Στις εκλογές λέμε «ναι»!
Η εκπομπή προβλήθηκε την περασμένη Τετάρτη και μέσω αυτής οι νέοι δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά ότι σαφώς και τους νοιάζουν οι εκλογές, σαφώς και θα ψηφίσουν, σαφώς και θα συμμετέχουν στα κοινά, γιατί έχουν άποψη και κρίση και θέλουν –όταν μεθαύριο βρεθούν στη θέση του «οδηγού» στην κοινωνία μας– να ξέρουν σε τι γήπεδο θα παίζουν μπάλα και ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού.
Στα ερωτήματα των νέων απάντησαν οι υποψήφιοι βουλευτές Μιλένα Αποστολάκη (ΠΑΣΟΚ, υποψήφια Β΄ Αθηνών), Άρης Σπηλιωτόπουλος (ΝΔ, υποψήφιος Β΄ Αθηνών), Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης (ΛΑΟΣ, υποψήφιος Β΄ Αθηνών), Σοφία Πολυχρονοπούλου (ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ, υποψήφια Β΄ Αθηνών), Κέλυ Παπαϊωάννου (ΚΚΕ, υποψήφια Α΄ Θεσσαλονίκης) και Ελένη Σωτηρίου (ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφια Περιφέρειας Αττικής).
Αξίζει να δούμε στη συνέχεια τα σημαντικότερα ερωτήματα που έθεσαν οι νέοι, αλλά και τις απαντήσεις των υποψηφίων:
// Πώς επηρεάζει η πολιτική μιας κυβέρνησης την καθημερινότητα ενός δεκαπεντάχρονου;
Κέλυ Παπαϊωάννου
«Την επηρεάζει με την έννοια ότι του ζητούν να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, και αυτός και οι γονείς του, για να πληρώσει μια παιδεία που κάθε άλλο παρά δημόσιο αγαθό είναι σήμερα και γιατί πρέπει να τρέχει από φροντιστήριο σε φροντιστήριο για να αποκτήσει τελικά όχι πραγματική παιδεία, αλλά κατάρτιση, κατά τη γνώμη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας».
Σοφία Πολυχρονοπούλου
«Με το να έχουνε σχολεία που είναι γεμάτα γκρι χρώμα, όλο τσιμέντο. Με το να μη δημιουργούν, να μην προσφέρουν στις πόλεις μας πάρκα, ελεύθερους χώρους, πράσινο. Με το να παρέχουν στους νέους ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους αναγκάζει να πηγαίνουν σχολείο, φροντιστήριο, να έχουν συνέχεια διάβασμα και καθόλου ελεύθερο χρόνο…».
Μιλένα Αποστολάκη
«Νομίζω με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζει την καθημερινότητα ενός ενήλικα. Ένας άνθρωπος 15 χρονών είναι μια συγκροτημένη προσωπικότητα. Το μόνο που δεν κάνει είναι ότι δεν ψηφίζει ακόμα, αλλά ζει σε μια πόλη και απολαμβάνει ή βασανίζεται. Απολαμβάνει ό,τι καλό υπάρχει στην οργανωμένη καθημερινότητά του και βασανίζεται, αντίστροφα, απ’ ό,τι πάει χάλια…»
Άρης Σπηλιωτόπουλος
«Θα μπορούσε κανείς να πει ότι επηρεάζει σε σχέση με την παιδεία, γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο το σχολείο… Το δεύτερο είναι πως μια κυβέρνηση βοηθά την απρόσκοπτη μετακίνηση των ίδιων των παιδιών. Να πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πόσο τακτικά είναι, πόσο διευκολύνουν στο να κερδίζει χρόνο η μαθήτρια ή ο μαθητής; Από την άλλη πλευρά, τι δραστηριότητες μπορεί να προσφέρει ένα κράτος σε ένα δεκαπεντάχρονο; Έχει σημασία τι προσφέρεις ώστε να μπορεί να παρατηρήσει τον πολιτισμό…»
Kωνσταντίνος Αϊβαλιώτης
«Τρέχει σαν τον Βέγγο, γιατί περί αυτού πρόκειται, και βλέπει τους γονείς του να δίνουν ένα σωρό χρήματα σε άλλες δραστηριότητες από εκείνες που θα ήθελε να έχει…».
Eλένη Σωτηρίου
«…Ένας μαθητής πηγαίνει αρκετές ώρες στο σχολείο, γιατί έτσι είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Ένας μαθητής πηγαίνει αρκετές ώρες και στο φροντιστήριο, γιατί πάλι οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν το σχολείο να μην είναι αρκετό και να στρέφονται οι νέοι στα φροντιστήρια…».
// Αν ένας πατέρας παίρνει 1.400 ευρώ, η μητέρα δεν εργάζεται και έχουν ένα παιδί που ξεκινάει σπουδές στην Πάτρα, πόσα χρήματα νομίζετε ότι πρέπει/μπορεί να διατεθούν από τον μισθό αυτόν για να περάσει τον μήνα;
Κέλυ Παπαϊωάννου
«Δεν φτάνει ο ένας από τους δύο γονιούς να είναι εργαζόμενος και ο άλλος να είναι άνεργος. Εμείς λέμε ο εργαζόμενος να παίρνει 1.400 ευρώ βασικό μισθό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό η πρότασή μας. Λέμε να είναι και δημόσια και δωρεάν η υγεία και η παιδεία. Λέμε οι γονείς να είναι ασφαλισμένοι και να έχουν κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή, εκεί μέσα να είναι και η υγεία και η πρόνοια, που τώρα τα αποσπούν από την ασφάλιση και κρατάνε μόνο τις συντάξεις…».
Σοφία Πολυχρονοπούλου
«Δυστυχώς, οι φοιτητές εδώ πρέπει να πληρώνουν έναν μισθό αντί να πληρώνονται… Καλό είναι να ενισχύουμε την προσπάθεια των φοιτητών που προέρχονται από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα».
Μιλένα Αποστολάκη
«Δεν μπορούν να περάσουν τον μήνα με αυτόν τον μισθό… Η εξίσωση δεν βγαίνει με τίποτα. Είναι το θαύμα της ελληνικής κοινωνίας…».
Άρης Σπηλιωτόπουλος
«Εκεί πρέπει μια πολιτεία να βλέπει πώς μπορεί με ένα πλέγμα κρατικών υποτροφιών να βοηθήσει, πώς μπορεί να δίνει άτοκα δάνεια σε οικογένειες που τα χρειάζονται για τις σπουδές των παιδιών τους. Ήδη είμαστε σε αυτήν την κατεύθυνση. Από την άλλη πλευρά πρέπει όσο μπορούμε, με μια ορθολογική εξάπλωση των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, να συγκρατούμε παιδιά κοντά στον τόπο κατοικίας τους…».
Kωνσταντίνος Αϊβαλιώτης
«Μιλάμε τώρα για μισθούς πείνας στην Ελλάδα… Είναι δυνατόν να έχει τον μισό μέσο μισθό απ’ ό,τι το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο; Πώς θα ζήσουν αυτές οι οικογένειες; Πώς θα προκόψουν; Πώς θα μπορέσει ο άλλος να αναθρέψει τα παιδιά του;».
Eλένη Σωτηρίου
«Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τελείως, λέω ότι αν παίρνει 1.400 ευρώ και σπουδάζει ένα παιδί στην Πάτρα, στην επαρχία τέλος πάντων, κάποιος από τους δύο, δηλαδή είτε οι γονείς είτε το παιδί, ή και οι δύο, δεν θα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς…».