Βυζάντιον

Του κερατά, αν η «Ελευθεροτυπία» είναι πλέον Δουκάτο, γιατί να μην είμαστε εμείς Δεσποτάτο; Ας έχουν εκείνοι Δούκισσα, αν και θα προτιμούσα Λίτσα Διαμάντη. Εμείς είμαστε πολύ πιο μπροστά. Θυμίζω ότι η εκδότρια της «Ελευθεροτυπίας» αντέδρασε στην επιθυμία δύο συναδέλφων να κατέλθουν στον στίβο της πολιτικής. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μόλις που συγκρατούμε τον εκδότη από την ίδρυση κόμματος εθνικής σωτηρίας. Θυμίζω, άλλωστε, πως έχει χρηματίσει και βουλευτής. Τι να πει κανείς; Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, εκείνου του κέρματος που ρίχνεις στο μηχάνημα και μετά χαζεύεις στην οθόνη τα τερατάκια που χορεύουν.

Ομολογώ πως το θέμα με απασχόλησε αρκετά, τουλάχιστον για δύο ώρες. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πρόβλημα αυτής της χώρας και του κλάδου μας: πρέπει οπωσδήποτε να έχεις άποψη για τα πάντα. Συμβαίνει και με τις δημοσκοπήσεις όπου υπάρχει η επιλογή «Δεν ξέρω, δεν απαντώ» και δεν υπάρχει η επιλογή «Στα αρχ…μου», που συμπυκνώνει σοφία αιώνων του σπουδαίου λαού μας. Ας είναι. Δεν ξέρω και δεν με αφορά τι διαβεβαιώσεις και ποιες δεσμεύσεις έδωσαν οι δύο συνάδελφοι (ικανοί και εντιμότατοι) απέναντι στην εργοδότριά τους. Απλώς όσο αυτοί επικαλούνται το συνταγματικό τους δικαίωμα, άλλο τόσο κι εγώ σέβομαι το δικαίωμα της εκδότριάς τους να μην απασχολεί ανθρώπους που συνδέονται –και θεσμικά– με κάποιο κόμμα. Τι να κάνουμε; Όπως οι στρατιωτικοί και οι δικαστικοί, έτσι και οι δημοσιογράφοι αποτελούν μια κατηγορία που πρέπει να διατηρεί ευδιάκριτες, έστω και προσχηματικές, αποστάσεις από ορισμένα πράγματα. Χρειάζεται να εξηγήσουμε το πώς και το γιατί; Μάλλον όχι. Μόνο που δεν αντέχω να διαβάζω ανακοινώσεις για συνταγματικά δικαιώματα. Διότι μου θυμίζουν τη φράση του γνωστού ανδρός που είπε ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό».
•••
Χαζεύω, που λέτε, στο Facebook ένα βίντεο με την Άννα Νταλάρα που ακολουθεί τον Γιώργο Νταλάρα κάπου στην Αφρική για τη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας. Να είσαι τώρα παιδάκι στη Σιέρα Λεόνε και να σου έρθει επίσκεψη ο Νταλάρας και μάλιστα οικογενειακώς. Πέφτεις στα γόνατα, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και έχεις κάθε δικαίωμα να ζητήσεις εξηγήσεις από τον Θεό. Μετά τη Σιέρα Λεόνε, λοιπόν, η Άννα Νταλάρα λέει να σώσει τους μετανάστες και τον πολιτισμό στη Β΄ Αθηνών – δεν ξέρω ακριβώς με ποια σειρά, αν θα πιάσει πρώτα τους μετανάστες και μετά τον πολιτισμό ή αντίστροφα. Δεν έχει σημασία. Κατά τη γνώμη μου, όσο και αν λοιδορώ τη ματαιοδοξία αυτών των ανθρώπων, στο τέλος αποφασίζω πως πρόκειται για τις λιγότερες επώδυνες περιπτώσεις. Δεν έχεις, βρε παιδί μου, ένα λαμόγιο, έναν πεινασμένο που μπαίνει στην πολιτική για να γίνει τσιμπούρι σε λογιστήρια πολυεθνικών. Έχεις έναν άνθρωπο χορτάτο. Και στο τέλος αποφασίζεις πως η ματαιοδοξία είναι το πιο αγνό κίνητρο για την πολιτική. (Παρεμπιπτόντως, αμέσως μετά το βίντεο της Άννας Νταλάρα βρέθηκα να χαζεύω ένα κλιπ της Britney Spears. Σκέφτηκα πως όση σχέση έχει μαζί της η Καλομοίρα, άλλη τόση έχει και ο Γιώργος με τον Ομπάμα.)
