Η επανάσταση των «λοχαγών»

Απορούμε γιατί σε κάθε προεκλογική περίοδο ακούμε ποταμό υποσχέσεων και ωραίων προθέσεων, και ακριβώς την επομένη των εκλογών όλα ξεχνιούνται, όλα κλείνουν ερμητικά για τον πολίτη και αρχίζει η επιδρομή των τρωκτικών, που υπό μορφή φρενίτιδος αφανίζουν τα πάντα. Η εξήγηση είναι μπροστά μας, αρκεί να είμαστε
ικανοί να αποκωδικοποιήσουμε τα συμβαίνοντα.

Στα υπουργεία, μαζί με τους νέους υπουργούς, έρχεται και ένα τσουνάμι κομματικών παρατρεχάμενων και, όσο πιο ισχυρό κομματικά είναι το αφεντικό, τόσο πιο μεγάλες είναι οι απαιτήσεις τους για το μέγεθος του κομματιού της πίτας του δημόσιου πλούτου που τους αναλογεί. Απαιτούν, δεν ζητούν, γιατί έχουν πιστέψει βαθιά ότι το δημόσιο χρήμα τούς ανήκει ως επιβράβευση για τους κομματικούς τους αγώνες. Όταν ακούτε έλληνες πολιτικούς να μιλάνε για το ήθος και τα ιδανικά της παράταξης, φυλαχτείτε, γιατί αυτό ακριβώς εννοούν, δηλαδή ότι την τετραετία που είναι κυβέρνηση δικαιωματικά τους ανήκουν όλα και θα τα φάνε όλα.

Ο μηχανισμός των κομματικά ισχυρών ετοιμάζεται από πολύ νωρίς, για να είναι πανέτοιμος όταν το κόμμα θα έρθει στην εξουσία. Η πρώτη επίδειξη ισχύος των πρωτοκλασάτων είναι η αυτεπάγγελτη αναγραφή τους στις λίστες των υποψηφίων a priori. Μάλιστα, είναι ακόμη πιο δυνατό το «αφεντικό» να ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία χωρίς να ενδιαφερθεί αν θα είναι στη λίστα, με τη λογική «ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει να τον κόψει;». Τα κομματόσκυλα τα ξέρουν καλά αυτά και η μυρουδιά της λείας τούς κάνει να μαζεύονται γύρω από τον αδιαμφισβήτητο. Έτσι σχηματίζονται οι κομματικές σκυλοομάδες, που θα επιπέσουν στον δημόσιο πλούτο. Τα μέλη των σκυλοομάδων έχουν γνώσεις και ειδικότητα ανίχνευσης των κωδικών των κονδυλίων και του τρόπου εκταμίευσής τους. Άλλοι θα χρησιμοποιηθούν σαν αποθήκες χρήματος, που θα είναι μεν στο όνομά τους –με το αζημίωτο–, θα ανήκει όμως στο αφεντικό. Αυτά τα είδαμε καθαρά στην περίπτωση του δωδεκανήσιου υπουργού.

Επομένως, η μη βέβαιη εγγραφή στις λίστες και η μη σίγουρη υπουργοποίηση θα συνδράμουν αποφασιστικά στον περιορισμό της ετοιμότητας και των απαιτήσεων των κομματόσκυλων να κατασπαράξουν τα πάντα, έχοντας την πεποίθηση ότι όλα τούς ανήκουν. Όταν αντιλαμβάνονται ότι όλα παίζονται και όλοι κρίνονται, λουφάζουν. Ακόμη και τα αφεντικά μειώνουν τις απαιτήσεις και την αλαζονεία τους.

Ο λαός εύγλωττα έστειλε μήνυμα στους αρχηγούς, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, ότι δεν θα ανεχθεί ως υποψηφίους ανθρώπους που τον σκανδάλισαν και τον προπηλάκισαν με τη συμπεριφορά τους. Ο πρωθυπουργός, βάσει της λαϊκής συναίνεσης, αποφάσισε να κόψει από τη λίστα των υποψηφίων αυτούς οι οποίοι κατά την κρίση του προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα. Με σθένος προχώρησε σε βαθιά τομή στελεχών, και μάλιστα πρωτοκλασάτων, λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική, ως εδήλωσε, διαδρομή τους και κυρίως τη συμπεριφορά τους στο κρίσιμο θέμα της διαχείρισης της εξουσίας.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον εφοβήθηκε… Το μεγαλοκανάλι με τα τέσσερα τσακάλια του έκανε το άσπρο μαύρο. «Έκοψε πάνω από δέκα “λοχαγούς” της Νέας Δημοκρατίας» κραύγαζαν και οι τέσσερις σε συγχορδία. Τώρα κάθε Έλληνας που έχει σώας τας φρένας ας σκεφθεί: Αυτό δεν απαιτούσε η κοινωνία; Ο λαός δεν ήθελε να αποβληθούν οι Βατοπεδινοί; Ο λαός δεν ήθελε να μην μπούνε στα ψηφοδέλτια οι πρωταγωνιστές των ομολόγων και των άλλων σκανδάλων; Τώρα που βρέθηκε ένας αρχηγός και είπε να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, πρέπει να τον εξοβελίσουμε; «Δεν ειδοποίησε κανένας τον Τσιτουρίδη. Δεν τον ενημέρωσαν, όπως έπρεπε». Δείτε υποκρισία. Αυτοί περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον Τσιτουρίδη για να τον διώξουν από την κυβέρνηση και τώρα δήθεν κόπτονται για τη μη ενημέρωσή του. Αυτοί που φώναζαν: «Ο Τσιτουρίδης ο μπήξε, ο δείξε, που μετέγραψε τον γιο του, που έστησε με τον Ευγένιο το κόλπο με τα ομόλογα», και ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι, τώρα γίνανε Τσιτουριδικοί; Αυτοί από το μεγαλοκανάλι τους φώναζαν, ανέκριναν και δημαγωγούσαν. Περιέγραφαν με λεπτομέρειες την Τρίτη, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, τον τσαμπουκά Τσιτουρίδη, που πήγε στα γραφεία του κόμματος και τα έκανε λαμπόγυαλο. Άρπαξε τον γραμματέα από τα πέτα και τον ταρακούνησε γιατί τον βγάλανε από τη λίστα του κόμματος. Το πρόβαλαν με κάθε λεπτομέρεια για να δείξουν την αδικία… που έγινε στον Τσιτουρίδη. Ελληνικό δημοσιογραφικό ήθος. Ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε από τους μεγαλοδημοσιογράφους. «Και να σκεφθείς ότι ο Τσιτουρίδης ήταν από τους “λοχαγούς” που έκαναν πρόεδρο τον Καραμανλή», τόνιζαν εμφατικά. Είναι εκπληκτικό, είναι πρωτάκουστο, τι δημόσιο ήθος προβάλλουν από το κανάλι τους οι άνθρωποι! Ακόμα και ο άκρατος κομματισμός και ο φανατισμός έχουν τα όριά τους. Όμως γιʼ αυτούς δεν υπάρχουν όρια. Έπρεπε ο πρωθυπουργός, εν ονόματι της υποστήριξης που του δώσανε μερικοί όταν πήγαινε για πρόεδρος, να τους έχει εσαεί καβαλαραίους στον σβέρκο του.

