Ο ΣΟΦΟΣ ΡΩΜΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ…

Ο σοφός Ρωμιός καλείται να αποφασίσει για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια τη συνέχιση ή την αλλαγή του πολιτικού και κυβερνητικού σκηνικού της χώρας μας, χωρίς να γνωρίζει αν θα υπάρξει και αλλαγή πολιτικής. Καλείται να αποφασίσει αν θα απομακρυνθεί από τα δύο μεγάλα κόμματα, που από τη μεταπολίτευση (1974) και μέχρι σήμερα εναλλάσσονται στην εξουσία με μονοκομματικές κυβερνήσεις. Καλείται να αποφασίσει αν θα ενισχύσει με την ψήφο του τα μικρά κόμματα, ώστε να συμμετάσχουν και αυτά στη διαχείριση της εξουσίας, γκρεμίζοντας την αυτοδυναμία των μεγάλων κομμάτων. Καλείται να εκλέξει ή το κόμμα που πιστεύει στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό της αειφόρου λιτότητας των εργαζομένων ή το κόμμα που εδραίωσε στη χώρα μας την ασυδοσία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Και τώρα την απαρνιέται, χωρίς όμως να μας πείθει ότι θα μπορέσει να κάνει κάτι το επωφελές για τους πάντα προδομένους αγωνιστές της ζωής. Τέλος, καλείται να επιλέξει σε ποιον θα δώσει το «δαχτυλίδι» της εξουσίας και θα του εξασφαλίσει την πολιτική επιβίωση.

Πραγματικά είναι μεγάλη η σημερινή μέρα, αφού ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας θα ηττηθεί και δύσκολα θα μπορέσει να συνεχίσει με τη σημερινή του μορφή και αδιάσπαστο. Μεγάλες οι αποφάσεις αυτές, γι’ αυτό και η ευθύνη του ψηφοφόρου είναι αρκετά μεγάλη. Όλα τα προβλήματα τώρα έχουν φτάσει στην κόψη του ξυραφιού. Τα έφτασε η απόφαση του Κώστα Καραμανλή για τη σημερινή βιαστική προσφυγή στην κάλπη, που η πλειοψηφία του λαού δεν την ήθελε!

Θα μπορούσε ο σημερινός ψηφοφόρος να βοηθηθεί στη λήψη απόφασης από την τηλεμαχία των έξι πολιτικών αρχηγών και αυτήν των δύο μονομάχων (ντιμπέιτ). Όμως αυτές οι μαραθώνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις ήταν κουραστικές, ανούσιες και δεν πρόσφεραν τίποτε το καινούργιο. Οι πολιτικοί αρχηγοί επανέλαβαν τις ήδη γνωστές και χιλιοειπωμένες θέσεις τους για τα καυτά θέματα που απασχολούν σήμερα τον ελληνικό λαό. Ειδικά στην πρώτη ενότητα, «οικονομία – ανάπτυξη», δεν ακούστηκε τίποτε το άγνωστο. Ο Κώστας Καραμανλής έδειξε να είναι δέσμιος των νεοφιλελεύθερων επιλογών, τις οποίες βάφτισε «υπεύθυνη» πολιτική και μονόδρομο για την επιτυχή αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να μας πείσει ότι το νέο, υπό την ηγεσία του, ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει ως κυβέρνηση φιλολαϊκή πολιτική. Να δούμε, θα του το επιτρέψουν οι ξένοι και οι ντόπιοι παράγοντες της αντίδρασης; Προσωπικά με φοβίζει ο εναγκαλισμός του με κορυφαίους τραπεζίτες, που φαίνεται ότι έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Η Αλέκα Παπαρήγα είπε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, όπως το συνηθίζει. Και έτσι ο λόγος της, πάντα ρεαλιστικός, προσελκύει το ενδιαφέρον του ακροατή. Οι δε άλλοι τρεις δεν είχαν την έμπνευση να προσφέρουν κάτι νέο στην τηλεοπτική παρουσία τους, τουλάχιστον στην ενότητα «οικονομία – ανάπτυξη». Απλώς εξασφάλισαν την ευρύτερη τηλεοπτική προβολή των γνωστών απόψεών τους. Προσωπικά έχω τη γνώμη ότι τα ντιμπέιτ δεν κατάφεραν να δώσουν πόντους σε κανένα κόμμα και κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς που εμφανίστηκαν στο γυαλί δεν μπόρεσε να κερδίσει τους αναποφάσιστους. Ίσως αυτοί να βαδίσουν τελικά προς την αποχή ή, αν αποφασίσουν να ρίξουν ψήφο στη σημερινή κάλπη, να εκλέξουν το κόμμα που θα ψηφίσουν με βάση τα δικά τους κριτήρια και όχι με βάση αυτά που άκουσαν στις τηλεμαχίες των πολιτικών αρχηγών. Πάντως έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλους μας ότι όσα λένε στο ντιμπέιτ ή στις προεκλογικές ομιλίες τους, ή ακόμη και στα προγράμματά τους, οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας δεν είναι καθόλου δεσμευτικά γι’ αυτούς όταν αναλαμβάνουν την εξουσία. Και οι ίδιοι έχουν πιστέψει στο «αδέσμευτο» των υποσχέσεών τους. Κι αυτό είναι χρόνιο φαινόμενο!

