ΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν περάσει μόλις δύο χρόνια από την προηγούμενη βουλευτική αναμέτρηση, την οποία κέρδισε η Νέα Δημοκρατία, αλλά στην ουσία δεν κατάφερε να κυβερνήσει. Πέραν της μικρής πλειοψηφίας που διέθετε (152 βουλευτές), το κυρίως πρόβλημά της ήταν πως δεν είχε σχέδιο για να συνεχίσει να κυβερνά και περιεχόμενο για να ιεραρχήσει. Ήρθαν και τα σκάνδαλα και επιδείνωσαν την κατάσταση. Σκάνδαλα που άγγιζαν στενούς συνεργάτες και φίλους του Κ. Καραμανλή, με αποτέλεσμα να πληγεί ο ίδιος, ο οποίος έως τότε διατηρούσε μια καλή εικόνα στους πολίτες (ανεξαρτήτως των πολιτικών επιλογών που έκαναν), μια και δεν τον ταύτιζαν με το κόμμα του και τα λάθη μελών της κυβέρνησης.
Ωστόσο αυτό άλλαξε λίγο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και επιδεινώθηκε με την ομιλία του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου κάλυψε τους πάντες που ενέχονταν ή φέρονταν να ενέχονται σε σκάνδαλα. Από εκεί και μετά τα πράγματα πήραν αρνητική πορεία για την κυβέρνηση και άρχισε η εκλογολογία. Το ΠΑΣΟΚ ζητούσε εκλογές «εδώ και τώρα», οι ίδιοι οι υπουργοί και οι διοικητές των οργανισμών μπήκαν σε προεκλογική λογική, με αποτέλεσμα να μη δουλεύει τίποτα ή ό,τι δουλεύει να τελεί υπό τη λογική των επερχόμενων εκλογών, άρα να είναι πρόσκαιρο και διαβλητό.
Η μεγάλη ευθύνη του Κ. Καραμανλή βρίσκεται στην αδυναμία του να ελέγξει -σε έναν βαθμό, διότι τελείως δεν γίνεται- τις εξελίξεις που οδήγησαν σε απαξίωση της κυβέρνησής του, οικοδομώντας συγχρόνως ένα σκηνικό «εκλογικής αναγκαιότητας». Δηλαδή το εκλογικό σώμα απέκτησε μιαν εικόνα που συνοψίζεται στη φράση «αυτοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν, και όσο πιο γρήγορα πάμε σε εκλογές τόσο καλύτερα». Από την ώρα που συνέβη αυτό, ήταν θέμα χρόνου να οδηγηθεί ο Κ. Καραμανλής στη διενέργεια πρόωρων -εξαιρετικά πρόωρων- εκλογών, και μάλιστα σε κλίμα ήττας για τη ΝΔ, κάτι που προέκυπτε απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις αλλά και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είναι λοιπόν προφανές ότι αναγκάστηκε από τα ίδια τα πράγματα, τις εξελίξεις, να πάει σε εκλογές διότι κανένας ηγέτης δεν διαλέγει να πάει σε εκλογές σε χρόνο που φαίνεται ότι χάνει.
Όλα τα προηγούμενα όμως γίνονται άμεσα αντιληπτά από τον κόσμο που πάνω απ’ όλα αναζητά σιγουριά, ασφάλεια και ισορροπία στην καθημερινότητά του. Αν αυτά τα ζητούμενα τα διασφαλίζει κάποιος άλλος, δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να στραφεί σ’ αυτόν, όσο κι αν συμπάθησε για πολύ καιρό τον Κ. Καραμανλή. Η στροφή αυτή γίνεται ευκολότερη όταν ο πρωθυπουργός άθελά του προφανώς εκπέμπει διά βλεμμάτων μια αλαζονεία και διά λόγων μια επιθετικότητα και περιφρόνηση τόσο προς τους αντιπάλους του όσο (και αυτό είναι το μεγάλο μείον του) και για τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων. Οι εξελίξεις φαίνεται πως απομάκρυναν τον Καραμανλή από την ενασχόλησή του με τα προβλήματα του κόσμου, μέσα από την ανθρώπινη ματιά που φαίνεται πως είχε, κάτι που ήδη από το 2000 συγκινούσε πολλούς και διάφορους που δεν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία. Απώλεσε ο Κ. Καραμανλής το μεγάλο του πλεονέκτημα, που ήταν η διεισδυτικότητα του ιδίου (όχι του κόμματός του) σε άλλους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους και ο προσεταιρισμός πολιτών που δεν ήταν κοντά στη Νέα Δημοκρατία.
Συγχρόνως, τα πράγματα έγιναν μάλλον εύκολα για το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου. Ναι μεν ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει την αντιλαϊκή και σκληρή διακυβέρνηση του Κων. Σημίτη και τους λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο χρόνος αμβλύνει τις εντυπώσεις. Από τότε πέρασαν πεντέμισι χρόνια και πολλοί θεωρούν ότι η δήλωση αρκετών στελεχών του ΠΑΣΟΚ «τιμωρηθήκαμε, πάθαμε και μάθαμε» είναι αληθινή. Έτσι στρέφονται σχετικά εύκολα προς το ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να δώσουν μια ευκαιρία και στον Γιώργο Παπανδρέου.
Με έτσι διαμορφωμένες τις ισορροπίες πάμε την άλλη Κυριακή στην κάλπη…