Ασφαλώς και πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα χάσει τις εκλογές γιατί το ρεύμα δεν τον ευνοεί και γιατί φταίει και ο ίδιος που δεν πήρε το μαχαίρι πιο νωρίς. Ασφαλώς φταίει που ασυνείδητοι υπουργοί του, επίορκοι, τον εκθέσανε με την ιδιοτελή συμπεριφορά τους. Όμως τι έπρεπε να κάνει; Να τους ανέχεται χάριν του συμφέροντος της παράταξης; Το συμφέρον της πατρίδος δεν προηγείται του κομματικού; Κι αν μέχρι σήμερα κανείς δεν το σκεπτότανε αυτό, πρέπει να συνεχίσουμε αυτόν τον ολέθριο δρόμο της αυτοκαταστροφής; Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και το πόσο δίκιο είχε ο πρωθυπουργός φάνηκε αμέσως. Η ανακοίνωση του Τσιτουρίδη τον δικαιώνει απολύτως και από πλευράς ύφους και από πλευράς ήθους. Κόπηκε ο Τσιτουρίδης από τη λίστα των υποψηφίων. Και λοιπόν; Είναι αυτό κοσμοϊστορικό γεγονός; Αυτό του δίνει το δικαίωμα να βρίζει; Ο πρωθυπουργός δήλωσε επίσημα ότι αυτός το έκανε. Δεν είχε το δικαίωμα; Ποιος του το αφαιρεί; Στο τέλος τέλος, δεν είχε δίκιο; Δύο φορές τον έκανε υπουργό και τις δύο υποχρεώθηκε να τον απομακρύνει. Και ο ίδιος ο Τσιτουρίδης τότε επισφράγισε το δίκαιο της απομάκρυνσής του με την υποβολή της παραιτήσεώς του. Μίλησε ο Τσιτουρίδης για αθλιότητα και πρόστυχη απόφαση. Σʼ αυτό το κόμμα, το δικό του, που μας ζητά να το ψηφίσουμε, άθλιοι και πρόστυχοι κάνουν κουμάντο; Φοβερό, αν το καλοσκεφθείς. Ακόμη πιο επικίνδυνο αν διανοηθεί κανείς ότι τα βέλη κατευθύνονται προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδος. Δηλαδή, ο πρωθυπουργός είναι καλός και τον εκθειάζουμε όταν κλαδεύει άλλους και η πράξη του είναι πρόστυχη όταν αφορά τον εαυτό μας; Άκου έκφραση υπουργού κατά της ηγεσίας του κόμματός του: «Προστυχιά η διαγραφή μου»! Έχουμε χάσει παντελώς το μέτρο. Βουλευτής προς τον πρωθυπουργό του να χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις. Για αυτόν που μέχρι χθες υμνούσε. «Αυτήν τη φορά δεν θα σιωπήσω. Το οφείλω στους γονείς μου, στα παιδιά μου και σε εκείνους που το 2007 δεν πίστεψαν στη λάσπη και στη συκοφαντία και με τίμησαν», δήλωσε ο Σάββας.

Στο Βιβλίο Γκίνες πρέπει να γραφτεί. Ένας πολιτικός άνδρας που θίγεται η υπόληψή του μόνο όταν θυμηθεί τους γονείς και τα παιδιά του. Λες και δεν είναι προσωπικό θέμα η υπόληψη εξέχοντος πολιτικού, αλλά ομαδικό, και δη συγγενικό. Οι «λοχαγοί» παντός κόμματος είναι ομάδες ρουσφετιού και διαπλοκής. Είναι τα πραγματικά βαρίδια της εξουσίας. Τώρα που πάει να τους κοπεί ο βήχας επαναστάτησαν με στόχο την απομάκρυνση του ίδιου του πρωθυπουργού. Η συνέχεια επί της σκηνής…