Δέκα αλήθειες και ένα ψέμα…
Αλήθεια πρώτη: Είναι λάθος να υποστηρίζεται ότι όλοι οι Έλληνες προσήλθαν ελαφρά τη καρδία στις κάλπες, χωρίς βασανιστικές σκέψεις, φοβερούς προβληματισμούς και απίστευτα διλήμματα… Εντούτοις βέβαιο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων λειτουργεί όπως περίπου και στο ποδόσφαιρο. Δεν αλλάζει ομάδα με τίποτε…
Αλήθεια δεύτερη: Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά τις εκλογές του 2004, η εναλλαγή στην εξουσία δεν γίνεται γιατί οι επόμενοι τυγχάνουν της εμπιστοσύνης μας, αλλά πραγματοποιείται κυρίως επειδή μας απογοήτευσαν και θέλουμε να ρίξουμε μαύρο (αφού διέψευσαν τις προσδοκίες μας) στους προηγούμενους.
Αλήθεια τρίτη: Οι ψηφοφόροι που σκέπτονται και ψηφίζουν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία που σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορούν να καθορίσουν ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Ούτε και υπήρξε αριστερή στροφή, αφού ο δικομματισμός καλά κρατεί, με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να διατηρούν τα συνολικά ποσοστά τους, ενώ ΚΚΕ και Συνασπισμός δεν αύξησαν τις δυνάμεις τους. Γιατί το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αυτοαποκαλείται αριστερό κόμμα, ο βίος και η πολιτεία του, όμως, αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Αλήθεια τετάρτη: Μια ματιά στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων αρκεί για να δούμε όχι αυτούς που ήταν, αλλά αυτούς που δεν ήταν υποψήφιοι. Τα ψηφοδέλτια που βρίθουν, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, από τους καιροσκόπους της πολιτικής και από τα οποία απουσιάζουν καταξιωμένοι άνθρωποι στη ζωή, στις επιστήμες και στους πνευματικούς αγώνες.
Αλήθεια πέμπτη: Παρ’ όλα αυτά, όμως, δικές μας είναι οι επιλογές, δικά μας και τα κόμματα που μας κυβερνούν. Οι Νεοέλληνες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν μαύρα μεσάνυκτα από ιδεολογίες και που ενδιαφέρονται σχεδόν αποκλειστικώς για το προσωπικό τους ρουσφέτι παρά για την πρόοδο του τόπου τους…
Αλήθεια έκτη: Σήμερα η ψήφος μας δεν έχει καμιά αξία και κανένα νόημα, αφού όλα συνομολογούνται πίσω από τις κλειστές θύρες των ξένων διεθνών κυρίως εβραιο-αμερικανο-αγγλο-τουρκικών κέντρων λήψεως των αποφάσεων. Κανένα κράτος δεν μπορεί να χαράξει μόνο του τη στρατηγική του και να συνάψει διακρατικές συμφωνίες, αν δεν συνεννοηθεί πρώτα με τον μεγάλο αδελφό… Και φυσικά τα μεγάλα ΟΧΙ πληρώνονται πολύ ακριβά…
Αλήθεια έβδομη: Πατρίδα ανεξάρτητη και υποθηκευμένη στο ενεχυροδανειστήριο των ξένων δεν γίνεται.
Αλήθεια όγδοη: Τα Ελληνόπουλα τα μάθαμε δυστυχώς να περιμένουν την αναπαυτική δημόσια καρέκλα και την κότα με τα χρυσά αυγά, παρακολουθώντας τους ξένους εργάτες να οργώνουν τη γη τους και να κτίζουν τα σπίτια τους.
Αλήθεια ένατη: Άρτος και θέαμα σ’ έναν λαό που υποθηκεύει διαρκώς και με γεωμετρική πρόοδο όχι μόνο το μέλλον των παιδιών του, αλλά και των δισεγγόνων του.
Αλήθεια δέκατη: Οι οικογενειακές δυναστείες στην ελληνική πολιτική σκηνή έχουν παρελθόν, έχουν παρόν και, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα έχουν δυστυχώς και μέλλον… Πολιτικοί που σπούδασαν στα πιο ακριβά πανεπιστήμια της Αμερικής και είτε κάθισαν σε αναπαυτικές καρέκλες με μισθούς που εμείς οι κοινοί θνητοί ούτε στα όνειρά μας δεν φανταζόμαστε, είτε δεν έχουν κολλήσει στη ζωή τους ούτε ένα ένσημο… την ίδια ώρα που οι νέοι μας βολεύονται με τα ψίχουλα των stage, της ανθρώπινης ομηρίας και της εκμετάλλευσης.
Συμπέρασμα: Ζούμε, δυστυχώς, στη χώρα των προμηθειών, των διαλυμένων νοσοκομείων, των αυθαίρετων κτιρίων, των ανεξέλεγκτων και μέτριων ιδιωτικών κολεγίων. Ζούμε στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου με συσσωρευμένο πολιτισμό (κάθε είδους), ικανό να «θρέψει» αμέτρητες γενιές. Έναν πλούτο που τον σκεπάζει η αδιαφορία των μετρίων. Ζούμε στη χώρα με τα χιλιάδες «αμερικανάκια», τοποθετημένα σε θέσεις κλειδιά (ραδιόφωνο, τηλεόραση και τα ελεγχόμενα από το κράτος και τους ολιγάρχες ιδρύματα) που έχουν φιμώσει από καιρό όλες τις δημιουργικές φωνές. Ζούμε στη χώρα που ανέδειξε τον Πολιτισμό, τα Γράμματα και τις Επιστήμες, με τα φοβερά, όμως, αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησαν οι αδιέξοδες πολιτικές των τελευταίων… χρόνων. Βάλτε εσείς όποια χρονολογία σας βολεύει. Ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα όπου στο μόνο που δυστυχώς μπορούμε να ελπίζουμε είναι το Ελληνικό Θαύμα… Γιατί, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, «Οι λαοί κερδίζουν μόνο όταν ορθώνουν το ανάστημά τους»… Ιδού λοιπόν πεδίον δόξας λαμπρό. Καλό βόλι, κύριε Παπανδρέου. Τούτες τις δύσκολες ώρες κανένας Έλληνας δεν δικαιούται να είναι απέναντί σου.
ΥΓ.: Είναι ψέμα ότι το αδελφό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Κύπρο, δηλαδή ο Δημοκρατικός Συναγερμός, λυπήθηκε για την ήττα της. Αν ήταν έτσι, ο πρόεδρός του Νίκος Αναστασιάδης, δεν θα εμβόλιζε με τις δηλώσεις του τον Κώστα Καραμανλή λίγες μόνο μέρες πριν από την κάλπη. Αυτό και αν συνιστά παρέμβαση στον προεκλογικό αγώνα. Η αχαριστία που δεν έχει όρια, κυρίες και κύριοι.
Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός
στο Α.Τ.Ε.Ι Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού