Η σιωπή των αμνών…
Ο αποκεφαλισμός της ομάδας των ευρωπαϊστών ή, τουλάχιστον, των κατά τεκμήριο ευρωπαϊστών (Κ. Σημίτης, Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννος Παπαντωνίου, Χρίστος Βερελής, Ν. Χριστοδουλάκης κ.λπ.) και η σιωπή των Β. Βενιζέλου και Άννας Διαμαντοπούλου, ηγετικών στελεχών της επονομαζόμενης «ομάδας των εκσυγχρονιστών», τροχιοδρομούν στο Νεο-ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση από τον κ. Γ. Παπανδρέου του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, έργο το οποίο πολεμά λυσσαλέως η Ουάσινγκτον, την αφετηρία επανόδου της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα κελεύσματα των ΗΠΑ και τη νέα περίοδο της ξενοκρατίας στη χώρα.
Το σύνολο των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων (1974 – 2009), μετά την κατάρρευση του αμερικανόπνευστου καθεστώτος των συνταγματαρχών και της καθοδηγηθείσας από τις ΗΠΑ εισβολής του «Αττίλα» στη μαρτυρική Κύπρο, επεδίωξαν και επέβαλαν, με κορύφωση τις κυβερνήσεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με βασικό άξονα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη φιλία με την τότε ΕΣΣΔ και ευρύτερα τον επονομαζόμενο «Ανατολικό Συνασπισμό».
Οι διακηρύξεις και οι πράξεις του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και ειδικότερα μετά τις απροκάλυπτες θέσεις του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, που διατύπωσε κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα (που συνεπάγονται ανακήρυξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη, υπαγωγή της Ελλάδας σε θέση δορυφόρου της γείτονος), σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του νέου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, που προτρέπει Αθήνα και Άγκυρα να τα «βρουν» στο Αιγαίο, δηλαδή διαμοιρασμό του Αρχιπελάγους με ανατροπή των διεθνών συνθηκών, θέτουν τη χώρα προ του φάσματος εθνικής συρρίκνωσης!
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος φιλοδόξησε να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά μετά τις αμφιβόλου δημοκρατικής ποιότητας εσωκομματικές διεργασίες κατατάχθηκε στη θέση του «ηττημένου» με ποσοστό 40%. Έκτοτε επέλεξε την τακτική της «σιωπής των αμνών» στη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε αρχηγικό κόμμα αυταρχικής νοοτροπίας και τη βαθμιαία εξώθηση της πτέρυγας των ευρωπαϊστών σε έξοδο από το Κίνημα.
Λανθάνει, προφανώς, του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου η έννοια και ο ρόλος του Ηγέτη, ο οποίος προμαχεί των ιδεών του, αίρεται υπεράνω των πρόσκαιρων προσωπικών του πολιτικών συμφερόντων και τάσσεται αλληλέγγυος των «συντρόφων» του, οι οποίοι πίστεψαν σ’ αυτόν και τις διακηρύξεις του!
Ως προς την κ. Άννα Διαμαντοπούλου, την οποία ανέσυρε από την αφάνεια ενός μικρομεσαίου στελέχους ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης και την ανύψωσε στη θέση του Επιτρόπου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ισχύει το απαύγασμα της λαϊκής θυμοσοφίας: «Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος»…
Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό ότι το Νεο-ΠΑΣΟΚ του κ. Γ. Παπανδρέου και των «μετέωρων πολιτιστικά» στενών συνεργατών του απετάξατο και τα τελευταία ίχνη του αντιδικτατορικού πνεύματος, που επιβίωναν στις τάξεις του στο πρόσωπο του Γιώργου Ανωμερίτη, τον οποίο και απέκλεισε των συνδυασμών του!
Δυστυχώς για τη μοίρα του τόπου, οι φωνές της αντιδικτατορικής αντίστασης σε όλο το πολιτικό εύρος, που ασκούσαν καταλυτική επίδραση στον ηθικό τομέα, αποδεκατισμένες και δυσαρεστημένες, έχουν επιλέξει την οδό του αναχωρητισμού ή, έχοντας μια κάποια ηλικία, αδυνατούν να ανακτήσουν την πρώτη τους ζωντάνια, που είναι απαραίτητη για την αληθινή πολιτική.
Πάντως κάποιες μονάδες, από τις πιο μέτριες της αποδεκατισμένης αυτής γενιάς, της Αντιδικτατορικής Γενιάς, ενσωματώθηκαν στο σύστημα, κατέλαβαν θέσεις, απέκτησαν πλούτο, οικοδόμησαν ένα όνομα και ο λαός συνήθισε να «οδηγείται» απ’ αυτούς. Οι τελευταίοι συνασπίζονται, προκειμένου να παραπείσουν τους υπόλοιπους έντιμους συγχρόνους τους και να καταπνίξουν τους δυνατούς ανθρώπους της νέας γενιάς. Δεν δέχονται να μοιραστούν την επιρροή τους παρά με νέους αδύνατου χαρακτήρα ή τυφλούς από φανατισμό, που να μην τους επισκιάζουν και, κατά συνέπεια, ελλείψει σταθερής καθοδήγησης, μια νεολαία, ως η σημερινή, φλογερή και γενναιόψυχη, μοιάζει βουτηγμένη στην απάθεια…
Αντιλαμβάνεται πλέον ο κάθε σκεπτόμενος Έλληνας τις πολλαπλές συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων, όταν μάλιστα στον ορίζοντα πλανάται η «φαιά προπαγάνδα»: «Πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία στο Αιγαίο. Δεν είναι δυνατόν να διαιωνίζεται η αντίθεση με την Άγκυρα για κάποια μίλια θάλασσας…»!
Το σημερινό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης. Και δη σε εποχές ενοποιημένης αλληλοεπηρεαζόμενης ευρωπαϊκής οικονομίας. Η Ελλάδα από το 1832 έχει γνωρίσει αλλεπάλληλες οικονομικές πτωχεύσεις. Πάντοτε ανορθώθηκε. Όμως ουδέποτε το ελληνικό έθνος γνώρισε την ανόρθωση μετά από εθνικές συρρικνώσεις, με πρόσφατη την εθνική καταστροφή της Κύπρου.
Ο αναθεωρητισμός της ελληνικής Ιστορίας, με αιχμή τα «ρεπούσεια δόγματα», έχει διαβρώσει τον ιστό των αστικών κομμάτων, Νέας Δημοκρατίας και Νεο-ΠΑΣΟΚ. Η Αριστερά στο σύνολό της, Ανανεωτική και Κομμουνιστική -το έχει διακηρύξει και ο εθνικός μας μουσουργός, Μίκης Θεοδωράκης- μεγαλούργησε όταν «αγκάλιασε την πατρίδα». Και σήμερα, σε στιγμές εθνικής κρίσης, απαλλαγμένη από τα «αντιδεξιά σύνδρομα» του κ. Αλαβάνου, έχει εκ νέου τον ιστορικό ρόλο να ηγηθεί του αγώνα κατά της νέας ξενοκρατίας…