Συμπερασματικά όμως τα δύο ντιμπέιτ έδειξαν ότι η λιτότητα και η σφιχτή δημοσιονομική πολιτική που υποστήριξε ο κ. Καραμανλής δεν αποτελούν μονόδρομο. Υπάρχουν και αρκετοί άλλοι δρόμοι που ασφαλέστερα οδηγούν στην αντιμετώπιση των σοβαρών σημερινών προβλημάτων της οικονομίας μας. Και ασφαλώς ο κ. Καραμανλής είναι αδιανόητο να μη γνωρίζει αυτούς τους «άλλους δρόμους». Γιατί άραγε δεν θέλει να τους βαδίσει; Αυτό είναι το πρώτο κέρδος από τις τηλεμαχίες και τις προεκλογικές εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών. Υπάρχει όμως και δεύτερο κέρδος. Τα προεκλογικά λεγόμενα κατέρριψαν και έναν άλλον μύθο: ότι προγραμματικά τουλάχιστον ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο. Εντελώς διαφορετικά προγράμματα, βγαλμένα από τη διαφορετική οπτική γωνία του κάθε κόμματος και τη διαφορετική προσέγγισή τους στα προβλήματα. Όμως το ζητούμενο δεν είναι μόνο η πληρότητα των προγραμμάτων των κομμάτων, αλλά η πολιτική πρακτική που θα ακολουθήσει το κόμμα όταν θα βρεθεί στην εξουσία. Ο κ. Παπανδρέου πιστεύει βέβαια στην ορθότητα του προγράμματός του. Έχει όμως την αταλάντευτη πολιτική βούληση να το εφαρμόσει; Θα ξεπεράσει τα εμπόδια που ορθώνονται και συντρίβουν κάθε φιλολαϊκή πολιτική; Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και ασφαλώς πάντα εύκολα βρίσκονται δικαιολογίες για την εγκατάλειψη του όποιου προγράμματος. Βασικά πιστεύω στη μειωμένη αξιοπιστία των κομματικών προγραμμάτων, καθώς αντιμετωπίζουν τα προβλήματα «από καθέδρας» και η διαχείριση της εξουσίας εύκολα τα μεταμορφώνει. Οι πιέσεις για προσαρμογές και διαφορετική πορεία, έξω και κόντρα προς το πρόγραμμα, είναι αφόρητες. Και εδώ προσμετράται η δύναμη αντίστασης και το μεγαλείο του ηγέτη. Και το μεγάλο ερώτημα του σημερινού ψηφοφόρου θα πρέπει να είναι: Ποιος από τους δύο μονομάχους έχει τη δύναμη αντίστασης για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις; Πιέσεις έξωθεν και έσωθεν για τα πολλά και καυτά προβλήματα της χώρας μας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ισχύει ακόμη η πολύ παλιά ρήση «άλλον ψηφίζεις και άλλος σε κυβερνάει»!

