«Ραντεβού στα τυφλά»
Για πρώτη φορά ίσως στη σύγχρονη ιστορική περίοδο η επόμενη μέρα των εκλογών θα μοιάζει τόσο πολύ με την προηγούμενη. Ασφαλώς τα μορφολογικά-επικοινωνιακά στοιχεία της νέας εξουσίας θα αλλάξουν ριζικά: Νέα πρόσωπα, καινούργιες υποσχέσεις, ριζικές «καινοτομίες», τόσο στον πολιτικό λόγο όσο και σε οργανωτικά σχήματα… Και τα ΜΜΕ να κολακεύουν τη νέα εξουσία, να αναζητούν νέους δίαυλους επικοινωνίας, προκειμένου να προωθηθούν οι νέοι συσχετισμοί, να συναφθούν τα νέα άτυπα συμβόλαια συνεργασίας.
Κάτω όμως από το νέο περιτύλιγμα το περιεχόμενο θα παραμείνει ανέπαφο. Γιατί οι δομικές μορφές της κρίσης που καθηλώνουν την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας, η αποδυνάμωση των φορέων του πολιτικού συστήματος, η απουσία μιας αποτελεσματικής στρατηγικής, ενός κοινού στόχου, γεννούν τη βάσιμη υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η πορεία του τόπου θα συνεχισθεί μέσα από την αντίληψη «βλέποντας και κάνοντας», όπου οι εμπειρικές παρεμβάσεις, οι πειραματισμοί και κυρίως η υποταγή των επιλογών της πολιτικής εξουσίας σε συσχετισμούς και εξωθεσμικά κέντρα θα συνιστούν τα βασικά στοιχεία που θα καθορίσουν την πορεία και την τύχη της νέας κυβέρνησης.
Το βασικό πρόβλημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσει η -κατά πάσα βεβαιότητα- νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι το πού θα βρεθούν οι πόροι, όχι μόνο για την προοδευτική κάλυψη των ελλειμμάτων αλλά, κυρίως, για την αντιμετώπιση του χρέους.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έπεισε ότι οι αυξήσεις που υποσχέθηκε και οι φορολογικές μειώσεις μπορούν να αντικατασταθούν από μηχανισμούς δίκαιης αναδιανομής ή από τα παραγωγικά-οικονομικά αποτελέσματα της «πράσινης ανάπτυξης», η οποία απαιτεί υψηλό επίπεδο επενδύσεων και μεσοπρόθεσμο ορίζοντα απόδοσης.
Γι’ αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα δεν υφίσταται περίοδος χάριτος. Στις 24 Οκτωβρίου οι Βρυξέλλες αναμένουν συγκεκριμένες απαντήσεις, ενώ το κυριότερο επόμενο πρόβλημα είναι η κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2010 στον οποίο θα πρέπει να ενσωματωθούν οι αναγγελθείσες παροχές και οι μηχανισμοί αναδιανομής μέσω μιας νέας φορολογίας…
Αυτή ακριβώς η πρώτη τρίμηνη περίοδος μπορεί να αποβεί σημαντική, ίσως και καθοριστική, για την πορεία της νέας κυβέρνησης.
Το δεύτερο κομβικό σημείο είναι οι πολιτικές εξελίξεις που θα δρομολογηθούν μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ασφαλώς σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα αριθμητικά αποτελέσματα παράγουν άμεσα ποιοτικά πολιτικά αποτελέσματα, που αφορούν τόσο τη συνοχή και την προοπτική των κομμάτων όσο και την τύχη των ηγεσιών τους…
Αυτές οι εκλογές δεν είναι εκλογές ρουτίνας που διεξάγονται με την ολοκλήρωση του εκλογικού κύκλου. Προκλήθηκαν από τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή που ανέλαβε ευθέως και την ευθύνη αλλά και τις συνέπειες του αποτελέσματος…
Συνεπώς το αριθμητικό αποτέλεσμα θα προσδιορίσει έστω και τυπικά το εύρος της πολιτικής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ
-αφού μια τέτοιου είδους ηγεμονία δεν προκύπτει ούτε κοινωνικά ούτε πολιτικοϊδεολογικά- και κατά συνέπεια τη δυνατότητα της ΝΔ να υφίσταται ως εναλλακτική λύση σε άμεσο ή μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Γιατί μια σημαντική αριθμητική διαφορά θα συνεπάγετο κατάρρευση του κόμματος αυτού και την είσοδό του σε μια περίοδο μακροχρόνιας κρίσης και αναζήτησης.
Συνεπώς οι αριθμοί θα κρίνουν όχι μόνο την ορθότητα και τον βαθμό του πολιτικού ρεαλισμού του Κ. Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές, αλλά και την ίδια την προσωπική του προοπτική στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Οπωσδήποτε όμως οι σημερινοί συσχετισμοί στο εσωτερικό της ΝΔ δεν επιτρέπουν εύκολα αλλαγές, πολύ περισσότερο μάλιστα που το άστρο της κ. Ντόρα Μπακογιάννη έχει σε ικανό βαθμό θαμπώσει…
Ποιος θα είναι ο νέος τύπος εξουσίας; Θα πρόκειται για τον (πρωθυπουργό) «Γιώργο του ΠΑΣΟΚ» ή για το «ΠΑΣΟΚ του Γιώργου»… Πώς θα διανεμηθούν οι νέες εξουσίες, ποιοι συσχετισμοί θα επικρατήσουν; Ποια η τύχη του Ευάγγ. Βενιζέλου των εναπομεινάντων «σημιτικών» και των κατά παράδοση «ανδρεοπαπανδρεϊκών»;
Πρόκειται για σημαντικά ερωτήματα, γιατί αφορούν όχι μόνο τη φυσιογνωμία της νέας εξουσίας, αλλά και τους πολιτικοκοινωνικούς συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν και θα καθορίσουν την πορεία της νέας εξουσίας.
Ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου να θελήσει τώρα να βάλει τη σφραγίδα του στην ιστορική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως να σκέπτεται να προωθήσει πολλά από εκείνα που ήθελε το 2004 και το 2005 και ακυρώθηκαν εν τη γενέσει τους. Νέα πρόσωπα, τεχνοκρατικά κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών προσώπων, «καινοτομίες» και «νέες ιδέες»… Μια νέα, μεταμοντέρνα πολιτικοϊδεολογική φυσιογνωμία ως ριζική τομή με το παρελθόν…
Όμως τέτοιου είδους αλλαγές γρήγορα θα εξαντλήσουν την εμβέλειά τους. Τα κρίσιμα διλήμματα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες δεν λύνονται με ψιμύθια, καινοτομίες και εντυπωσιακά εφέ…
Και κυρίως το «ραντεβού με την ιστορία» δεν πραγματοποιείται ως «ραντεβού στα τυφλά», επειδή έτσι το έφεραν τα πράγματα… γιατί τελικά σ’ αυτά τα «ραντεβού» η αμείλικτη πραγματικότητα καθορίζει τη μοίρα των πολιτικών.