•••
Ωστόσο η απόλυτη προεκλογική εμπειρία μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Τρίτη βράδυ, στις 20.30, είμαι στο Kitchen Bar στο Χαλάνδρι και χαζεύω, με ανοιχτό το στόμα, τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος απευθύνεται σε παρέα νεαρών που είναι πιο ΟΝΝΕΔ και από τον Βουλγαράκη. Κανονικά το δεύτερο whisky έπρεπε να το χρεώσω στον Μιλτιάδη. Μα μπορείτε να φανταστείτε τι άκουσα; Για το πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει, για τις αγκυλώσεις, αλλά και τις τομές που θα κάνουν τύποι σαν τον Μιλτιάδη. Στο τέλος τα παιδιά χειροκρότησαν. Έτσι όπως τα έβλεπα ήμουν έτοιμος να εμφανιστώ με ταμπελίτσα που θα έγραφε ότι είμαι ορφανό, διαζευγμένος και πουλώ χαρτομάνδηλα για να κάνω εμφύτευση μαλλιών. Αλλά δεν ήμουν εκεί γιʼ αυτόν τον λόγο.
•••
Είχα ένα επαγγελματικό ραντεβού, μια σύντομη συνάντηση μʼ έναν άνθρωπο που θα μου εξηγούσε τι ακριβώς ήθελε να πει ο Γιώργος πετώντας εκείνη την ατάκα με τους αγωγούς, που έκανε την κυβέρνηση (αλλά κι εμάς ως εφημερίδα) να αντιδράσει, μιλώντας για κρυφή φιλοαμερικανική ατζέντα. Πιστέψατε με, ο άνθρωπος που είναι απέναντί μου ξέρει πολύ καλά το θέμα: «Λοιπόν, Προκόπιε, ο Γιώργος μπορεί να έκανε μια γκάφα ολκής, μπορεί να έκλεισε το ματάκι προς τους Αμερικανούς, αλλά ταυτοχρόνως δεν αδίκησε και την αλήθεια. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει εδώ είναι ότι η ιστορία με τους αγωγούς πετρελαίου έχει τελειώσει εδώ και μερικά χρόνια. Οι Βούλγαροι το κατάλαβαν νωρίτερα, εμείς κάπως αργήσαμε γιατί διαβάζαμε Λιακόπουλο και δεν λέγαμε να σηκώσουμε κεφάλι. Αυτήν τη στιγμή η Αθήνα οικοδομεί μια αποικιοκρατικού τύπου σχέση με τη Μόσχα, μια σχέση που έχει αντίκρισμα μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Όσοι το έχουν αντιληφθεί φοβούνται να ανοίξουν το στόμα τους γιατί θα τους ξεφωνίσουν ως όργανα των Αμερικανών…». Εγώ ομολογώ πως θα προτιμούσα να πιάνω δολάρια αντί για ρούβλια, αλλά προς το παρόν τα κίνητρά μου είναι αγνά. Ξέρω επίσης ότι κυκλοφορούν, ίσως βγουν και σε καμιά μεγάλη κυριακάτικη έκδοση, διάφορες εκτιμήσεις για τις κατευθύνσεις που θα δώσει ο Γιώργος στη διπλωματία. Μάλιστα πιστεύω ότι λίγο πριν από το τέλος του προεκλογικού αγώνα αυτό το θέμα θα μας δώσει περισσότερα ερείσματα για συζήτηση. Γουστάρω, εγώ είμαι πάντα με τους μειοδότες, με αυτούς που δεν θέλουν η ΝΕΤ να βάζει λευκό επάνω στο MKD του ηλεκτρονικού πίνακα.
