Πώς η πολιτική και οικονομική ιστορία μας επαναλαμβάνεται ως τραγωδία επί 30 χρόνια

Η εύστοχη επισήμανση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς σε κάθε δήλωση, ομιλία και τηλεμαχία, ότι δηλαδή «η χώρα βρίσκεται σε περίοδο παρακμής», από την οποία θα τη βγάλει το Κίνημα αν κερδίσει τις εκλογές στις 4 Οκτωβρίου, μας θύμισε μια παρόμοια διαπίστωση που είχε κάνει ο αείμνηστος καθηγητής και ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος στις 24 Ιουνίου του 1992. «Η χώρα μας έχει μπει σε πορεία παρακμής», τόνισε τότε ο Άγγελος Αγγελόπουλος, ενώ την ίδια στιγμή ο αείμνηστος καθηγητής, ακαδημαϊκός και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε επισημάνει ότι «οδεύουμε ολοταχώς προς την πτώχευση». Πίσω από τις διαπιστώσεις αυτές, οι οποίες επιβεβαιώνονται συνεχώς τα τελευταία τριάντα χρόνια, κρύβεται, όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, το οικονομικό και πολιτικό δράμα της χώρας μας.
Η οικονομική και πολιτική ιστορία της χώρας μας κατά την περίοδο αυτή επαναλήφθηκε ως τραγωδία για το κύρος της Ελλάδος και τους πολίτες, και εκδηλώθηκε με απανωτές φοροεισπρακτικές επιδρομές, σκληρή λιτότητα και τεράστια δημόσια σπατάλη.
Τα οδυνηρά μέτρα που αναγκαστικά θα προωθήσει εντός του Οκτωβρίου η νέα κυβέρνηση, η οποία θα προέλθει από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, για να αντιμετωπιστούν τα άλυτα επί χρόνια δημοσιονομικά προβλήματα, θα συμπέσουν με μια θλιβερή επέτειο στην πρόσφατη οικονομική ιστορία της χώρας μας.
Τότε, στις 13 Οκτωβρίου του 1985, δηλαδή ακριβώς πριν από 24 χρόνια, η τότε κυβέρνηση του
ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, αναγκάστηκε, υπό την πίεση της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και φυσικά της τότε ΕΟΚ, να εξαγγείλει το πιο σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας των τελευταίων τριάντα
ετών.
Είχε προηγηθεί η «καμένη γη» του 1981 και, παρά τα σκληρά αυτά μέτρα, ακολούθησαν οι φοροεισπρακτικές καταιγίδες του Αυγούστου του 1992, της περιόδου 1998-2000 και του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Με την τελευταία φορολογική επιδρομή, με την οποία επιβαρύνθηκαν τα ελληνικά νοικοκυριά με 4,1 δισ. ευρώ, όχι μόνο δεν μειώθηκε το δημόσιο έλλειμμα, αλλά, όπως εκτιμάται, αυξήθηκε θεαματικά.
Πραγματικά, η εξέλιξη βασικών οικονομικών μεγεθών κατά την περίοδο 1980-2009 είναι απογοητευτική και σημαδεύτηκε από μέτρα, παραλείψεις και προσπάθειες που θυμίζουν τον δυστυχή εκείνο Σίσυφο.
Τέσσερις είναι οι κυριότεροι σταθμοί που σηματοδότησαν την εφιαλτική αυτή περίοδο.
Πρώτον, η εγκληματική επεκτατική οικονομική πολιτική των πρώτων κυβερνήσεων μετά τη Μεταπολίτευση, οι οποίες, μολονότι πλήττονταν από δύο σφοδρές ενεργειακές κρίσεις, συμπεριφέρονταν σαν να κληρονόμησαν γεμάτα δημόσια ταμεία, ζηλευτή οικονομική σταθερότητα και ευνοϊκότατο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Δεύτερον, η πολιτική της «καμένης γης», η οποία εφαρμόσθηκε την περίοδο 1979-1981 εξαιτίας κυρίως της έντονης πίεσης του τότε εκλογικού κύκλου, η οποία αποσταθεροποίησε και εξάρθρωσε πλήρως την ελληνική οικονομία.
Τρίτον, η αλόγιστη επεκτατική οικονομική πολιτική, που εφαρμόστηκε μετά το 1982, μολονότι συνεχίζονταν με σφοδρότητα οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και οι προβληματικές επιχειρήσεις γίνονταν χιονοστιβάδα.
Η οικονομική αυτή πολιτική επιδείνωσε όλα τα μεγέθη και οδήγησε την ελληνική οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης, την οποία προσπάθησε να αναστρέψει η σκληρή πολιτική λιτότητας, η οποία εφαρμόστηκε με επιτυχία τη διετία 1985-1987.
Τέταρτον, η αποσάρθρωση της ελληνικής οικονομίας μετά τη βίαιη ανατροπή της πολιτικής αυτής τον Νοέμβριο του 1987 και τους αλλεπάλληλους εκλογικούς κύκλους του 1989 και του 1990, η οποία ολοκληρώθηκε τα επόμενα χρόνια με την αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής, τη φορομπηχτική πολιτική και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους σε ιλιγγιώδη επίπεδα, μετά την επίσημη καταγραφή το 1991 και 1992 των «βερεσέδων» όλων των προηγούμενων ετών με τη μορφή «Δανείων Οικονομικής Εξυγίανσης»!
Η οικονομική πολιτική που εφαρμόσθηκε κυρίως μετά το 1990 είχε ως βασικό στόχο την ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, αλλά η ελληνική οικονομία απειλήθηκε από ένα νέο σύνδρομο αυτοκαταστροφής, το οποίο αποδείχθηκε θανάσιμο, αν ληφθεί υπόψη ότι παραμένουν ανέπαφα τα μεγάλα και δύσκολα διαρθρωτικά προβλήματα.
Η οικονομία μας καλείται να αντιμετωπίσει ή να αξιοποιήσει τις προκλήσεις ενός νέου σκληρού οικονομικού ευρωπαϊκού και διεθνούς περιβάλλοντος και οι πολιτικοί μας θα πρέπει να λάβουν τα αναγκαία μέτρα για να μη γίνουν χιονοστιβάδα οι επιπτώσεις της νέας οικονομικής κρίσης και ύφεσης στην πραγματική οικονομία.
Όλα όμως αυτά διασφαλίζονται μόνο με πραγματικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, με ταχύρρυθμη ανάπτυξη, με σταθερότητα των τιμών, με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και με αύξηση της απασχόλησης.