Η Ελλάδα στον αστερισμό του κ. Γιώργου Παπανδρέου

Και ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την κρίση του, η ετυμηγορία του είναι τελεσίδικη και υποχρεωτικά σεβαστή σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, όπως θεωρητικά είναι το δικό μας, που ως υπέρτατη παρούσα αξία αναφοράς και πηγή εξουσίας αναγνωρίζει τον λαό – μολονότι του παραθέτει συνταγματικά την ευρύτερη και βαθύτερη έννοια του έθνους. Υποδηλώνοντας έτσι τις ευθύνες επαγρύπνησης του λαού για την ασφαλή και επωφελή διαχείριση της υλικής και άυλης κληρονομιάς των προγόνων προς όφελος των απογόνων του – για την ιστορική συνέχεια και ευδοκίμηση της φυλής…

Συγκεκριμένα: Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου εξασφάλισε εντυπωσιακή ψήφο λαϊκής εμπιστοσύνης και συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία έναντι του ετέρου κόμματος

εξουσίας. Το γεγονός ότι η ουσιαστική αποσιώπηση των υπαρξιακών

εθνικών προβλημάτων από τον προεκλογικό διάλογο συνεκάλυψε σε μεγάλο βαθμό τις ιστορικές ευθύνες του ως υπουργού της κυβέρνησης Σημίτη στερείται τελικά σημασίας. Το «κοντέρ» της κρίσεως έχει γι’ αυτόν μηδενισθεί με την ανακοίνωση του αποστομωτικού εκλογικού αποτελέσματος. Οποιαδήποτε απόπειρα επίκρισης της λαϊκής επιλογής θα

αποτελούσε αντιδημοκρατική αμετροέπεια. Και η εμμονή στην προεκλογική σχολιαστική πρακτική, με σχετλιαστικά υποκοριστικά και προσωνύμια για τον νέο πρωθυπουργό, θα συγκρουόταν με το δημόσιο αίσθημα και θα λειτουργούσε σαν μπούμερανγκ σε βάρος του σχολιαστή.

Μακράν της παρούσας στήλης και σκέψη ασέβειας στη λαϊκή κρίση και στον φορέα της λαϊκής εμπιστοσύνης νέο πρωθυπουργό. Δεσμεύεται (κατά την έκφραση του συρμού) να παρακολουθήσει τα έργα του, ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση των εξωτερικών προβλημάτων της χώρας, απροκατάληπτα, με αντικειμενικότητα και καλή προαίρεση – με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Χωρίς να παραγράφονται, οι μέχρι την προκήρυξη των εκλογών ενέργειες και δηλώσεις του κ. Παπανδρέου αποσύρονται από τον τρέχοντα σχολιασμό και αρχειοθετούνται ως στοιχεία «προσωπικού ιστορικού» για την ανίχνευση προσανατολισμών και την πιθανολόγηση επιλογών και ως μέτρο της προσωπικής εξελίξεως και προόδου.

* * * * *

Με αφετηρία αυτήν την προγραμματική διακήρυξη προθέσεων, μερικές πρώτες παρατηρήσεις:

– Η εντυπωσιακή εγκαρδιότητα της αποχαιρετιστήριας συνάντησης του απερχόμενου και του νέου πρωθυπουργού αποτέλεσε τη δεύτερη σημαντική έκπληξη μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής. Το Τρίτο Μάτι διέκρινε έκδηλα τα σημεία συγκίνησης στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, όρθιου στο κεφαλόσκαλο του Μαξίμου, να στέλνει, με υψωμένο το χέρι, το ύστατο δυσανάγνωστο νεύμα. Αλλά περισσότερο ακόμη, τα χαρακτηριστικά ιστορικού γεγονότος έδωσε σε αυτήν την παράδοση – παραλαβή της πρωθυπουργίας η χωρίς προηγούμενο μακρά διάρκεια της κατ’ ιδίαν (τεσσαρακοντάλεπτης) συνομιλίας των κυρίων Καραμανλή και Παπανδρέου, η οποία αποτελεί αίνιγμα εξόχου ενδιαφέροντος. Δοθέντος ότι τα πολιτικά σαΐνια του Μegάλου και άλλων καναλιών ήταν πολύ απορροφημένα από τα προπαγανδιστικά τους καθήκοντα για να αναμετρηθούν με αυτό το πολιτικό αίνιγμα, η λύση του εναποτίθεται στη φιλοτιμία κάποιου μελλοντικού ιχνηλάτη των υπογείων διαδρομών της Ιστορίας…

