Ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος

Η πρώτη στιγμή θανάτου, το πρώτο Κάπα, είναι ο Κοσκωτάς, η υπόθεση Κοσκωτά. Ήταν η πρώτη απόπειρα πραξικοπηματικής διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ από τον Γ. Παπανδρέου. Όχι διαμέσου του ιστορικού φυσικού χώρου, των αντιπαραθέσεων, του διαλόγου, των ικανοτήτων στο εσωτερικό του κόμματος, στο πλαίσιο της ιστορικής πολιτικής διαλεκτικής του, αλλά διαμέσου εξωτερικών οδών, διαμέσου του παραθύρου, του εξωτερικού περιβάλλοντος, του συστήματος Κοσκωτά.
Η εισήγησή μου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά που δημοσιεύω στον παρόντα τόμο αναλύει τις διαστάσεις του φαινομένου και φωτογραφίζει τον τότε ουσιαστικό πρωταγωνιστή, τον Γ. Παπανδρέου. Η τότε απόπειρά του, εκτός των άλλων, εστερείτο, όπως και η σημερινή, της ελάχιστης πολιτικής νομιμοποίησης στο επίπεδο της πολιτικής επάρκειας, της προσφοράς, των αγώνων, των γνώσεων, των ικανοτήτων. Η συγγενική δεν ισχύει στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Ο ιστορικός απολογισμός αυτής της εκτροπής του ΠΑΣΟΚ, του πρώτου θανατηφόρου κτυπήματος στην πορεία του, ήταν η σύγχρονη τραγωδία που έζησε η χώρα και η δημοκρατική παράταξη από το 1986 έως το 1992. Είχαμε την πρώτη μεγάλη ηθική απονομιμοποίηση της δημοκρατικής παράταξης. Αντί για το ραντεβού με την ιστορία που περίμεναν γενιές Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, ζωντανών ή νεκρών, όταν επέστρεφε η ιστορία και η γεωγραφία με το τέλος του διπολισμού, οι Έλληνες έβλεπαν στην τηλεόραση τη Δίκη. Θύμιζε το 1920-22, το 1944, άλλες χρονολογίες χαμένων ραντεβού.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν ήταν στη Δίκη.
Εξοστρακίστηκε από τις διαδικασίες της εσωτερικής ζωής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της δημόσιας ζωής. Εμφανιζόταν δειλά, ένοχα, σποραδικά στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Σώθηκε στο παρά λίγο, εκλεγόμενος πρώτος εκ των τελευταίων στο συνέδριο του 1990. Το κοινό αίσθημα των συνέδρων, η κοινή γνώμη στο ΠΑΣΟΚ ήταν ότι αυτός ήταν το κινητήριο πρόσωπο της υπόθεσης Κοσκωτά στην πολιτική της ουσία. Επανήλθε μετά από χρόνια στη ζωή του ΠΑΣΟΚ και τη δημόσια ζωή, αφήνοντας ορφανό, παροπλισμένο, έναν μηχανισμό ανθρώπων που σήμερα τον επιστρατεύει εκ νέου. Το πρώτο Κ του νέου ονόματος είναι ο Γεώργιος Κοσκωτάς… Πάντοτε στις τραγωδίες υπάρχουν ορισμένοι φυσικοί θάνατοι.
Πνευματικοί υπάρχουν πολλοί… Ένας ήταν του Αγαμέμνονα. Αυτά τα ονόματα της κλασικής τραγωδίας επιμένουν να είναι πάντοτε παρόντα… Στην περίπτωση του προτεινόμενου προτύπου έχουμε την εξής πρωτοτυπία. Απουσιάζει το πολιτικό κόμμα, το συλλογικό χάρισμα του κόμματος. Ταυτόχρονα απουσιάζει το χάρισμα του αρχηγού. Έχουμε το πρότυπο του μη-κόμματος και του μη-αρχηγού.
Πού στηρίζεται όμως αυτό το παρά φύσιν, το κακόδοξον και αλλότριον, σε σχέση με την ιστορία και τις μελλοντικές ανάγκες της χώρας, πρότυπο; Ποια είναι η δύναμη πυρός του; Η δύναμη πυρός του βρίσκεται στο εξωτερικό περιβάλλον, στα λόμπι, τα ΜΜΕ, σε εξωθεσμικούς και εξωελλαδικούς μηχανισμούς. Ακόμη και δεξιοί δημοσιογράφοι, δέσμιοι αυτών των μηχανισμών, το προάγουν. Είναι μια περίοδος επανακαθορισμού των συνασπισμών, των πολιτικών κομμάτων, με βάση γεωπολιτικές αφετηρίες…
Η ταύτιση με το αμερικανικό πρότυπο εκφράζεται σε πολλά πεδία. Πολλές δεσμεύσεις και θέσεις του Γ. Παπανδρέου για τα εθνικά μας ζητήματα ταυτίζονται με τις γεωπολιτικές επιλογές των ΗΠΑ. Με έναν τρόπο υφιστάμενο – νεοεθνικόφρονα, όπως το ονόμασα, πελάτη, όχι ισότιμου εταίρου. Το ΚΚΚΑΣΟΡ είναι το πλέον ή μάλλον είναι το αμερικανικό κόμμα, μη-κόμμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Το υπό οικοδόμηση αμερικανικό κόμμα… Υπονόμευσε ήδη αρκετά την εθνική υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση…

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ» Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