Η Αριστερά ως στυλοβάτης του νεοφιλελευθερισμού

Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, παρά την εντυπωσιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο συνιστώσες του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ο ίδιος υπέστη μείωση κατά 2%. Η Αριστερά όχι μόνο δεν εισέπραξε αυτήν τη φθορά, αλλά αντίθετα είχε και αυτή την ίδια ποσοστιαία μείωση.

Διαφθορά, φτώχεια, πολιτιστική εξαθλίωση, εθνική μειοδοσία δεν είναι αρκετά για να ενισχύσουν την Αριστερά, έστω σαν καταγγελτική πολιτική δύναμη.

Πριν από τις εκλογές η Αριστερά προέβλεψε (όπως και οι εταιρείες γκάλοπ) ότι θα έχουμε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, και επιβεβαιώθηκε. Η πρόβλεψη αυτή, που επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αμβλύνει τη φοβία της για την προοπτική και την ευθύνη της εξουσίας. Όταν η Αριστερά λοξοκοιτάζει προς τον Σταλινισμό ή αναδεικνύει σαν κεντρικό πολιτικό νόημα τον γάμο των ομοφυλοφίλων, χτίζει το Σινικό Τείχος που την προστατεύει από την είσοδο νέων μελών, οπαδών, ψηφοφόρων…

Στις πρώτες μετεκλογικές της δηλώσεις προέβλεψε όξυνση των αντιλαϊκών μέτρων, σώπασε για τα εθνικά και ζήτησε από τον λαό να αγωνιστεί εναντίον των αποτελεσμάτων της αποτυχίας της.

Η Αριστερά σήμερα έχει υποστεί βαριά ιδεολογική και πολιτική ήττα, περιχαρακωμένη στο περίβλημα του νεοφιλελεύθερου εποικοδομήματος. Ενδεικτικά:

– Έχει, εκτός από εξαιρέσεις, εγκαταλείψει το έθνος (ως πολιτική έννοια και ως Ελλάδα) στο έλεος της Άκρας Δεξιάς. Το έθνος που είναι χώρος μνήμης, πολιτισμού και δικαιωμάτων, ο μόνος χώρος όπου παίρνει υπόσταση η Δημοκρατία. Μιλά για τη φτώχεια και την ανεργία, και προτείνει λύσεις, χωρίς να διευκρινίζει με ποια μετέωρη εξουσία -εκτός έθνους- θα πραγματοποιηθούν. Χάσαμε το εθνικό μας νόμισμα και δεν εξέφερε λόγο!

– Αποδέχεται, ή ανέχεται, κάθε εθνοφοβική ιδεολογία. Το μεταναστευτικό δεν το αντιμετωπίζει με όρους πολιτικής αλλά με όρους ψυχανάλυσης, θρησκείας και ηθικής.

– Έχει αποδεχθεί τα οικονομικά προνόμια της πολιτικής εξουσίας. Ποιος δεν θυμάται τις αναδρομικές αυξήσεις των βουλευτικών αποζημιώσεων και τις δικαιολογίες που δόθηκαν -από την Αριστερά- για την είσπραξή τους;

– Έχει αποδεχθεί και συμμετάσχει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στα προνόμιά της (μακροχρόνιες αποσπάσεις από την εργασία, απρόσκοπτη καριέρα, υψηλούς μισθούς κ.λπ.). Δικαιολογεί τους δικούς της επαγγελματίες συνδικαλιστές, γιατί «δουλεύουν για το καλό του κόμματος».

– Νομιμοποιεί την τηλεαποβλάκωση, συμμετέχοντας σε οποιαδήποτε εκπομπή τής ζητηθεί με οποιονδήποτε συνομιλητή, χωρίς να θέτει κανέναν όρο.

– Δεν έχει άποψη για μια σειρά από προκλήσεις που εμφανίστηκαν μετά την Γ΄ Διεθνή (οικολογία, κατανάλωση, διαδίκτυο) ή αναμασά την επίσημη – νεοφιλελεύθερη…

Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά (εξαιτίας μιας στρεβλής ανάγνωσης του Μαρξισμού) έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά τον νεοφιλελευθερισμό ως αναπότρεπτη νομοτέλεια. Μόνο που, στο απροσδιόριστο μέλλον, οραματίζεται τον «Σοσιαλισμό». Μέχρι να έλθει, συνιστά εγκαρτέρηση και αγώνα. Έτσι μετατρέπει τον Σοσιαλισμό από δυναμικό όραμα

σε χιλιαστική προφητεία, σε «όπιο».

Η Αριστερά οφείλει να θυμηθεί και να σεβαστεί την ιστορία της, τους αγώνες που κορυφώνονται με την Εθνική Αντίσταση. Να εγκύψει σοβαρά στον εαυτό της, στην ιδεολογία της, και να δημιουργήσει εκείνο το πρόγραμμα εξουσίας που θα κατεδαφίσει ιδεολογικά και πολιτικά τον νεοφιλελευθερισμό. Στον χώρο της πραγματικότητας και ξεκινώντας από σήμερα.

Ο λαός, που βιώνει την πολιτική και πολιτιστική κρίση, περιμένει από την Αριστερά να δώσει πολιτικό όνομα σε αυτό που ήδη έχει αντιληφθεί.