Οι εκλογές και η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων
Όπως το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Που όμως ήταν τόσο εκτεταμένο και ποικίλο, ώστε αγκάλιαζε περισσότερους απʼ όσους φανταζόταν, υπουργούς, αλλά και συζύγους (τους), στελέχη, ιερωμένους, κρατικούς λειτουργούς. Όπως οι εξαιρετικά λανθασμένοι χειρισμοί στο σκάνδαλο της Ζήμενς και ο μεγαλύτερος του φυσιολογικού ρόλος της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να μοιάζει πως κυβερνά ένα ιδιότυπο κράτος δικαστών, εμπαθών μάλιστα και κινουμένων από καθαρά δεξιά λογική και κίνητρα. Διότι ένας πολιτικός ξέρει πώς να κάνει το ένα ή το άλλο πράγμα με βάση την ιδεολογία του, χωρίς όμως «να καρφωθεί» και να θίξει το κοινό αίσθημα, ένας στερούμενος πολιτικής εμπειρίας (και αντίστοιχου ταλέντου) δικαστικός δεν ξέρει. Δεν κάνει μεν παρανομία (αλίμονο, η δουλειά του είναι άλλωστε!) στην πορεία των ενεργειών του σε μια υπόθεση, αλλά οι επιλογές του κινούνται στο όριο της νομιμότητας και παραβιάζουν σαφώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Έλα όμως που όλα αυτά έχουν αντανάκλαση στην κυβέρνηση!
Διότι ανεξάρτητη μεν η Δικαιοσύνη, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να δεχτεί πως όλα όσα συμβαίνουν στους κόλπους της με χειρισμούς συγκεκριμένων υποθέσεων (όπως π.χ. η υπόθεση του φοιτητή στη Θεσσαλονίκη που ξυλοκοπήθηκε άγρια από αστυνομικούς, αλλά κατά τις Αρχές έπεσε πάνω στις ζαρντινιέρες και χτύπησε με αποτέλεσμα να κινδυνέψει η ζωή του) δεν έχουν να κάνουν με κυβερνητικές επιθυμίες.
Πέραν της κακής οικονομικής πολιτικής και των βαρών που ανετέθησαν στα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το παράκανε στο απροκάλυπτο των συμμαχιών της (όπως έχουμε ξαναγράψει πολύ έγκαιρα) με χώρους με τους οποίους ιδεολογικά συγγενεύει. Η υπόθεση του Βατοπεδίου, στην οποία μπερδεύτηκαν προνομιακά καμιά δεκαριά υπουργοί και υφυπουργοί, φανερώνει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τη στενή σχέση της παράταξης με την Εκκλησία, όσο κι αν προσπάθησαν να εντοπίσουν το πρόβλημα στον φιλόδοξο ηγούμενο Εφραίμ, τους συνεργάτες του και μια συγκεκριμένη μονή. Το ίδιο συνέβη και με τη Δικαιοσύνη.
Σε αρκετές περιπτώσεις, ανακριτές, προϊστάμενοι, επικεφαλής εργάστηκαν ως φυσική συνέχεια της πολιτικής εξουσίας, κάτι που έγινε απολύτως αντιληπτό από τους πολίτες και ενεργοποίησε εκ νέου αντικυβερνητικά/αντιδεξιά αντανακλαστικά. Συχνά έχουμε επισημάνει πως ο μεγαλύτερος εχθρός της ΝΔ (κι αυτό το είχε καταλάβει από νωρίς ο Καραμανλής, αλλά ενέδωσε διότι εν τέλει λειτουργεί η φύση και η καταγωγή του καθενός…) είναι η σχεδόν αυτόματη συσπείρωση που δημιουργείται στην πλειοψηφία του λαού όταν μια συντηρητική κυβέρνηση λειτουργήσει αυταρχικά και αλαζονικά. Τότε ενεργοποιούνται σχεδόν αυτόματα τα αντιδεξιά σύνδρομα του ελληνικού λαού (οι σχετικές εμπειρίες και οι λόγοι υπάρχουν σε αφθονία) και ευνοείται εξ αντανακλάσεως ο άλλος πολιτικός πόλος, που κερδίζει την αναμέτρηση χωρίς να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Φαίνεται όμως πως είναι μοιραία εξέλιξη οι συγκεκριμένες –και αρκετά προβλεπτές– συμπεριφορές των πολιτικών χώρων, αφού κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του.
Μπορεί να υποδυθεί, μπορεί να προσπαθήσει ειλικρινά να σκεφθεί ή να φερθεί αλλιώς και να το καταφέρει πρόσκαιρα. Αλλά ο εαυτός, η φύση και η καταγωγή θα επικρατήσουν τελικώς, με αποτέλεσμα όλο αυτό που ζούμε και βλέπουμε για άλλη μια φορά.
Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά πράγματα. Έβλεπαν τα στελέχη του ότι οι επιλογές της ΝΔ σε ζητήματα καίρια για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, του κόσμου, ήταν από αντιπαθείς έως καταστροφικές. Περίμεναν (ενισχύοντας φυσικά και εύλογα το κακό κλίμα) τα πράγματα να λειτουργήσουν από μόνα τους, όπως και έγινε.
Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου δεν είναι αναμενόμενο να υπάρχουν εκπλήξεις. Τις εκπλήξεις τις έκανε η ΝΔ τόσο το 2000 που λίγο έλειψε να κερδίσει (έχασε μόνο με 1,04%) και το 2007 που ξανακέρδισε (είχε υπάρξει η φυσιολογική νίκη του 2004) με σημαντική διαφορά.
Από τότε και μετά, εδώ και δύο χρόνια δηλαδή, τα πράγματα πήραν τη «φυσική τους πορεία», αυτήν που λίγο πριν περιγράψαμε…