Stage: Η επιμόρφωση που έγινε ρουσφέτι του δικομματισμού

Οι εθνικές εκλογές στις 4 Οκτωβρίου διεξάγονται κάτω από την ασφυκτική πίεση της οικονομικής κρίσης, όπου καθημερινά το κράτος οφείλει να δανείζεται για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, οι νέοι άνθρωποι πλήττονται από την ανεργία και αισθάνονται ότι το μέλλον είναι δυσοίωνο και η ακρίβεια καλπάζει, με αποτέλεσμα τα νοικοκυριά να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους απαιτήσεις.
Μια τέτοια κατάσταση πολλές φορές απομακρύνει την κουβέντα από καθετί άλλο, καθώς στο φάσμα της οικονομικής ανέχειας οποιαδήποτε άλλη κουβέντα φαντάζει ανούσια, αν και δεν είναι, τη στιγμή που πληθώρα εθνικών θεμάτων παραμένουν ανοικτά. Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια, με πιθανούς παράνομους διορισμούς να υφαρπάξει την ψήφο του πολίτη. Με έκπληξη διάβασα το δελτίο Τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Τυφλών, που καταγγέλλει ενυπόγραφα την αθρόα και ανεξέλεγκτη τοποθέτηση προσωπικού στο Κέντρο Αρωγής Τυφλών χωρίς κριτήρια και έλεγχο, γεγονός που αναδεικνύει πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι την αρωγή στα άτομα που αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το νοσηρό πλαίσιο άρχισαν τα μεγάλα κόμματα να κόπτονται για τους νέους των stage. Τα κροκοδείλια δάκρυα δεν πείθουν κανέναν τη στιγμή που αυτά τα προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να τακτοποιήσουν κόσμο και να υφαρπάξουν ψήφους. Τα stage είχαν ως στόχο την επαγγελματική επιμόρφωση.
Στην Ελλάδα όμως όλα διαστρεβλώνονται. Έτσι και τα stage, που στη βάση τους ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, λειτούργησαν στη χώρα μας προκειμένου οι κάθε κυβερνητικοί βουλευτές να τακτοποιούν πρόσκαιρα ημετέρους και το κράτος να απασχολεί ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό για πέντε και έξι έτη, πράγμα παράνομο και ανήθικο. Δεν είμαι υπέρμαχος των συνεχών μονιμοποιήσεων σε ένα Δημόσιο που έχει υπέρμετρο αριθμό υπαλλήλων. Επιθυμώ όμως να γίνει μια ειλικρινής πολιτική. Όταν υπάρχει ανάγκη κάλυψης θέσεως με πάγιες και διαρκείς ανάγκες, το προσωπικό δεν μπορεί να είναι δύο ταχυτήτων. Εάν πάλι δεν υπάρχουν θέσεις, δεν θα πρέπει το Δημόσιο να φορτώνεται με προσωπικό που δεν χρειάζεται και να δίνονται κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα να απασχολεί τους νέους. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να συνεχιστεί η κοροϊδία του νέου που ζητά το αυτονόητο: μια δουλειά και του προσφέρουν θέση επιμόρφωσης.