ΤΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΜΨΗ;
Το πιο μεγάλο λάθος της Νέας Δημοκρατίας ήταν ότι αναλώθηκε σε εσωτερικά της προβλήματα τα οποία προέκυπταν από την κακή ποιότητα στελεχών που χρησιμοποίησε, με αποτέλεσμα να αφήσει στην άκρη την πολιτική και τα έργα. Αντί οι εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 (μόλις πριν από δύο χρόνια) να της λύσουν τα χέρια (μια και είχε ανανεωθεί η λαϊκή εντολή) και να προχωρήσει στις αλλαγές που υποσχόταν, έπεσε στο πηγάδι των σκανδάλων με κορυφαία την υπόθεση του Βατοπεδίου. Αιφνιδιάστηκε και ο ίδιος ο Καραμανλής, όπως το παραδέχτηκε αρκετές φορές δημόσια, με την έκταση του σκανδάλου και την πληθώρα στελεχών της παράταξής του που ενέχονταν σε πτυχές της όλης υπόθεσης. Έως ότου στραφεί ανοιχτά κατά όσων ενέχονται, προσπάθησε να τους καλύψει (ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2008), το κλίμα στην κοινή γνώμη είχε όμως ήδη διαμορφωθεί. Θεωρήθηκε ότι η κυβέρνηση είναι ένοχη και η ευθύνη συλλογική. Αυτό δεν μπόρεσε να το ανατρέψει ο πρωθυπουργός, παρά την προσωπική επικοινωνιακή του γοητεία και τη σχέση που διατήρησε για αρκετά χρόνια με τον κόσμο, ακόμα και με μεγάλο κομμάτι που δεν ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Ο χρόνος που ακολούθησε μέχρι τώρα, τις μέρες μας, ήταν χρόνος απόλυτης φθοράς για την κυβέρνηση και κάθε ατασθαλία ή απλή αβλεψία λειτουργούσε προσθετικά ως αποδεικτικό στοιχείο της ανεπάρκειάς της να υπάρχει ως τέτοια. Πρόκειται γιʼ αυτό ακριβώς που λέει ο κόσμος «είναι να μη σε πάρει από κάτω».
Συγχρόνως, το ΠΑΣΟΚ χωρίς να κάνει πολλά πράγματα άρχισε να προβάλλει ως εναλλακτική κυβερνητική λύση, αν και δεν είχαν αρθεί οι λόγοι που καταψηφίστηκε δύο συνεχείς φορές, το 2004 και το 2007. Οι ανάγκες όμως να κυβερνηθεί η χώρα και μια προσωπική σεμνότητα του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την εξαφάνιση (ή μειωμένη δημόσια παρουσία) στελεχών που προκάλεσαν με την έπαρση, την αλαζονεία ή και τον πλουτισμό τους, το ξαναέφεραν στο προσκήνιο. Στην επανεμφάνισή του έπαιξε θετικό ρόλο η απόφαση του Γ. Α. Παπανδρέου «να βγάλει από το κάδρο» ιστορικά στελέχη (εκσυγχρονιστές και μη) που προκάλεσαν την κοινή γνώμη με τον τρόπο ζωής τους. Αρκετά από αυτά τα στελέχη, όπως αποδείχτηκε, δεν βγήκαν απλώς από το κάδρο αλλά συνταξιοδοτήθηκαν πολιτικά από τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν συναισθηματικά δεμένος μαζί τους. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως προτέρημα του Γιώργου Παπανδρέου, να μπορεί δηλαδή να αίρεται των προσωπικών του σχέσεων και συναισθημάτων και να επιλέγει στη βάση των πραγματικών δεδομένων, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη του την τάση της κοινωνίας. Τώρα που είναι η ώρα της κάλπης και της σημαντικής απόφασης πρέπει όλοι να διατηρήσουν μια καθαρή σκέψη, μια ψυχραιμία εκτιμώντας τα δεδομένα ως έχουν και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Η χώρα πρέπει να κάνει βήματα προς τα μπρος και για να το πετύχει χρειάζεται διάθεση, νέο ξεκίνημα, πρόγραμμα και ψυχική ανάταση. Ίσως το τελευταίο να είναι πιο αναγκαίο απʼ όλα τα άλλα, μια και έλειψε τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει ένα κενό που προέκυπτε από την έλλειψη οράματος και σαφούς εξήγησης περί του αύριο που έρχεται. Περί του περιεχομένου της επόμενης μέρας. Ήρθε και η διεθνής οικονομική κρίση και επιδείνωσε τόσο τα μεγέθη όσο και την καθημερινή διάθεση όλων. Τώρα απαιτούνται κινήσεις αποκατάστασης του ηθικού, της δημιουργικότητας και του κλίματος εμπιστοσύνης ανάμεσα στον κόσμο. Αυτό καλείται να κάνει πρώτα απʼ όλα η νέα κυβέρνηση. Θα το καταφέρει; Σύντομα θα φανεί. Προϋπόθεση πάντως είναι, πλην των τεχνικών μέσων και των τεχνοκρατικών αντιλήψεων που θα εφαρμοστούν, να υπάρχουν οι τρόποι προσέγγισης των πολιτών που θα δημιουργήσουν αυτήν την ψυχική ανάταση. Χωρίς αυτήν, χωρίς το κέφι για δημιουργία (των ίδιων των ανθρώπων, όχι μόνο της κυβέρνησης) κανείς δεν θα πετύχει τίποτα. Κι αυτό δεν θα προσφέρει τίποτε σε κανέναν και κυρίως στη χώρα.