•••
Έχω γράψει 860 λέξεις. Έχω αναφερθεί στον εκδότη, στην εκδότρια και στους δημοσιογράφους της «Ελευθεροτυπίας», στην Άννα Νταλάρα, στον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, στον Γιώργο. Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, 860 ολόκληρες λέξεις πολιτικού σχολιασμού και δεν υπάρχει πουθενά ο Καραμανλής. Όχι πως δεν του αξίζει. Η απαξίωση που υφίσταται είναι, κατά κάποιον τρόπο, το τίμημα που εισπράττει για τον τρόπο με τον οποίον πολιτεύτηκε. Δεν θέλω να μεταφέρω κουτσομπολιά, είναι πια σαν να περιγράφεις τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Θέλω όμως να σας πω τι του προτείνουν ελάχιστοι από τους ανθρώπους που του απέμειναν, μάλιστα ένας δυο εξ αυτών έχουν αδικηθεί, τουλάχιστον επικοινωνιακά. Του λένε να πάει σε τομές που θα δείξουν μια πειστική διάθεση ανάταξης του κόμματος και της ηθικής στην πολιτική ζωή. Κοινώς επανίδρυση του κόμματος, θεαματικές κινήσεις κ.λπ. Ασφαλώς, έτσι και χάσει με μεγάλη διαφορά και πάει σε επανίδρυση, το σχετικό συνέδριο θα γίνει σε δίκλινο στο Hilton. Όμως, έτσι όπως τα έκανε, ο πολιτικός του βίος μοιάζει με σελίδα σκισμένη, δεν συμφωνείτε; Τι θα έκανα στη θέση του; Αυτήν τη στιγμή δεν ξέρω. Υποθέτω ότι και ο ίδιος προσπαθεί να αποφασίσει τι ακριβώς θα ήθελε. Τον απασχολεί το πώς θα τον θυμούνται ή το πώς θα τα καταφέρει να ξεχαστεί; Τραγικό, έτσι;
•••
Ένας αναγνώστης, ο Κίμων, μου γράφει για το βρώμικο σχέδιο αφελληνισμού που εξυφαίνεται από τη Νέα Τάξη. Έρχονται, λέει, οι λαθρομετανάστες, κάποιοι μένουν μόνιμα και κερδίζουν δικαίωμα ψήφου, με αποτέλεσμα στο τέλος, μετά από δεκαετίες, να εξαφανίσουν κι την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κίμωνά μου, δεν πειράζει. Σκέψου πως θα έχεις εξαφανιστεί εσύ. Κι εγώ. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό για το έθνος, έτσι παλικάρι μου; Αναφέρω τον Κίμωνα, γιατί τουλάχιστον με το δικό του mail σκάει και λίγο το χειλάκι. Θέλετε να σας μεταφέρω τα μηνύματα υποψηφίων; Η πλήρης απογοήτευση! Και μάλιστα δυο τρεις μού γράφουν, δήθεν χαριτωμένα, ότι ανταποκρίνονται στην πρόσκλησή μου για την προβολή προεκλογικών ευρημάτων που ξεχωρίζουν. Βλακείες! Προβλέψιμοι και συμβατικοί, με τα γνωστά
για παιδάκια και τρίτη ηλικία.
•••
Έτσι κι εγώ, όπως κάνω σε κάθε εκλογή, εκφράζω ανοιχτά (και αφιλοκερδώς) την προτίμησή μου. Σοφία Λουκέρη, Α΄ Αθήνας, ΝΔ, οδοντίατρος. Κόρη παπά. Ξανθιά. Και δεξιά. Ξέρεις τι ξυπνάει μέσα μου αυτός ο συνδυασμός; Όχι απλώς το ζώο. Ολόκληρη αγέλη από ζώα.