Η αξιοπιστία στην πολιτική
Η έννοια και το μέγεθος της αξιοπιστίας αποτελεί το κλειδί της πολιτικής και το βασικό χάρισμα, όπλο, μέσον, των πολιτικών για να πείσουν και να αναδειχθούν από το εκλογικό σώμα και το συλλογικό υποκείμενο ως οι καλύτεροι και ικανότεροι εκπρόσωποι της «Εκκλησίας του Δήμου».
Στη χώρα μας υπάρχει ένα διαχρονικά αυξανόμενο και εδραιούμενο έλλειμμα εμπιστοσύνης του κοινωνικού συνόλου προς τους πολιτικούς, ότι δηλαδή αυτά που λένε, διακηρύττουν, υπόσχονται, προβάλλουν ότι θα μετουσιώσουν σε πολιτική πράξη, στη συνέχεια δεν τα πραγματοποιούν ή και όταν τα κάνουν, έχουν πλέον μικρή σημασία γιατί στο μεταξύ εμφανίζονται, ως αιτήματα, να είναι παρωχημένα.
Η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται από έλλειμμα εμπιστοσύνης, δηλαδή μειωμένη αξιοπιστία των πολιτικών, απέναντι στις ευθύνες και τα καθήκοντά τους που, εκ της ιδιότητος και του ρόλου τους, είναι υποχρεωμένοι να διεκπεραιώνουν. Η μειωμένη αξιοπιστία οδηγεί και σε συνθήκες είτε αδιαφορίας του εκλογικού σώματος για την πολιτική είτε και σε καταστάσεις απόγνωσης των πολιτών, που επιφέρουν καμιά φορά εκρήξεις ενός θυμού ανεξέλεγκτου και ενίοτε καταστροφικού.
Με την απουσία αξιοπιστίας συνδέεται πρωταρχικά η ανικανότητα του «κράτους των Αθηνών» να διαχειριστεί κρίσεις, αφού δεν διαθέτει εδώ και πολλές δεκαετίες τους υπερκομματικούς κρατικούς μηχανισμούς διαχείρισης κρίσεων.
Είχαμε την ευκαιρία επανειλημμένα απ’ αυτήν τη στήλη να τονίσουμε πως πολιτική σημαίνει πρωτίστως πρόνοια και πρόγνωση εξελίξεων, που σημαίνει πως συγκεκριμένοι θεσμοί του κράτους, εδραιωμένοι υπερκομματικά και διαχρονικά, σκέφτονται και σχεδιάζουν γι’ αυτό που έρχεται και μεριμνούν για την αντιμετώπιση των εξελίξεων προτού μας συμβούν, ώστε να τις προλάβουν.
Αυτό το θεσμικό πλαίσιο πολιτικής είναι άκρως απαραίτητο για τη λειτουργία του κράτους, που έχει ως αποστολή του να επιλύει τα προβλήματα των πολιτών στην καθημερινότητά τους, να μεριμνά για την ασφάλεια του συνόλου, εντός και εκτός συνόρων, και να φροντίζει για την ευημερία τους. Η πολιτική ηγεσία του τόπου οφείλει να ιδρύσει τις απαραίτητες δομές που θα είναι σε θέση, με τα εργαλεία της επιστήμης και της πολιτικής, να εκπονήσουν σχέδιο για τη χώρα όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση, γιατί αυτό είναι μέρος του προβλήματος, αλλά για το τι Ελλάδα θέλουμε, ποιος θα είναι ο ρόλος και η θέση της στον κόσμο, στην ανατολή της τρίτης χιλιετίας, ποια θα είναι η συμβολή μας στην οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό, στην ευρύτερη περιοχή του ζωτικού μας χώρου αλλά και στην Ευρώπη, ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών μας ως προς το εργασιακό, το κοινωνικό και το πολιτιστικό τους παρόν και μέλλον.
Αυτό, για να γίνει, προϋποθέτει πρωτίστως πολιτική συναίνεση της ηγεσίας της χώρας, που να μην αποσκοπεί στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, αλλά στον μείζονα που αναφέρεται στην Παιδεία που διαπλάθει την ταυτότητα του Έλληνα, στον καταμερισμό εργασίας και τους τομείς που διεκδικούμε από πλευράς δεξιοτήτων και ικανότητας συμμετοχής στην κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, κυρίως όμως μας ενδιαφέρει ν’ αποκτήσουμε επιτέλους ως πολιτική ηγεσία και συλλογικό υποκείμενο την αίσθηση και τη θέληση του κοινού καλού, του εθνικού συμφέροντος που το υπερασπιζόμαστε όλοι, ακόμη και αν χρειαστεί να είναι εις βάρος του ατομικού μας. Εδώ βρίσκεται η κουλτούρα της κοινωνίας της αλληλεγγύης, που οσάκις δεν επιβάλλεται κατά διαταγή εκ των άνω λειτουργεί συγκινητικά άψογα στον Έλληνα, και της συνείδησης της θυσίας για την πατρίδα και το σύνολο, όπου ο καθένας είναι και μπορεί να είναι αφιερωμένος, διαδραματίζοντας τον ρόλο του μικρού ήρωα.
Υπήρξε όντως τις τελευταίες δεκαετίες μια αφαίμαξη της νοοτροπίας και της παράδοσης του Έλληνα να αγωνίζεται και να θυσιάζεται, να διεκδικεί και να κατακτά την επιτυχία, να είναι νικηφόρος, αφού μας κουβάλησαν «μοντέλα» ξενόφερτου εκσυγχρονισμού, που ούτε τον εκσυγχρονισμό πέτυχαν, ενώ παράλληλα οδήγησαν και οδηγούν την ελληνική κοινωνία σε αλλοτρίωση και σε μαρασμό.