Κατεψυγμένα ντιμπέιτ!
Ένα ντιμπέιτ απ’ το οποίο τίποτα δεν προκύπτει. Κι αυτό φάνηκε καθαρά σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις απ’ το 1996 και μετά. Απολύτως τίποτα! Και μάλιστα με βάση μετρήσεις. Ουδεμία απολύτως επίδραση στο εκλογικό σώμα!
Μια διαδικασία, με λίγα λόγια, που αντί να περιποιεί τιμή για τη δημοκρατία, έχει καταντήσει οπερετική εικόνα. Με ευθύνη βασικά των πολιτικών. Αλλά, δυστυχώς και των δημοσιογράφων, οι οποίοι στο τέλος κάθε «τηλεμαχίας» ομνύουν ότι… δεν θα μετάσχουν ξανά κι όταν έρχεται η επόμενη εκλογική αναμέτρηση συμμετέχουν διαμαρτυρόμενοι!
Έτσι κάνανε και τώρα. Μαζεύτηκαν γύρω από ένα τραπέζι -ακόμα και σε αυτό μιμήθηκαν τους πολιτικούς…-, έβγαλαν μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας και… αυτό ήταν όλο!
Αλλά αυτό το ελληνικό ντιμπέιτ αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία και κατά τούτο:
Πραγματοποιείται σχεδόν δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές! Δηλαδή σαν κάπου να «εξορίζεται», αφού μέσα σε δεκαπέντε μέρες ποιος θυμάται. Και αυτό προφανώς εξυπηρετεί επίσης τους πολιτικούς, για να διορθώσουν τυχόν λάθη που θα κάνουν στο ντιμπέιτ μέσα σε άνετο χρονικό διάστημα…
Και είναι αστεία η δικαιολογία ότι… έχουν ανειλημμένες υποχρεώσεις την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Τουλάχιστον αστεία, αν όχι γελοία.
Διότι είναι δυνατόν πολιτικοί αρχηγοί να προτιμούν τις επίσης γελοίες ανοιχτές συγκεντρώσεις των μεταφερόμενων οπαδών, αντί για μια ανοιχτή δημόσια διαδικασία μεταξύ τους διαλόγου (αν τα ντιμπέιτ ήσαν στοιχειωδώς αξιοπρεπή βέβαια);
Και στο κάτω κάτω ας το κάνουν μετά τις συγκεντρώσεις τους. Ή, στην ανάγκη, ας το μαγνητοσκοπήσουν. Αλλά είπαμε, το θέλουν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Η δε ΕΣΗΕΑ, που θα έπρεπε να έχει λόγο, επίσης απούσα. Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα συνδικαλιστικό σωματείο που μήνες μετά τις εκλογές αποδεικνύεται ανίκανο να συγκροτηθεί σε σώμα;
Πάμε λοιπόν σε μια τηλεμαχία την οποία κατηγόρησαν ευθέως πολιτικοί αρχηγοί, όπως η Αλ. Παπαρήγα, και είχαν δίκιο, άσχετα με το ότι τελικά συμμετέχουν. Μια τηλεμαχία «μία απ’ τα ίδια», απ’ την οποία κανείς δεν περιμένει τίποτα!
Εκτός κι αν οι δημοσιογράφοι, έστω την ύστατη στιγμή, δείξουν πως ακόμα και κάτω από αυτούς τους ασφυκτικούς όρους θέλουν να τιμήσουν τον ρόλο τους.
Με ερωτήσεις σκληρές, προς πάσα κατεύθυνση, έξω και πέρα από προσωπικές προτιμήσεις και συναισθηματισμούς. Και δεν το λέμε τυχαία. Βλέπουμε και ακούμε καθημερινά όλες ετούτες τις μέρες δημοσιογράφους οι οποίοι έχουν απεκδυθεί τον ρόλο του δημοσιογράφου και έχουν εθιστεί στον ρόλο του κομματικού ιμάντα…
Με ερωτήσεις που να στοχεύουν σε καθαρή απάντηση απ’ τη μεριά του πολιτικού και όχι …πάσες για να βγάλει ό,τι θέλει…
Το ντιμπέιτ των δύο…
Βέβαια, την επομένη του ντιμπέιτ των έξι θα έχουμε και το ντιμπέιτ των δύο μονομάχων για την πρωθυπουργία, του Κ. Καραμανλή και του Γ. Παπανδρέου. Ένα διαφορετικό σε ό,τι αφορά το διακύβευμα ντιμπέιτ, αλλά ωστόσο και αυτό ασφυκτικά περιορισμένο και εγκλωβισμένο σε σκοπιμότητες.
Είναι σαφές ότι η ΝΔ κι ο Καραμανλής, βλέποντας ότι το ντιμπέιτ αυτό είναι η ύστατη ευκαιρία ανάκαμψης και μπροστά στον φόβο να φύγει ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος στο κάτω κάτω είναι μπροστά και άρα αυτός διακινδυνεύει, έκανε δεκτούς όλους τους όρους του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να γίνει οπωσδήποτε.
Αλλά αυτοί ακριβώς οι όροι αποδυναμώνουν αυτήν την τηλεμαχία από κάθε στοιχείο δυναμισμού, ενδιαφέροντος. Και την καθιστούν μια μικρογραφία του «μεγάλου» ντιμπέιτ, επίσης άνευρη.
Ακόμα κι έτσι όμως αναμένεται να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και ίσως απ’ αυτό κάτι να προκύψει…