– Η σύνθεση της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου δεν προκύπτει καθόλου πληκτική. Αντιθέτως, πετυχαίνει να εισαγάγει ένα ελπιδοφόρο στοιχείο φρεσκάδας και ανανέωσης. Καινοτόμος -ίσως μέχρι υπερβολής- δείχνει φαντασία, ενίοτε ποιητική (στη μετονομασία υπουργείων). Και εξάπτει το ενδιαφέρον – με τολμηρές διασταυρώσεις ποικιλιών (συνηθέστερες στην κηπουρική). Εξέχον παράδειγμα ο υπουργός Αμύνης κ. Βενιζέλος, μεταξύ του αντιπροέδρου

κ. Πάγκαλου (σε ρόλο επιλοχία;) και του αναπληρωτή υπουργού κ. Μπεγλίτη (εν είδει τοποτηρητή), με αρμοδιότητα στους εξοπλισμούς.

Ο κ. Πάγκαλος φαίνεται να υπερεκτίμησε την αποστολή του, αφού μόνος επί μισή ώρα έψαχνε στο Μέγαρο Μαξίμου για το γραφείο του

αντιπροέδρου, που τελικά το ανακάλυψε στη Βουλή… Γραφεία στο Μαξίμου είχαν διαμοιρασθεί τα μέλη του πρωθυπουργικού επιτελείου, οι άμεσοι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, στην κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας – κατά τα αμερικανικά προεδρικά πρότυπα, όπως ανέφεραν οι πληροφορημένοι ρεπόρτερ.

Οι ποιητικές μετονομασίες υπουργείων εμφανίζονται κάποτε και ριψοκίνδυνες για τους υπουργούς. Για παράδειγμα, ο νέος τίτλος «υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» (αντί Δημοσίας Τάξεως) αποτελεί εγκαιροφλεγή βόμβα για τη φήμη του υπουργού εάν άρνηση της εγκληματικότητας να περιστείλει τη δράση της γελοιοποιήσει τον τίτλο του υπουργείου…

– Γενναία, αλλά επίσης ριψοκίνδυνη η απόφαση του κ. Παπανδρέου να εκτεθεί αυτοπροσώπως στη δοκιμασία της «διεθνούς ανόρθωσης της χώρας», χωρίς το αλεξίσφαιρο διαμεσολάβησης υπεύθυνου υπουργού. Και μάλιστα όταν μια πολύ επικίνδυνη διαδρομή σ’ αυτόν τον μαραθώνιο συμπίπτει με τις «πρώτες εκατό ημέρες» της κρίσεως. Πράγματι με την προσέγγιση της ευρωπαϊκής επαναξιολόγησης της Τουρκίας τον Δεκέμβριο θα παροξύνονται οι προκλήσεις, πιέσεις και εκβιασμοί από τούρκους, ευρωπαίους και αμερικανούς «φίλους, συμμάχους και εταίρους» για συμβιβασμούς της Ελλάδος στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό και στο Αιγαίο, με πιθανή αναθεώρηση και των διεθνών συνθηκών – όπως ανέφερε το αμερικανικό «non paper» που απεκάλυψε το παπανδρεϊκό «Βήμα» προ ολίγων μηνών.

Και στο κεφάλαιο αυτό της κορυφαίας κρισιμότητας διαχείρισης θεμάτων εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας ο νέος πρωθυπουργός έχει ορίσει επακριβώς και με σαφήνεια το μέτρο κρίσεως της πολιτείας του με τη συνέντευξη που έδωσε την Κυριακή των εκλογών στον διευθυντή του «Έθνους», όπου κωδικοποιεί τις δεσμεύσεις του στα εθνικά θέματα. Ιδού μερικές φράσεις-κλειδιά από αυτό το πολύτιμο κείμενο αναφοράς:

– «Πάμε σε μια πραγματικά ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με ισότιμους εταίρους, χωρίς προστάτες και επικυρίαρχους».

