Αλλαγή φρουράς με φιλοφρονήσεις…

Θ’ αρχίσω σήμερα ετούτο το άρθρο προτάσσοντας ένα υστερόγραφο: Ο… ΘΡΙΑΜΒΟΣ του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της περασμένης Κυριακής είναι μια μαγική εικόνα χωρίς εικόνα, αλλά ΜΕ ΕΥΓΛΩΤΤΟ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ. Το κυβερνών πλέον κόμμα συγκέντρωσε ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΨΗΦΟΥΣ που είχε πάρει στις καταστροφικές γι’ αυτό εκλογές του 2004! Τι δηλοί ο μύθος; Δηλοί το πασίγνωστο, ότι ξεπουπουλιάστηκε η Νέα Δημοκρατία (και όχι βέβαια ΜΟΝΟ ο Καραμανλής). Μια Νέα Δημοκρατία, τα σημαντικότερα στελέχη της οποίας, αντί να στηρίξουν τον πανταχόθεν βαλλόμενο αρχηγό τους, τον υπονόμευαν, με αποτέλεσμα να μαλλιοτραβιούνται σήμερα σ’ έναν αδιέξοδο αγώνα διαδοχής, ο οποίος ενδέχεται να οδηγήσει σε διάσπαση του κόμματός τους. (Εάν κρυφίως -και παρά την περί του αντιθέτου δέσμευσή του- ο Καραμανλής έχει δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στην υπόδουλη στις ΗΠΑ Ντόρα, θα έχει σβήσει οικειοθελώς με μονοκοντυλιά την προσωπική του αγέρωχη εξωτερική πολιτική, διά της οποίας υπήρξε, όπως έχω ξαναγράψει, ο μόνος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έλληνας πρωθυπουργός που ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ.)

Προταχθέντος υστερογράφου τέλος.

Τα μέλη της νέας κυβέρνησης μετά την ορκωμοσία τους και κατά την πανηγυρική πεζή μετάβασή τους στη Βουλή, ερωτώμενα από δημοσιογράφους, απαντούσαν μονοσήμαντα (και προφανώς κατόπιν εντολής): «Δουλειά, δουλειά, δουλειά!». Εντύπωση προκάλεσε η δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου σε διαφορετικούς δημοσιογράφους -και μάλιστα ΤΡΕΙΣ φορές- ότι «ο πρωθυπουργός και εγώ» θα κάνουμε κάθε προσπάθεια ή θα καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις «για να πετύχουμε τους στόχους μας». (Οποία μετριοφροσύνη!)

Ο νέος πρωθυπουργός, στη δημοσίως εκφωνηθείσα πρώτη ομιλία του ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου, απαρίθμησε δέκα προτεραιότητες και έδωσε έμφαση στη «λογοδοσία» και στην «αξιολόγηση». Στα υπέρ του ήταν αναμφισβήτητα και η πρόσκληση του κ. Γ. Καμίνη, Συνηγόρου του Πολίτη, να μιλήσει για τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία είναι ευνουχισμένη και αναποτελεσματική, προτείνοντας ριζικές τομές για μια τελεσφόρο διάρθρωσή της.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι παραδόσεις και παραλαβές υπουργείων και υφυπουργείων, όπου ζήσαμε απερίγραπτες φιλοφρονήσεις και αβροφροσύνες (οι «μπηχτές» ήταν ελάχιστες), με τους πρώην να κατεβάζουν τα βρακιά τους στους νυν, διατυμπανίζοντας ότι είναι πρόθυμοι να τους βοηθήσουν, εφόσον το επιθυμούν, ώστε να επιτύχουν στα νέα τους καθήκοντα! Τέτοια και τόση η μεγαλοψυχία τους!

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην παράδοση του υπουργείου Εξωτερικών από την Ντόρα Μπακογιάννη στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αθέτησε τον λόγο του ότι δεν επρόκειτο να αναλάβει αυτό το υπουργείο. Πριν εμφανισθούν αμφότεροι δημοσίως, είχαν κλειστεί σε κάποιο γραφείο, προδήλως σ’ εκείνο της κυρίας Μπακογιάννη, και «τα λέγανε» επί μισή και πλέον ώρα, ομοϊδεάτες γαρ οι άνθρωποι, για να μην πουν απολύτως τίποτα σ’ εμάς τους υπόλοιπους, όταν άνοιξαν το στόμα τους όρθιοι στα ειδικά στημένα γι’ αυτούς αναλόγια για ελάχιστα λεπτά της ώρας.

