Επιστράτευση αρίστων ή καθιέρωση ευνοουμένων;

Η σημαντικότερη, ίσως, δημοκρατική κατάκτηση της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι η καθιέρωση με το Σύνταγμα του 1974 του ψηφοδελτίου Επικρατείας στο πνεύμα του Θουκυδίδη: Τον πολίτη που δεν ασχολείται με τα κοινά «ουκ απράγμονα αλλʼ αχρείον νομίζομεν»…

Η καθιέρωση του ψηφοδελτίου Επικρατείας έχει στόχο την επιστράτευση των αρίστων (με την πλατωνική έννοια του όρου), οι οποίοι αποστρέφονται την πελατειακή σχέση, κοινώς ρουσφέτι, μετά των ψηφοφόρων και εκείνη των χειραψιών, να θέσουν στην υπηρεσία του κοινού και του δημοκρατικού πολιτεύματος τις γνώσεις και, κυρίως, το ήθος προς ποιοτική αναβάθμιση του κοινοβουλευτισμού.

Αντʼ αυτών σήμερα παρατηρείται η χρησιμοποίηση των ψηφοδελτίων Επικρατείας για την ικανοποίηση των ιδιοτελών στόχων των πολιτικών αρχηγών – εν Ελλάδι των αρχών του 21ου αιώνα μ.Χ. στην «αρχή του ενός ανδρός», δηλαδή του αρχηγού, με πλήρη απουσία εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Εξαιρείται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, το οποίο έχει επιλέξει να διακινείται στο λενινιστικό οργανωτικό πρότυπο.

Τα κόμματα εξουσίας, «Νέα Δημοκρατία» και ΠΑΣΟΚ, στελεχώνουν το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, είτε με τους ευνοούμενους της ηγεσίας, είτε με τους κομματικούς γραφειοκράτες, είτε προς βολή των κομματικών δημογερόντων, είτε, τέλος, κατά τα ειωθότα της λεωφόρου Μάντισον, με αστέρες του «σταρ σύστεμ», στο όριο των περιφερόμενων θιάσων!

Η αυτοαποκαλούμενη Ανανεωτική Αριστερά, τη μεταπολιτευτική περίοδο, επέδειξε τη διάθεση, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να συγκαταλέξει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, προσωπικότητες, διακεκριμένες από τον χώρο του πνεύματος, της επιστήμης και των κοινωνικών αγώνων, ανεπίληπτους σε ήθος και πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς και αναγνώρισης.

Στην τελευταία των περιπτώσεων, οι ηγούμενοι των ψηφοδελτίων Επικρατείας της Ανανεωτικής Αριστεράς, διακινούμενοι στην υψηλή σφαίρα της καθολικής αναγνώρισης εξέχεαν λάμψη και κύρος και επικέντρωναν στον κομματικό αυτό σχηματισμό δράση και επίδραση πέραν των στενών κομματικών ορίων και εκλογικής απήχησης του κομματικού αυτού σχήματος.

Δυστυχώς, οι προσερχόμενοι σήμερα στις ψηφοδόχους εκλογείς στερούνται αυτού του μέγιστου πλεονεκτήματος, που ενυπήρχε στα ψηφοδέλτια Επικρατείας, κατά το παρελθόν, των κομματικών σχηματισμών της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η επιλογή ηγουμένου του ψηφοδελτίου Επικρατείας, στο πρόσωπο του οποίου έχουν επικεντρωθεί μομφές, οι οποίες πλανώνται αναπάντητες και νεφελώδεις, κάθε άλλο παρά συνάδουν προς το ήθος, το ύφος της Αριστεράς.

Η Ανανεωτική Αριστερά στη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου και ειδικότερα σήμερα με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, διαγράφοντας μια πολιτική τακτική, οδήγησε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας που προσέβλεπε σʼ αυτήν, ως αχτίδα φωτός για το μέλλον να νιώθει άσχημα με την απουσία από το ιδεολογικό της οπλοστάσιο της κοινωνικής αλληλεγγύης ή του αισθήματος της κοινότητας. Στη συλλογική μνήμη, ανεξαρτήτως κομματικών αποχρώσεων, έχει εγγραφεί το υπερόπλο της Ανανεωτικής Αριστεράς που αντικαθρεπτιζόταν στη μεγαλύτερη αίσθηση κοινών αξιών και στο ότι το έγκλημα, τα ναρκωτικά, η βία και η συνεχής διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων είναι επακόλουθο της βαθμιαίας διολίσθησης από την πολιτική πρακτική της συλλογικότητας και της συνεργατικότητας.

Η Ανανεωτική Αριστερά κατά την τελευταία περίοδο διαφεντευόταν από τα δογματικά σύνδρομα της ηγεσίας του Αλέκου Αλαβάνου, στα οποία εμφανής ήταν η κυριαρχία της θεωρίας της «Διαρκούς Επανάστασης» του Λέοντα Τρότσκι, της αντίστοιχης ολιγάνθρωπης «συνιστώσας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι «πεφωτισμένοι» αυτοί δεν επιφυλάσσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους πολίτες όσον αφορά την κομματική έκφραση και εν τέλει τη διακυβέρνηση της χώρας…

Το κυρίαρχο ιδεολογικό πιστεύω της συγκεκριμένης «συνιστώσας» του ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνούται στην αντίληψη ότι οι κοινωνίες καθοδηγούνται από ολιγάριθμες ομάδες «πεφωτισμένων» ατόμων, τα οποία, στην έννοια του «προνουντσιαμέντου», επιβαίνουν της εξουσίας και τη διαχειρίζονται «εν ονόματι του λαού, αλλά χωρίς τη συμμετοχή του λαού»!

Και βεβαίως αντιλήψεις ανάλογου περιεχόμενου απομάκρυναν την Ανανεωτική Αριστερά, από τη βαθιά πίστη στις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και ανέδειξαν στο προσκήνιο φράξιες με τα γνωστά επακόλουθα.

Μάλιστα σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού βρέθηκαν προ αδιεξόδου να κατανοήσουν τα γεγονότα που εμφανίσθηκαν την τελευταία περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησαν στη λήψη αποφάσεων και θέσεων που οδήγησαν το πολιτικό αυτό σχήμα από τη δημοσκοπική άνοιξη στη σημερινή αγωνία για την παρουσία του στη Βουλή της 5ης Οκτωβρίου.

Η Ανανεωτική Αριστερά, στη μεταπολιτευτική της πορεία, «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι μωρία φαίνεται». Στηρίχθηκε στον ουμανισμό και οι διακηρύξεις της διαπέρασαν τα κομματικά τείχη και παρέμεναν ένα γοητευτικό στοιχείο για τον πολίτη αυτής της χώρας. Πολλοί την κατηγόρησαν για ουτοπικά οράματα…

Και όμως, απέναντι στα διακηρυσσόμενα «μεγαλεπήβολα σχέδια» των δύο κομμάτων εξουσίας, περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα αναγκαίο να παραμείνει ουτοπική. Διότι η περισσότερο ή λιγότερο τμηματική αναμόρφωση της κοινωνίας δεν θα έχει κανένα μέλλον αν δεν εναρμονισθεί με τη συμβουλή του Όσκαρ Ουάιλντ:

• «Ο Χάρτης του Κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια ματιά, γιατί παραλείπει τη μοναδική χώρα στην οποία προσγειώνεται η Ανθρωπιά. Και όταν προσγειώνεται εκεί η Ανθρωπιά, κοιτάζει έξω και αντικρίζοντας μια καλύτερη χώρα αποπλέει. Πρόοδος είναι η συνειδητοποίηση των Ουτοπιών…».