βαθμό αξιοπιστίας στις υποσχέσεις και στα οράματα του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του και πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Η νέα κυβέρνηση έχει την ευκαιρία τώρα με την κατάρτιση του Προϋπολογισμού του 2010 να δείξει τις προθέσεις της όσον αφορά την εφαρμογή του φιλολαϊκού προγράμματος που προεκλογικά εξήγγειλε. Το πρόγραμμα αυτό είναι εφαρμόσιμο και αναγκαίο και με λίγες προσπάθειες μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό Προϋπολογισμό, και μάλιστα με συγκράτηση του ελλείμματος. Οι προσδοκίες τού μη προνομιούχου Έλληνα δεν πρέπει και πάλι να προδοθούν, γιατί η απογοήτευση θα ξεχειλίσει σαν πυρακτωμένη λάβα ηφαιστείου. Καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση και πλούσιο έργο για τον λαό!