Τα πορτρέτα των ξένων που θα ʼρθουν για να μας… ελέγχουν!
δ Ο 50χρονος Βίλεμ Μπούιτερ από την Ολλανδία, με αμερικανική και βρετανική υπηκοότητα, είναι σήμερα καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Οικονομίας στο London School of Economics and Political Science. Στο παρελθόν είχε εργαστεί ως βασικός σύμβουλος οικονομολόγος στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) και είχε διατελέσει μέλος της Επιτροπής Νομισματικής Πολιτικής. Σήμερα προσφέρει υπηρεσίες συμβούλου σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς, κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες και ιδιωτικά οικονομικά ινστιτούτα, ενώ είναι τακτικός συνεργάτης των «Financial Times». Ο κ. Μπούιτερ δεν θεωρεί ότι το μοντέλο μιας «κακής τράπεζας» που απορροφά τις επισφάλειες μπορεί να βγάλει μια οικονομία από την κρίση, γιατί πιστεύει ότι στην ουσία έτσι δίνονται συγχωροχάρτια στους άπληστους, στους παράνομους και στους ανίκανους.
δ Ο διευθυντής του βελγικού ινστιτούτου Bruegel Ζαν Πιζανί-Φερί είναι μέλος της ομάδας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ανάλυση της Οικονομικής Πολιτικής και έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το δημόσιο χρέος των οικονομικά αδύνατων χωρών.
Έχει συνυπογράψει ή συνεπιμεληθεί τα βιβλία «Το ευρώ στα δέκα: Το νέο παγκόσμιο νόμισμα;» (2009), «Έφτασε η ώρα: Αναφορά για την ευρωζώνη» (2008), «Ατζέντα για μια αναπτυσσόμενη Ευρώπη» (2004) και «Συναλλαγματική πολιτική στις αναδυόμενες ασιατικές αγορές» (1999). Όσον αφορά την οικονομική κρίση, ο κ. Πιζανί πιστεύει ότι η ευρωζώνη δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένη για τη διαχείριση κρίσεων, καθώς το σύστημα διακυβέρνησης της ΟΝΕ έχει περιοριστεί στην πρόληψη των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Εκτιμά δε ότι σε περίπτωση που μια χώρα χρειαστεί βοήθεια για την κάλυψη των δανειακών της αναγκών, το ΔΝΤ μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα από την ΕΕ την τήρηση των προϋποθέσεων που συνοδεύουν αυτήν τη βοήθεια.
δ Ο Ντάνιελ Γκρος, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής (CEPS), είναι ειδικός στη νομισματική και μακροοικονομική πολιτική, καθώς και στην οικονομική σταθερότητα των αγορών, ενώ έχει ασχοληθεί με την πολιτική της κλιματικής αλλαγής, τη διεύρυνση της ΕΕ, τις σχέσεις Ευρώπης – ΗΠΑ και τα δημόσια οικονομικά. Ενδεικτικές μελέτες του: «Μια νέα διπολική στρατηγική για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», «Παγκόσμιες ανισορροπίες και συγκέντρωση ρίσκου», «Αναθεωρώντας την παγκόσμια διακυβέρνηση: Πώς θα γίνει το ΔΝΤ πιο ανεξάρτητο».
Για την ελληνική οικονομία ο κ. Γκρος τονίζει ότι «μέχρι τώρα οι επενδύσεις γίνονταν απʼ έξω, άρα και τα κέρδη επέστρεφαν έξω». Έχει επίσης υποστηρίξει ότι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού που πλήρωνε η Ελλάδα οφείλονταν στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ.
δ Ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, γεννημένος το 1943 στην Ινδιάνα, εκτός από καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, έχει διατελέσει αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζες από το 1997 έως το 2000, ενώ επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον συμμετείχε στο Συμβούλιο Οικονομικών Αναλυτών. Ο Στίγκλιτς συνέβαλε στη δημιουργία ενός νέου τομέα στα οικονομικά, των Οικονομικών της Πληροφορίας.
Μέσα από το έργο του αναλύονται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εμφανίζονται οι δυσλειτουργίες στην αγορά και εξετάζονται οι τρόποι με τους οποίους επιλεκτικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση.
δ Ιδανικός για την Πράσινη Ανάπτυξη που υπόσχεται ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο Τζέρεμι Ρίφκιν, οικονομολόγος-διεθνολόγος, σύμβουλος μεταξύ άλλων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Άνγκελα Μέρκελ και του Λουίς Θαπατέρο. Η θεωρία του κ. Ρίφκιν, έτσι όπως εκφράζεται χονδρικά στο βιβλίο του «Η οικονομία του υδρογόνου», στηρίζεται στο σκεπτικό ότι, δεδομένου πως ζούμε στο τέλος εποχής των παραδοσιακών καυσίμων, το υδρογόνο αποτελεί ένα εναλλακτικό καύσιμο που, αν ξεπεραστούν τα εμπόδια, μπορεί να οδηγήσει στην αποκέντρωση της ενεργειακής υποδομής, δίνοντας τη δυνατότητα στα άτομα, στις κοινότητες και στα κράτη να διεκδικήσουν την ενεργειακή τους ανεξαρτησία, ενώ παράλληλα θα αποδέχονται την ευθύνη της μεταξύ τους αλληλεξάρτησης.