Οι «πολιτιστικώς μετέωροι» και οι πολιτικοί με ήθος…
Η «Εποχή Κ. Καραμανλή του Νεώτερου» ήδη διανύει τα τελευταία βήματα προ του οριστικού και άδοξου τέλους της, την 4η Οκτωβρίου.
Στον ορίζοντα προβάλλει η περίοδος του Νεο-ΠΑΣΟΚ, των ελληνοτουρκικών Συμφωνιών της Μαδρίτης, με τις οποίες αναγνωρίσθηκαν «νόμιμα» συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, και των υποστηρικτών, εν οις και ο νυν αρχηγός του Κινήματος, του εθνοκτόνου Σχεδίου Ανάν για τη μαρτυρική Κύπρο.
Προηγουμένως, βεβαίως, ο εκπρόσωπος της «Δυναστείας Παπανδρέου», με μια τακτική αντιστρόφως ανάλογη προς τις διακηρύξεις για εθνική ανεξαρτησία και προς την πρακτική του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου, φρόντισε να εξουδετερώσει και τα τελευταία υπολείμματα των αντιτασσομένων στην εθνομηδενιστική «πολιτική» του στενού περιβάλλοντος των κούφων συνεργατών του!
Η ηγετική πυραμίδα της Ιπποκράτους -είναι πλέον κοινή η παραδοχή και δεν διαφεύγει της προσοχής-αγωνίας της κορυφής της πολιτειακής ηγεσίας- έχει αλωθεί από σειρά «πολιτιστικά μετέωρων» ατόμων, τα οποία δεν αποκρύπτουν την αποστροφή τους στο βάθος της πολιτιστικής παράδοσης του τόπου!
Το πρόβλημα της κατάκτησης και της νομής της εξουσίας, πλέον, δεν εντοπίζεται σε μικροπολιτικό επίπεδο, αλλά εξικνείται στην ουσία τού ιδεολογικο-πολιτιστικού επιπέδου των φορέων της.
Ο ρόλος της προσωπικότητας στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι καθοριστικός και δη σε εποχές μεταβατικές, ως η σημερινή, στις οποίες το μεταπρατικό κεφάλαιο έχει διεισδύσει, αν όχι κυριαρχήσει, στα Μέσα Επικοινωνίας και επιδιώκει να κατευθύνει την κοινή γνώμη της χώρας προς κατευθύνσεις που αντιστρατεύονται τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα.
Αν και η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά ως φάρσα, η περίοδος του Νεο-ΠΑΣΟΚ προσιδιάζει προς εκείνη των αρχών της δεκαετίας του 1950, όταν ο αδέκαστος πατριώτης Νικόλαος Πλαστήρας αγωνιζόταν και αγωνιούσε να εμπεδώσει τη Λήθη στο αιματοβαμμένο παρελθόν της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, και η Ξενοκρατία με τους εκπροσώπους της στην ίδια τη Δημοκρατική Παράταξη υπονόμευε την πολιτική της Εθνικής Συμφιλίωσης του «Μαύρου Καβαλάρη»!
Κατά αντιστοιχία εποχών και περιόδων, το επιτελείο των κούφων στενών συνεργατών του κ. Γ. Παπανδρέου -των «μετέωρων πολιτιστικά» αυτών ατόμων- τον παρασύρει στον ολισθηρό δρόμο της απογαλάκτισης του ΠΑΣΟΚ από τις ιστορικές ρίζες του.
Η «οικειοθελής» αποχώρηση στελεχών, με κορυφαία εκείνη του Αλέκου Παπαδόπουλου, του οποίου το παρελθόν και η εκ μέρους του διαχείριση της εξουσίας έχουν αποσπάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, πέραν των κομματικών συνόρων, δεν επιμαρτυρεί παρά την καταστροφική επιρροή των «μετέωρων πολιτιστικά» στενών συνεργατών του κ. Παπανδρέου.
Τι εστί όμως «πολιτιστικώς μετέωρο» άτομο; Κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και παιδαγωγοί διδάσκουν: Τα άτομα αυτά έχουν περιπλανηθεί σε διάφορες κουλτούρες, πολιτισμούς και γλώσσες. Ουδεμίαν κατάσταση εξ αυτών έχουν βιώσει και κατ’ ακολουθίαν ευρίσκονται σε «πολιτιστικό κενό». Και ως εκ τούτου διατελούν εν αδυναμία να κατανοήσουν και στη συνέχεια να εκφράσουν τις παραδόσεις, τις αγωνίες και τους οραματισμούς ενός πολιτιστικού συνόλου που μορφοποιείται στην έννοια του έθνους.
Εγκαταβιούν ως «σύνολα μετριοτήτων» και επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους!
Η συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων, των «πολιτιστικώς μετέωρων», έχει διακλαδωθεί κυρίως στα κόμματα εξουσίας. Θεωρεί δε τα συνταγματικά δόγματα, τους πολιτικούς θεσμούς, τους «ηθικούς κώδικες» μιας κοινωνίας απλώς μέσα για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας. Την κομματική ζωή την αντιλαμβάνονται με τον παραμορφωτικό φακό της ιδιοτέλειας και της εξυπηρέτησης του ατομικού τους συμφέροντος.
Τα κόμματα, ως γνωστόν βασικό κύτταρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κινούνται, ζουν και αναπνέουν χάριν του έθνους και του κράτους, και όχι χάριν της κομματικής νομενκλατούρας. Όμως στην περίπτωση των «πολιτιστικώς μετέωρων» κομματικών στελεχών, και δη εκείνων της ηγετικής πυραμίδας κάθε κομματικού οργανισμού, η τακτική των «κάθετων κομματικών διαχωρισμών» είναι το θερμοκήπιο της έκνομης δραστηριότητάς τους και ως εκ τούτου μετατρέπονται σε «κήρυκες» της αδιάλλακτης κομματικής «καθαρότητας», με φυσική τη μοιραία συνέπεια για τον τόπο να αποκλείεται η συνεννόηση και η συνέχεια στη ζωή της Πολιτείας.
Τα «πολιτιστικώς μετέωρα» κομματικά στελέχη αντιμάχονται την ύπαρξη στο Κοινοβούλιο, στην πολιτική ζωή, ατόμων με ήθος, πατριωτισμό, νοημοσύνη και ψυχική αυτοτέλεια. Αντιθέτως, αγάλλονται με τη «σιωπή του νεκροταφείου» και την παρουσία κομματικών «λόχων»…
Η αναγωγή στη δράση των «πολιτιστικώς μετέωρων» κομματικών στελεχών, και δη κατά τις περιόδους ενάσκησης και διαχείρισης της εξουσίας, επιβεβαιώνει την επικράτηση της ανικανότητας, του καιροσκοπισμού και της διαμόρφωσης προτύπων καταστροφικών για τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα…