Εντυπώσεις από τις τηλεμαχίες

Την επόμενη Κυριακή το βράδυ θα ξέρουμε. Θα ξέρουμε όμως ό,τι ξέρουμε ή ό,τι ΜΑΣ ΛΕΝΕ πως ξέρουμε; Και δεν εννοώ φυσικά τις τελευταίες επιτρεπτές δημοσκοπήσεις που ανακοινώθηκαν. Εννοώ ΤΑ ΦΙΛΤΡΑ ΠΟΥ ΦΙΛΤΡΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΝΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ. Το λεφούσι, δηλαδή, των ιδιοτελών γυμνοσάλιαγκων και περιτριμμάτων του δημόσιου βίου που κατακλύζουν τις τηλεοράσεις και υμνολογούν τον ΑΝΙΚΑΝΟ (και ανελλήνιστο – είπε: «πάση Θεού», «για πάση χρήση», «ελληνικός εργαζόμενος» κ.ά.) ΕΡΧΟΜΕΝΟ… Έναν ερχόμενο που προσβάλλει βάναυσα πλειάδα αξιολογότατων στελεχών ενός ιστορικού κόμματος, το οποίο, ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΗΓΕΤΗ, ίσως να είχε αναλάβει την εξουσία στις προηγούμενες εκλογές.

Το προαναφερθέν λεφούσι ή εσμός απαρτίζεται όμως και από σοβαρούς δημοσιογράφους, επιφανείς κοινωνιολόγους και επικοινωνιολόγους, διακεκριμένους αναλυτές, καθώς και δημοσκόπους (που γνωρίζουν μυστικές δημοσκοπήσεις και είτε υπαινίσσονται το αποτέλεσμά τους είτε το καταπίνουν αμάσητο, ανάλογα με το προσωπικό τους συμφέρον). Το… μέγα προσόν των έγκριτων αυτών επαγγελματιών είναι ένα και μοναδικό: Έχουν οσμισθεί εγκαίρως ποιος θα κερδίσει τις εκλογές και δεν θεωρούν βάρος στη συνείδησή τους την ΠΛΗΜΜΕΛΕΣΤΑΤΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ και τα εξ αυτής απορρέοντα δεινά ενδεχόμενα για τη χώρα μας.

Ο έτερος Καππαδόκης του δικομματισμού ουδόλως με ικανοποίησε στην τηλεοπτική αντιπαράθεσή του με τον ανεύθυνο θιασώτη των αφειδών υποσχέσεων και της επίπλασης αισιοδοξίας για μια ελπιδοφόρα νέα αρχή, ενώ το μέλλον της χώρας μας (και μεγάλου ποσοστού αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας – άνεργοι, ωρομίσθιοι, μικροσυνταξιούχοι) προοιωνίζεται κατασκότεινο. Θυμίζω ότι ο παραιτηθείς από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ Αλέκος Παπαδόπουλος είχε πει, επικαλούμενος παγκοσμίως γνωστό οικονομολόγο, ότι «το φως στο βάθος του τούνελ είναι οι προβολείς του τρένου που θα πέσει απάνω μας»… (Υπάρχουν άλλωστε και άλλοι διαπρεπείς οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι η σημερινή χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η συνακόλουθη ύφεση είναι μεγαλύτερη από το κραχ του 1929.)

Ανεξάρτητα πάντως από τη βαθμολογία που βάζω στον Καραμανλή, το πολύ ένα 6,5 με άριστα το 10 –ο Γιωργάκης είναι ζήτημα αν έπιασε καν τη βάση (και προκαλεί εμετό το πρωτοσέλιδο των «Νέων», «Καθαρή νίκη Γιώργου», λες και ΔΕΝ τον είδε το Πανελλήνιο)–, κατόρθωσε να συσπειρώσει αρκετούς δυστροπούντες ψηφοφόρους του και να επαναφέρει στη στρούγκα του κόμματός του ορισμένους… αποστάτες που είχαν ψηφίσει στις ευρωεκλογές ΛΑΟΣ. Όσο για τους αναποφάσιστους, κάτι θα τσιμπήσουν αμφότερα τα κόμματα εξουσίας από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι πιθανολογώ ότι θα ψηφίσουν τα κόμματα της Αριστεράς.

