Unfair play
Στα αγγλικά υπάρχει ένας όρος, αυτονόητος παντού αλλού και μάλλον «άγνωστος» στην Ελλάδα: fair play.
Κυριολεκτικά σημαίνει δίκαιο παιγνίδι.
Πιο ελεύθερα θα λέγαμε: «αγώνας όπου νικάει ο καλύτερος»…
Ο όρος χρησιμοποιείται στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό γενικότερα…
Αλλά και η «πολιτική» χρειάζεται fair play τουλάχιστον όσο και το ποδόσφαιρο.
Για την ακρίβεια η Δημοκρατία είναι αδιανόητη χωρίς fair play.
Κι αυτό ακριβώς φάνηκε στις εκλογές του 2009.
Ότι δεν υπάρχει ίχνος fair play…
Κυρίως από τους «διαιτητές» της πολιτικής διαμάχης:
Τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης…
Που πλέον δεν περιορίζονται σε «στραβοσφυρίγματα»…
Προσπαθούν να μας πείσουν από την αρχή του «αγώνα», όχι απλώς για το ποιος θα νικήσει, αλλά και με ποιο σκορ…
Κι αν δεν τραβάει ο «πρωταθλητής» τους, τον βγάζουν με το ζόρι «πρώτο». Κι εκτίθενται ανεπανόρθωτα…
• Το 1996 γελοιοποίησαν τον τότε αρχηγό της ΝΔ, Μιλτιάδη Έβερτ, για το «Καρδίτσα – Καρδίτσα». Μια ίσως ατυχή στιγμή του στο μπαλκόνι μιας επαρχιακής πόλης, χωρίς άλλη σημασία…
Τώρα «έπνιξαν» απίθανες ελληνικούρες -ανεκδοτολογικού επιπέδου- του Γιώργου Παπανδρέου, όπως το περιβόητο εκείνο «Μηδέν εις το πηλίκιον!»
• Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ διαλαλούσε με αλαζονικό ύφος, πριν από τα ντιμπέιτ, ότι δεν έχουν πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ και για δύο και για τρεις και για πέντε «τηλεοπτικές μονομαχίες» Καραμανλή – Παπανδρέου!
Μετά το δεύτερο ντιμπέιτ το μάζεψαν και το αρνήθηκαν. Αλλά δεν το χρεώθηκαν. Διότι τα ΜΜΕ μάλλον τους το «χάρισαν»…
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός… «κρυπτόμενος»!
Και τα ελληνικά ΜΜΕ, αντί να προσπαθούν να τον «αποκαλύψουν», κάνουν ό,τι μπορούν για να τον «κρύψουν» καλύτερα…
Η ΝΔ κατάφερε, κουτσά στραβά, να αποδομήσει πλήρως την οικονομική πολιτική που πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη:
– Τα 31 δισεκατομμύρια με τα οποία φιλοδοξεί να χρηματοδοτήσει τις παροχές του δεν υπάρχουν! Είναι τα εξής… 8 δισ. – κι ως επί το πλείστον είναι οφειλές επιχειρήσεων που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους, λόγω της κρίσης κι έχουν προχωρήσει ήδη σε διακανονισμό.
Αν τους υποχρεώσουν να τα δώσουν «με τη
μία», απλώς θα κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις και θα ρίξουν δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους στην ανεργία.
• Το «ξεπάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων θα δώσει πολύ λιγότερα στους χαμηλόμισθους απ’ ό,τι δίνει το «πάγωμα» της ΝΔ!
Αν η ΝΔ είχε δείξει τέτοιες αδυναμίες είτε στο πρόγραμμά της, είτε στις επικοινωνιακές επιδόσεις του αρχηγού της, δεν είχε καμία ελπίδα να κερδίσει. Θα την είχαν ξεσκίσει τα μίντια…
Τώρα το ΠΑΣΟΚ έκανε όλα τα πιθανά κι απίθανα λάθη στην προεκλογική εκστρατεία, ο Γιώργος Παπανδρέου το ίδιο, αλλά τα μίντια συνέχισαν να ξεσκίζουν τον… Καραμανλή!
• Ψάχνοντας το βιογραφικό των μεγαλοδημοσιογράφων που παριστάνουν τους «γνωμηγέτες» της κοινωνίας, ανακαλύπτει κανείς, το σύνολό τους σχεδόν, να έχουν «περάσει» από το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσωτ της Μεταπολίτευσης! Από την Κεντροδεξιά σχεδόν κανένας…
Ολόκληρη παράταξη που εκπροσωπεί γύρω στο 45% του ελληνικού λαού δεν μπόρεσε να βγάλει μερικούς δημοσιογράφους πρώτης γραμμής;
• Οι διανοούμενοι (εντός κι εκτός εισαγωγικών) του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, όλοι «στρατευμένοι» στην πρώτη γραμμή του (κομματικού) αγώνα. Από την άλλη πλευρά… τίποτα!
Μια παράταξη που έβγαλε έναν Κανελλόπουλο, έναν Τσάτσο, έναν Ελύτη κι έναν Σεφέρη, δεν μπορεί να βρει σύγχρονους διανοητές να επιστρατεύσει – κι όχι μόνο προεκλογικά;
Βεβαίως, γι’ αυτά όλα έχει ευθύνη και η ΝΔ. Που πέντε χρόνια στην εξουσία δεν φρόντισε να επιβάλει το fair play για όλους. Όχι μόνο για τον εαυτό της…
Αλλά ανέχθηκε το unfair play σε βάρος της.
Φταίει ασφαλώς και ο Κώστας Καραμανλής. Που δώδεκα χρόνια στην αρχηγία της ΝΔ και πέντε χρόνια στην πρωθυπουργία δεν φρόντισε να έχει την κρίσιμη στιγμή, όταν όλοι θα «του την πέσουν», μηχανισμούς να αμυνθεί.
Αλλά οι ευθύνες της ΝΔ και του Καραμανλή δεν συγκρίνονται με τις ευθύνες αυτών που «οργιάζουν» πλέον επικοινωνιακά.
– Ο Καραμανλής και η ΝΔ δεν προστάτεψαν ως όφειλαν τον εαυτό τους και τη Δημοκρατία. Γιατί χωρίς fair play δεν υπάρχει Δημοκρατία, όπως χωρίς καλή διαιτησία δεν υπάρχει ποδόσφαιρο…
– Από την άλλη πλευρά, τα ΜΜΕ κανιβαλίζουν πλέον, μπροστά στα μάτια μας, τη Δημοκρατία.
Κι όχι μόνο τη Νέα Δημοκρατία…
Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που ανέδειξαν ίσως οι εκλογές του 2009.
Και δεν άφησαν κανένα περιθώριο για να λυθεί.
Εκτός πια κι αν κάποια στιγμή -τώρα, σε λίγο ή αργότερα- ηττηθεί κατά κράτος όλη αυτή η γιγαντιαία επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Κι αυτό ίσως είναι το μείζον δημοκρατικό αίτημα των καιρών μας:
Να ηττηθούν κατά κράτος όσοι προσπαθούν να χειραγωγήσουν το φρόνημα του λαού. Και μάλιστα χωρίς πια να κρατούν οποιοδήποτε πρόσχημα.
Ν. Ζ.