Μήνυση για τα εγκλήματα πολέμου των Τούρκων το ʼ74 στην Κύπρο
Μήνυση κατά παντός υπευθύνου, φυσικού ή ηθικού αυτουργού, συναυτουργού, συνεργού και κάθε άλλου υπευθύνου που θα προκύψει κατά την προκαταρκτική εξέταση και την ανάκριση για τα εγκλήματα της εν ψυχρώ εκτέλεσης 11 Ελληνοκυπρίων στη Γιαλούσα της Καρπασίας το 1974, της εν ψυχρώ δολοφονίας τετραμελούς οικογένειας με δύο ανάπηρα παιδιά στη Λάπηθο, την εκτέλεση του 19χρονου ελληνοκύπριου αιχμαλώτου και των 5 ελληνοκύπριων στρατιωτών που έχουν επίσημα χαρακτηριστεί από την Τουρκία ως… αγνοούμενοι, κατέθεσαν στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών οι δικηγόροι Χάρης Ιεροδιακόνου, που κατάγεται από την τουρκοκρατούμενη Μόρφου, και Δημοσθένης Μπακόπουλος.
Οι δύο δικηγόροι στη μήνυσή τους τονίζουν ότι τόσο η Ελλάδα και η Τουρκία όσο και η Κύπρος έχουν υπογράψει και δεσμεύονται από τη Σύμβαση της Γενεύης «περί μεταχείρισης αιχμαλώτων πολέμου». Ένα από τα βασικά άρθρα της συνθήκης αυτής αναφέρει:
«Έκαστον Συμβαλλόμενον Μέρος θα έχη την υποχρέωσιν νʼ αναζητήση τα πρόσωπα τα κατηγορούμενα ότι προέβησαν ή έδωσαν εις άλλους διαταγήν να προβούν εις οιανδήποτε των σοβαρών τούτων παραβάσεων και οφείλει να παραπέμψει τα πρόσωπα ταύτα ενώπιον των Δικαστηρίων του, οιαδήποτε και αν είναι η εθνικότης των. Δύναται επίσης εάν το προτιμά και υπό της ιδίας αυτού νομοθεσίας όρους να παραδώση τα ειρημένα πρόσωπα προς εκδίκασιν εις έτερον Συμβαλλόμενον Μέρος, το οποίον ενδιαφέρεται διά την δίωξίν των, εφʼ όσον το Συμβαλλόμενον Μέρος τούτο έχει εναντίον των επαρκείς λόγους διώξεως…».
Κατόπιν αυτών, οι δύο δικηγόροι στη μήνυσή τους αναφέρουν:
«Επειδή από τα παραπάνω άρθρα προκύπτει χωρίς καμία αμφιβολία ότι τα ελληνικά δικαστήρια δεν είναι απλά αρμόδια, αλλά υποχρεούνται να απαγγείλουν κατηγορίες, να ζητήσουν την έκδοση και να καταδικάσουν κάθε εγκληματία πολέμου. Ευτυχώς, με τις Συνθήκες της Γενεύης του 1949 επιβεβαιώθηκε η γενικά παραδεδεγμένη αρχή του Διεθνούς Δικαίου για την “παγκόσμια δικαιοδοσία” κάθε κράτους να δικάσει οποιονδήποτε εγκληματία πολέμου, ανεξάρτητα από την εθνικότητά του και τον τόπο τέλεσης των εγκλημάτων του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να εξασφαλιστεί ότι εγκληματίες πολέμου, που διέπραξαν φρικαλέα εγκλήματα, μπορούν να τρέξουν, αλλά δεν θα βρουν πουθενά για να κρυφτούν.
Υπογραμμίζεται ότι σύμφωνα με τους γενικά παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου (οι οποίοι έχουν υπερνομοθετική ισχύ σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος) τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται ποτέ. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το απαράγραπτο των εγκλημάτων πολέμου έχει ήδη διακηρυχθεί από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης το 1945, έχει επιβεβαιωθεί με την 95(Ι) απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 1946 (καθώς και από σωρεία άλλων αποφάσεων), έγινε δεκτό από το Εφετείο της Γαλλίας στην καταδίκη του Ναζί Κλάους Μπάρμπι το 1983, από τα ιταλικά στρατοδικεία στην υπόθεση Priebke, από το δια-αμερικανικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2001 στην υπόθεση Barrios Altos, από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αργεντινής στην υπόθεση Clavel το 2004, έχει ήδη γίνει δεκτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (υποθέσεις Touvier κατά Γαλλίας, Kislyiy κατά Εστονίας κ.λπ.), ενώ ευρεία δημοσιότητα είχε λάβει η υιοθέτηση του απαράγραπτου των εγκλημάτων αυτών από τα ισπανικά δικαστήρια στην υπόθεση του πρώην δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ. Επίσης, επιβεβαιώθηκε το 2008 και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».
Από εδώ και πέρα θα πρέπει να περιμένουμε πώς θα κινηθούν οι δικαστικές αρχές και τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η διαδικασία που ξεκίνησαν οι δύο δικηγόροι.