Ας έρθουμε τώρα στην ουσία της κυβέρνησης Παπανδρέου και στα λεχθέντα και ακόμα λεγόμενα περί απογαλακτισμού του ιδίου από τον Ανδρέα διά πατροκτονίας. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ. Παρά κάποιες έντονες διαφωνίες που είχε προ δεκαετιών με τον πατέρα του, ο Γιώργος ΜΙΜΕΙΤΑΙ όλο και περισσότερο τον Ανδρέα. Και τον μιμείται κυρίως στους αιφνιδιασμούς και στο απρόβλεπτο των αποφάσεων, κινήσεις που συνεπάγονται ταυτοχρόνως τον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης. Το σημαντικότερο όμως είναι, ανεξάρτητα από τον ολοφάνερη διαφορά ικανοτήτων μεταξύ πατρός και υιού, ότι και ο υιός ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ, όπως ΟΛΑ ΤΑ ΗΘΕΛΕ και ο αείμνηστος Ανδρέας.

Ιδού, προς επίρρωσιν των διαπιστώσεών μου, τα κάτωθι: Με την κυβέρνηση που σχημάτισε ο Γιώργος πέτυχε να αιφνιδιάσει (και να εντυπωσιάσει) ποικιλοτρόπως. Πρώτον, μείωσε αισθητά τον αριθμό των μελών της κυβέρνησής του. Δεύτερον, συμπεριέλαβε 26 πρόσωπα που έχουν μηδενική κυβερνητική εμπειρία. Τρίτον, συγχώνευσε υπουργεία ανακατεύοντας αρμοδιότητες και πρόσθεσε υπουργείο Περιβάλλοντος με διευρυμένους τομείς δραστηριοτήτων. Τέταρτον, κατήργησε το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης σε περίοδο που ο Νίμιτς καραδοκεί, εξοργίζοντας -και αδιαφορώντας γι’ αυτό- τους Βορειοελλαδίτες. Και πέμπτον, μετονόμασε ευρηματικά πλείστα υπουργεία, προσδίδοντάς τους εικαζόμενο συμβολικό χαρακτήρα. Επίσης κατέστησε τον εαυτό του ΑΠΟΛΥΤΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ.

Ορίζοντας αντιπρόεδρο τον περιβόητο Πάγκαλο, με αρμοδιότητα μεταξύ άλλων τον συντονισμό του ΚΥΣΕΑ, κάλυψε τα νώτα του διττά. Από τη μια μεριά απέφυγε την ιοβόλο γλώσσα του αν τον είχε αφήσει στην απέξω -όλοι θυμούνται τι είχε σούρει στον σημερινό αρχηγό του όταν του είχε αφαιρέσει με το έγκλημα Οτσαλάν το υπουργείο Εξωτερικών για να αναρριχηθεί εκείνος εκεί- κι από την άλλη έκανε… σάντουιτς τον Βενιζέλο, με Πάγκαλο από πάνω Μπεγλίτη από κάτω.

Τίμησε την κυρία Διαμαντοπούλου, η οποία είχε αποφανθεί ότι δεύτερη ΕΠΙΣΗΜΗ γλώσσα της Ελλάδας ΟΦΕΙΛΕ να είναι η αγγλική, τοποθετώντας την στο υπουργείο Παιδείας (και όχι Εθνικής Παιδείας). Μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού η κυρία αυτή είχε αναγορεύσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της πατρίδας μας τη ΜΗΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΑ;

Πολλές οι ανορθογραφίες αυτής της κυβέρνησης ως προς αρκετά πρόσωπα ή ως προς την απουσία ειδικών προσώπων. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει υφυπουργός αθλητισμού, όταν ο κ. Γερουλάνος δεν έχει ιδέα από αθλητισμό; Και είναι δυνατόν να ανταμείβονται με υφυπουργεία κραυγαλέοι λαϊκιστές, όπως ο Ρόβλιας και ο Καρχιμάκης; Για τον εξαιρετικό Σπύρο Κουβέλη δεν έπρεπε να πω τίποτα, επειδή οι γονείς του είναι αδελφικοί μου φίλοι. Θα πω όμως ότι είναι, αν μη τι άλλο, απαράδεκτο να μην τον αφήνουν να δράσει αποτελεσματικά στον χώρο των γνώσεων και των ικανοτήτων του και να τον υποχρεώνουν σε ουσιαστική αδράνεια. Δεν υπάρχει χώρος για να μιλήσω για άλλους. Ούτε καν για τον κ. Δρούτσα, πιεστικό υπέρμαχο του Σχεδίου Ανάν που τον βδελύσσονται οι Ελληνοκύπριοι.

Για την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ πανηγύρισαν, πλην του Ομπάμα, οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, του ΕΒΕΑ, του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος κ.ά. Προσωπικά δεν πανηγυρίζω φυσικά, αλλά περιμένω τη μη εκπλήρωση των υποσχέσεων του αρχηγού του (απευχόμενος μαζί με τον Προβόπουλο να συμβεί κάτι τέτοιο), για να στραφώ ρητά και κατηγορηματικά εναντίον του.