Με τι κριτήρια θα προσέλθουμε στις κάλπες;

Ζούμε σε μια κοινωνία διαβρωμένη μέχρι το κόκκαλο από τη γενικευμένη σήψη, τη διαφθορά και το τσαλαπάτημα κάθε αξίας. Μια κοινωνία, την οποία κατέστησαν ΑΓΕΛΗ τα ΜΜΕ, η λεγόμενη τέταρτη εξουσία που αναρριχήθηκε εδώ και χρόνια στην πρώτη θέση των εξουσιών, επιβάλλοντας τη βούληση των εντός και εκτός Ελλάδος ισχυρών και προβάλλοντας μονίμως ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ προς μίμησιν… Μια κοινωνίας, όπου δεσπόζει το ατομικό συμφέρον και η ατομική επικράτηση, με ανάλγητη και χαιρέκακη μάλιστα αδιαφορία για τα στοιχειώδη δικαιώματα του πλησίον. Μια κοινωνία, τέλος, εθισμένη στην αδικία – είτε τα επιμέρους μέλη της την προκαλούν είτε την υφίστανται… Αδικία την οποία η αναξιόπιστη Δικαιοσύνη ανέχεται, υπόδουλη καθώς είναι σε κυκλώματα χρηματιζόμενων δικαστών και εισαγγελέων. (Με την αδικία έχει ασχοληθεί διεξοδικά στα «Ηθικά Νικομάχεια» ο μέγας Αριστοτέλης σε όλες της τις πτυχές. Μολονότι άσχετη με το προαναφερθέν κύριο περιεχόμενο του όρου «αδικία», παραθέτω μια παρεμπίπτουσα έννοιά του με την ακόλουθη ρήση του οξυδερκέστατου και ακριβέστατου στις διατυπώσεις του φιλόσοφου: «Η ανισότης επί ίσων, αλλά και η ισότης επί ανίσων, άκρα αδικία»).
Ο σκεπτόμενος πολίτης, που βιώνει αυτό το τέλμα και την αποσάθρωση των πάντων, διαπιστώνει με θλίψη ότι στην ουσία δεν έχει επιλογές ωφέλιμες για τον τόπο. Τα για το θεαθήναι αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα του δικομματισμού τον έχουν εξανδραποδίσει με τα έργα και τις ημέρες τους. Οι δύο εκδοχές της Αριστεράς δεν έχουν βάλει το μαχαίρι στο θηκάρι από το πρώτο τρίμηνο του 1990 και ύστερα, για να μην αναφερθούμε στη διάσπαση του 1968, που είχε γεφυρωθεί για ελάχιστο χρονικό διάστημα επί Φλωράκη και Κύρκου. Ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη, με τους ουρανομήκεις εξυπνακισμούς του, εμπνέει… εμπιστοσύνη σε όσους έχουν φάει κουτόχορτο με τη σέσουλα, καθώς και σε αποτυχημένα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Όσο για το κομματίδιο των Οικολόγων Πράσινων, πρέπει να είναι κανείς προδότης της πατρίδας για να ψηφίσει αυτούς τους απάτριδες.
Υπάρχει, βέβαια, η διέξοδος της αποχής, του λευκού και του άκυρου. Ο σκεπτόμενος, όμως, πολίτης απεχθάνεται τέτοιες αυτοεξουδετερωτικές λύσεις. Επιθυμεί να έχει άποψη και να την εκφράζει με την ψήφο του, ακόμα και με τον σταυρό ή τους σταυρούς προτίμησης που διαθέτει. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή ο σταυρός ή οι σταυροί προτίμησης, είναι όπλο σημαντικό, αν αξιοποιηθεί σωστά, που θα πει: ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ. Το ότι μέχρι σήμερα οι περισσότεροι από μας ρίχναμε στην κάλπη ψηφοδέλτια εκ των προτέρων σταυρωμένα, οδήγησε εν πολλοίς στην ποιότητα -ποιότητα κάτω του μετρίου- των πλείστων βουλευτών που μας εκπροσωπούν (Και μια προσωπική συμβουλή, αν μου το επιτρέπετε: Όποιο κόμμα και να ψηφίσετε, μη σταυρώσετε κανέναν και καμία από όσους και όσες εμφανίζονται συνεχώς στα κανάλια.)
Αναμφισβήτητα όλοι οι πολίτες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ. Οι περισσότεροι μάλιστα έχουν ως κύριο κριτήριο το προσωπικό συμφέρον, το οποίο στις εκλογές είναι σύμφυτο με το ρουσφέτι. Πράγμα που σημαίνει ότι ψηφίζουν αυτονοήτως κόμματα εξουσίας και ειδικότερα το κόμμα εκείνο που το φέρνουν πρώτο οι δημοσκοπήσεις. (Δημοσκοπήσεις που ουδέποτε υπήρξαν ανεπηρέαστες από τα… ουδέτερα ραδιοτηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ. Όσο για τους δημοσιογράφους, τα εξ αυτών γιουσουφάκια και λαμόγια του χειρίστου είδους μεταπηδούν τάχιστα από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία και αντιστρόφως.
Έρχομαι τώρα στους ψηφοφόρους: Ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων μένει κατά βάση πιστό στο κόμμα της προτίμησής του είτε είναι μεγάλο είτε είναι μικρό. Λειτουργεί όπως ο οπαδός του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, του Άρη, της Λάρισας ή του Εργοτέλη. Παραμένει ακλόνητος δίπλα στην ομάδα της καρδιάς του είτε κερδίζει είτε χάνει.
Μια άλλη κατηγορία ψηφοφόρων -και εννοώ στην προκειμένη περίπτωση τους ανιδιοτελείς- πειραματίζεται ενίοτε ψηφίζοντας άλλο κόμμα, αλλά επανέρχεται σύντομα στο κόμμα της προτίμησής του. (Δεν αναφέρομαι φυσικά στις ευρωεκλογές, όπου η ψήφος είναι χαλαρή και σου αφαιρείται επιπροσθέτως η δυνατότητα να επιλέξεις υποψήφιο. Για φανταστείτε να θέλετε να ψηφίσετε το άλφα κόμμα και να περιλαμβάνεται σε εκλόγιμη θέση άτομο που βδελύσσεσθε. Θα ρίξετε ποτέ τέτοιο ψηφοδέλτιο στην κάλπη; Εγώ ποτέ.)
Εκτός από τον πειραματισμό στις εθνικές εκλογές, υπάρχει ως σύνηθες φαινόμενο και η επιθυμία τιμωρίας του κόμματός σου, επειδή σε απογοήτευσε η πολιτική του. Κάτι που απειλούν να πράξουν στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου αρκετοί Νεοδημοκράτες. Γνωρίζω δύο αντρόγυνα ακραιφνών Νεοδημοκρατών που αντιπαθούν ταυτοχρόνως το ΠΑΣΟΚ, τα οποία δεν θα ψηφίσουν μεν τη Νέα Δημοκρατία, αλλά θα δώσουν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ, για να παραμείνει στη Βουλή και να μην επωφεληθεί έμμεσα το ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση τετρακομματικής Βουλής. (Αν τους μιμηθούν και άλλοι απογοητευμένοι Νεοδημοκράτες θα τη βγάλει καθαρή ο ταλανιζόμενος ΣΥΡΙΖΑ.)
Στις επικείμενες εκλογές κρίνονται πολλά και οι συνέπειες του αποτελέσματός τους θα πλήξουν, ούτως ή άλλως, τα λαϊκά στρώματα, όπως ακριβώς συμβαίνει από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία ο αρχινεοφιλελεύθερος Σημίτης. Πέρα, ωστόσο, από την οικονομία και την κρισιμότητά της -μια οικονομία που κατέρρευσε παγκοσμίως και που προσπαθούν να την αναστηλώσουν με τις ίδιες μεθόδους οι οποίες οδήγησαν στην κατάρρευσή της (το επαναλαμβάνω αυτό για πολλοστή φορά)- υπάρχουν και τα εθνικά μας θέματα που υπονομεύονται από τους Αμερικανούς και τα εν Ελλάδι τσιράκια τους. Ας προσέξουν, επομένως, οι αγαπώντες την πατρίδα τους ψηφοφόροι και ας σκεφθούν καλά σε ποιον θα τα εμπιστευθούν. Διότι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στράφηκε κυνικά εναντίον της Ρωσίας, με αφορμή τον αγωγό ρωσικού πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, προβάλλοντας λόγους… περιβαλλοντικής προστασίας. Ο βίος και η πολιτεία του στο υπουργείο Εξωτερικών είναι άλλωστε, γνωστά και τα φιλοαμερικανικά του αισθήματα πασίγνωστα.