– «Πρώτα απ’ όλα πρέπει να το πω καθαρά για να το ακούσουν όλοι αυτοί που πρέπει να το ακούσουν: Το συνοριακό status quo στο Αιγαίο, αλλά και όπου αλλού στην ελληνική επικράτεια, είναι αδιαπραγμάτευτο. Και όποιοι ονειρεύονται την ανατροπή του προσφέρουν πολύ κακές

υπηρεσίες στην ίδια τους τη χώρα και στην περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα!».

– «Είμαστε σταθερά υπέρ της

ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πλήρους μέλους, με όλα τα δικαιώματα αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν την ιδιότητα. Αυτό είναι το συμφέρον της Ελλάδος… Τον ερχόμενο Δεκέμβριο, όταν η Τουρκία θα κρίνεται για να πάρει το ευρωπαϊκό διαβατήριο, που θα της επιτρέψει να συνεχίσει τις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις, εμείς θα είμαστε εκεί. Χωρίς να απεμπολούμε κανένα δικαίωμά μας».

Εδώ την ερμηνεία της διπλωματικά ασαφούς δέσμευσης «εμείς θα είμαστε εκεί» (στην κρίση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο) παρέχει αναμφισβήτητα η οξύτατη προεκλογική κριτική του κ. Παπανδρέου στον κ. Καραμανλή ότι «απεμπόλησε το δικαίωμα του βέτο, με δήλωσή του στο CNN».

Τέλος, και για το Σκοπιανό, ο

κ. Παπανδρέου δεσμεύθηκε:

– «Την εθνική μας κόκκινη γραμμή, για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, μία για όλες τις χρήσεις, εμείς τη χαράξαμε. Γνωρίζοντας ότι το βέτο στην ένταξη της πΓΔΜ στις ευρωατλαντικές δομές είναι το ύστατο όπλο μας… Και γι’ αυτό θα δουλέψουμε για μια δίκαιη λύση, στη βάση της κόκκινης γραμμής που έχουμε διαμορφώσει».

Οι ξεκάθαρες αυτές τοποθετήσεις του κ. Γ. Παπανδρέου την ύστατη ώρα των εκλογών ενθαρρύνουν την προσδοκία ανόρθωσης των εθνικών υποθέσεων και καρποφορίας μιας «πραγματικά ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς προστάτες και επικυρίαρχους», που θα του εξασφάλιζε μια ξεχωριστή θέση στην ελληνική ιστορία. Παράλληλα όμως τον δεσμεύουν σε έναν οδικό χάρτη, η εκτροπή από τον οποίο θα κριθεί αμείλικτα ως παρασπονδία και εξαπάτηση του εκλογικού σώματος.

* * * * *

Στους αντίποδες της σεμνότητας που επέδειξε ο νικητής των εκλογών τοποθετήθηκε η διεκδικήτρια της ηγεσίας της ηττηθείσας παράταξης, με την επίδειξη απτόητου αυτοθαυμασμού και αυτοεξύμνησης στη φλύαρη ομιλία της κατά την παράδοση του υπουργείου Εξωτερικών στον εύγλωττα λακωνικό κ. Παπανδρέου. Η υποψήφια διάδοχος του κ. Καραμανλή επωφελήθηκε και αυτού του βήματος για μιαν ακόμη επίδοση στο γνωστό αξιοδάκρυτο ρεσιτάλ κομπασμών για τα επιτεύγματά της: «Ασκήσαμε μια θαρραλέα, σύγχρονη και αποτελεσματική εξωτερική πολιτική… και πετύχαμε να αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα η Ελλάδα ως ισχυρή και αξιόπιστη περιφερειακή δύναμη, παράγων ασφάλειας και ανάπτυξης»!

Τεκμήριο εθισμού στην ασφαλή αναστροφή της αλήθειας -του σκότους σε φωταψία- με την κάλυψη ενός περίτεχνου και ιδιοτελούς συστήματος διαπλοκής, το κείμενο αυτής της ομιλίας, σε αντιπαράθεση με την τραγική θέση «μπαιγνίου των Βαλκανίων» στην οποία περιήγαγε τη χώρα η πολιτική προσωπικών δημοσίων σχέσεων, θα όφειλε να αποτελέσει οδηγό των συνέδρων της ΝΔ στην εκλογή αρχηγού. Εάν δεν θέλουν να ωθήσουν τη συντηρητική παράταξη από την προχθεσινή ήττα στην αποσύνθεση και στον αφανισμό – όπως φαίνεται να πορεύονται κατά τη σχετική δημοσκόπηση της Rass.