Οι ψηφοφόροι που τυχόν θα ψηφίσουν με βάση το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός για τις σημερινές εκλογές «Καραμανλής ή Παπανδρέου» θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι ο ηττημένος των εκλογών πολύ δύσκολα θα μπορέσει να διατηρηθεί στην προεδρία του κόμματος. Και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ οι δελφίνοι καραδοκούν και περιμένουν το Βατερλώ του κόμματος. Μπορεί να θέλετε τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου και μετά τις εκλογές να σας προκύψει ένας ανεπιθύμητος αρχηγός ή μια διάσπαση του κόμματος που κέρδισε την εμπιστοσύνη σας. Και τότε η πικρία και η απογοήτευση θα σας αποκαρδιώσουν. Η πίστη στα προσωπικά διλήμματα και στην υπεροχή του αρχηγού δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις πολιτικής απογοήτευσης. Οι προσωπολατρίες είναι ανεπίτρεπτες σε προβληματισμένους και σκεπτόμενους ψηφοφόρους, καθώς προκαλούν τυφλό φανατισμό και συσκότιση πνεύματος. Θυμηθείτε το σύνθημα της περιόδου του διχασμού: «Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»! Και ανάθεμα, ακόμη και εκκλησιαστικό, στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και απόπειρες δολοφονίας ενός ηγέτη που διπλασίασε την Ελλάδα και ήταν σεβαστός σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και από την άποψη αυτή το πρωθυπουργικό δίλημμα υπήρξε ατυχές. Βέβαια, αλλού απέβλεπε.

Οι ψηφοφόροι που θα ψηφίσουν για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας καλό είναι να θυμούνται ότι η οικονομία είναι το κορυφαίο πρόβλημα, αλλά εξίσου κορυφαία είναι και τα εθνικά μας θέματα. Να σταθμίσουν πώς, πότε και από ποιους κορυφαίους των δύο κομμάτων θα επιλυθούν τα προβλήματα της οικονομίας μας και ποιος θα χειριστεί τα πολύπλοκα εθνικά μας θέματα. Ποιος μπορεί να παλέψει με σθένος με τα θηρία της ζούγκλας που λέγεται διεθνής κοινότητα; Ποιο κομματικό στέλεχος μπορεί να βάλει τάξη στις αγορές; Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη διαπλοκή, να χτυπήσει τη διαφθορά και να ανασυντάξει το κράτος; Ποιος θα ανασκουμπωθεί για να φτιάξει τις υποδομές που απαιτούνται για την προστασία του περιβάλλοντος; Ποιος θα μπορέσει να λάβει μέτρα που θα ξαναφέρουν το αίσθημα ασφάλειας στον πανταχόθεν βαλλόμενο έλληνα πολίτη; Πολλά προβλήματα περιμένουν τη μετεκλογική κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή. Την τελευταία 35ετία καμία κυβέρνηση δεν θέλησε (ή ίσως δεν μπόρεσε) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Τώρα τα περιθώρια εξαντλήθηκαν, τα προβλήματα γιγαντώθηκαν και απαιτούν άμεσες λύσεις. Αυτά πρέπει να σκεφτεί ο σημερινός ψηφοφόρος και να πράξει δεόντως. Από την άποψη αυτή, η συμμετοχή στις σημερινές εκλογές είναι θετική συμβολή στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, ενώ η αποχή είναι λιποταξία. Πέρα από το γεγονός ότι είναι και περιφρόνηση προς την κορυφαία εκδήλωση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Μπροστά στην καταιγίδα των προβλημάτων που πρόκειται να αντιμετωπίσει η μετεκλογική κυβέρνηση, είμαστε όλοι μας υποχρεωμένοι να επιδείξουμε αίσθημα αυξημένης ευθύνης και να στείλουμε στη Βουλή τους άριστους για να μας εκπροσωπήσουν, είτε από τα κυβερνητικά έδρανα είτε από αυτά της αντιπολίτευσης. Έτσι θα βοηθήσουμε τη χώρα μας και την πολιτική ζωή να μπουν στον σωστό δρόμο.