Καταθλιπτική απουσία αποτρεπτικής στρατηγικής
ΧΩΡΙΣ καθόλου να σημαίνει αλόγιστη αντίδραση κι επιλογές εν θερμώ, σε ό,τι αφορά τις εκτός ορίων πλέον τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, εν τούτοις πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η παθητική ανοχή (και στην καλύτερη περίπτωση η χλιαρή ρητορική αντιμετώπισή τους) όχι απλώς αποθρασύνει την πρακτική των παραβιάσεων, αλλά και τείνει να τους προσδώσει δυναμική τετελεσμένου. Απαράδεκτου μεν, αλλʼ ανεκτού. Ρητορικώς καταγγελτέου μεν, αλλά χωρίς καθόλου συνέπειες. Προπαντός όμως χωρίς αποτρεπτικό αποτέλεσμα.
Είναι η πικρή αλήθεια, η οποία αν δεν συνειδητοποιηθεί ως προς τα παράγωγά της σε βάθος χρόνου, θα νομιμοποιήσει ατύπως διεκδικήσεις και θα επιβάλει πραγματικότητες, οι οποίες αυτήν τη στιγμή τείνουν να παγιωθούν. Με την Άγκυρα να εκμεταλλεύεται τις εσωτερικές αγκυλώσεις και τις καταθλιπτικές αδυναμίες της ελληνικής πολιτικής.
Πρέπει να γίνει επίσης αντιληπτό ότι με τις κλιμακούμενες αυτές προκλήσεις η Τουρκία βυθομετρά τις ελληνικές αντιστάσεις. Και ειδικότερα τα αντανακλαστικά της Αθήνας. Τα οποία δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα και εγκαιροφλεγή.
Πέραν αυτού, το άλλο που επιβάλλεται να συνειδητοποιηθεί και να προκαλέσει ανάλογες ενέργειες είναι ο επιτήδειος αλληθωρισμός εκείνων που θεωρούνται (και τύποις είναι) σύμμαχοι και εταίροι. Η πολιτική τους των ίσων αποστάσεων (ακριβέστερα, της πλήρους αποστασιοποιήσεως από το θέμα) βολεύεται με την ελληνική χαλαρότητα έναντι των τεκταινομένων και την αναποτελεσματική χλιαρότητα των αντιδράσεων.
Όταν όμως η Τουρκία παραβιάζει ασύστολα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια ώρα παραβιάζει και τα όρια της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, αφού τα σύνορα της Ελλάδος είναι, υποτίθεται, και κοινοτικά. Εκτός και αν δεν…
Πού είναι λοιπόν το ΝΑΤΟ; Και πού η ευρωπαϊκή θεσμική ενότητα και ασφάλεια; Κι αυτοί μεν μπορεί να σιωπούν γιατί τους βολεύει, απαλλασσόμενοι από τους ελληνοτουρκικούς μπελάδες. Αλλά η Αθήνα δεν πρέπει ούτε να σιωπά ούτε να τους αφήνει αμέριμνους. Για να μη διερωτάται μετά για το λάθος…