Ο Καραμανλής βέβαια, παρά τις άοκνες προσπάθειές του, δεν πρόκειται να λάβει «νωπή εντολή εξουσίας». Εκείνο που θα κατορθώσει κατά πάσα πιθανότητα είναι να κλείσει κάπως την ψαλίδα. Πράγμα που το γνωρίζουν άριστα οι οργανωμένοι στο ΠΑΣΟΚ, όπως και οι ανοργάνωτοι οπαδοί του κόμματος αυτού. Οι οργανωμένοι, όμως, είναι ο γενικότερος αλλά και ο ειδικότερος κίνδυνος για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Διότι είναι ήδη έτοιμοι να χιμήξουν στα «Χειμερινά Ανάκτορα» και να κατασπαράξουν όποιο κομμάτι της λείας αποσπάσουν. Διαπίστωση που κάνει άλλωστε με εύσχημο τρόπο και ο Βενιζέλος, λέγοντας κατά λέξη: «Δεν υπάρχει περίοδος χάριτος. Πρέπει να κατασταλεί η αίσθηση που έχουν μεσαία στελέχη ότι θα κάνουμε γιουρούσι στην εξουσία».

Τι δηλοί ο μύθος; Ότι με τους δημοκρατικούς θεσμούς να εισέρχονται σε φάση αποσύνθεσης και την αναξιοκρατία να επικρατεί σε μέγιστο βαθμό, ΤΟ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΘΕΙ. Γεγονός με το οποίο έχουμε εθισθεί –και μολυνθεί– και το ανεχόμαστε όλοι αδιαμαρτύρητα. Αν συνέβαινε το αντίθετο, θα το είχαμε αποδείξει με την ψήφο μας.

Εμείς και όχι ο γείτονας εκθρέψαμε τον δικομματισμό. Και τον εκθρέψαμε επειδή στραγγαλίσαμε τη ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου, το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) του Γεράσιμου Αρσένη και την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά, για να αναφερθώ σε τρία από τα σχετικά πρόσφατα κόμματα που είχαν ιδρυθεί με άριστους οιωνούς. Αστικά κόμματα και τα τρία βέβαια, αλλά που θα ασκούσαν αποτελεσματικό έλεγχο, αν κάποιο από αυτά συνεργαζόταν σε κυβερνητικό επίπεδο, ως το μικρότερο τμήμα συνασπισμού, είτε με τη Νέα Δημοκρατία είτε με το ΠΑΣΟΚ – κι ας προήλθαν και τα τρία από τα σπλάχνα των δύο παρατάξεων. Άλλο, εντελώς άλλο, μια μονοκομματική κυβέρνηση από μια κυβέρνηση συνασπισμού. Διότι, πλην του ελέγχου του μικρότερου κόμματος, το τελευταίο θα συνεισέφερε ιδέες και εποικοδομητικές προτάσεις που θα αγνοούσε ο μεγαλύτερος εταίρος.

Το μέγα δράμα ωστόσο είναι η διάσπαση της Αριστεράς. Ενός πολιτικού χώρου που διαθέτει (και διέθετε πάντοτε) τις πιο απαστράπτουσες προσωπικότητες σε καλλιτεχνικό και γενικότερα πολιτιστικό επίπεδο, χωρίς να στερείται και εξειδικευμένων επιστημόνων με οξύνοια και εφευρετικότητα. Όμως η διάσπαση είναι δεδομένη και το χάσμα της αγεφύρωτο. Παρά ταύτα, η ενισχυμένη παρουσία στη Βουλή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ θα εμπλούτιζε την Εθνική Αντιπροσωπεία μας με ρεαλισμό, αλλά και με ουτοπικές συλλήψεις ανέφικτες σήμερα, οι οποίες ενδέχεται κάποτε να οδηγήσουν σʼ έναν δικαιότερο και καλύτερο κόσμο. (Για μένα, ανεξάρτητα από την τρισάθλια εφαρμογή του στη Σοβιετική Ένωση, ο κομμουνισμός είναι ταυτόσημος με τον ανόθευτο χριστιανισμό των πρώτων χριστιανών.)

Από τις δύο τηλεμαχίες με εντυπωσίασε μόνο η πρώτη. Κι αυτό επειδή ακούσαμε και είδαμε τους εκπροσώπους των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Η Αλέκα Παπαρήγα, συνεπέστατη όπως πάντα στις αρχές της, είχε ταχύτητα στην εκφορά του λόγου της και ευφράδεια που δεν διαθέτει στη Βουλή. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μακράν ο καλύτερος όλων. Το σπουδαιότερο απʼ όλα ήταν ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν νοστάλγησε τον Αλαβάνο, τον καταστροφέα του συγκεκριμένου χώρου. Από τους σχολιαστές των δύο τηλεμαχιών ο πιο καίριος και με συντριπτικά επιχειρήματα ήταν ο συντάκτης του «Ριζοσπάστη» Νίκος Μπογιόπουλος.

Εκ μέρους του Γιώργου Παπανδρέου δεν περιμένω απολύτως τίποτα για τη χώρα μας. Εκ μέρους του Κώστα Καραμανλή περιμένω να μην παραιτηθεί μετά τη διαφαινόμενη με κιάλια ήττα του.