Αφήνουμε Τούρκους και Σκοπιανούς να… αλωνίζουν στις ΗΠΑ!

Όπως σημειώνει ο κ. Άντρος Νικολαΐδης: «Οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια δεν έχαναν καμία ευκαιρία να διακηρύσσουν πόσο “ισχυρή” και πόσο “σεβαστή” παραμένει η Ελλάδα τόσο μεταξύ φίλων όσο και εχθρών. Τα πραγματικά γεγονότα, φυσικά, άλλα λένε. Είτε πρόκειται για τα Βαλκάνια, την αντιπαράθεση με την Τουρκία, την πολιτική της ΕΕ ή την “στρατηγική συμμαχία” της με τις ΗΠΑ, η Ελλάδα εμφανίζεται περιορισμένης εμβέλειας και σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκής στην επίτευξη των αποτελεσμάτων τα οποία η ίδια έχει ορίσει ως επιθυμητά ή ακόμη και ζωτικά από στρατηγικής απόψεως.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική συχνά σκοντάφτει στα βασικά, χάνει τελείως τον στόχο ή καταλήγει να πέφτει πολύ εύκολα θύμα μεθοδεύσεων των άλλων, μερικοί από τους οποίους είναι από κάθε άποψη “παίκτες” ήσσονος σημασίας.
Ένας από τους κύριους λόγους πίσω από αυτήν τη συχνά αξιοθρήνητη επίδοσή της είναι και πάλι η έμφυτη τάση της Ελλάδας να παραμένει αόρατη και απούσα από το γήπεδο εκείνο στο οποίο παίζεται το παιχνίδι, ενώ οι αντίπαλοι της ασχολούνται εξαντλητικά με κάθε θέμα, έχοντας προσλάβει επαγγελματίες εκπροσώπους των ομάδων συμφερόντων (λομπίστες) για να καλοπιάνουν και προετοιμάζουν εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις.
Η πρόσληψη επαγγελματιών για να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα σε ξένες πρωτεύουσες και να εγκαθιδρύουν στοχευμένες “φιλίες” με τοπικούς πολιτικούς και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα, είναι στις μέρες μας ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για την προσέγγιση τμημάτων ενός ξένου κατεστημένου στα οποία ακόμη και οι βέλτιστοι της παραδοσιακής διπλωματίας δύσκολα εισχωρούν.
Η “ισχυρή” Ελλάδα εντούτοις –προφανώς γιατί έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο να πείθει μέσω της “κυβέρνηση με κυβέρνηση” επαφής– επενδύει εξαιρετικά λίγο στο να οργανώσει φιλικά προσκείμενες δυνάμεις (λόμπυ) μέσω οργανώσεων οι οποίες ασκούν αυτήν τη δραστηριότητα επαγγελματικά.
Δεν υπάρχει πιο θλιβερό παράδειγμα για την εμμονή της Ελλάδας να παραμένει αόρατη από τα διαθέσιμα στο κοινό στοιχεία που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή και αφορούν στις ελληνικές προσπάθειες άσκησης πίεσης στην Ουάσινγκτον, το κέντρο λήψης αποφάσεων του πιο “στρατηγικού εταίρου” της Ελλάδας.
To Foreign Lobbying Influence Tracker (foreignlobbying.org), ένα κοινό σχέδιο των ProPublica (propublica.org) και του ιδρύματος Sunlight (sunlightfoundation.com), “ψηφιοποιεί τις πληροφορίες όπου οι εκπρόσωποι των ξένων κυβερνήσεων, πολιτικών κομμάτων και κυβερνητικά ελεγχόμενων φορέων οφείλουν να γνωστοποιούν στο αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης τις προσπάθειές τους να επηρεάσουν την αμερικάνικη πολιτική”.
Μια γρήγορη ματιά στη βάση δεδομένων της Tracker, η οποία τοποθετεί την Ελλάδα πλάι – πλάι με 2 από τους τωρινούς πολέμιούς της, την Τουρκία και την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM), προσφέρει μια το λιγότερο απογοητευτική εικόνα των ελληνικών προσπαθειών άσκησης πίεσης στην αμερικάνικη πρωτεύουσα, το κέντρο τόσο πολλών καίριων αποφάσεων, με άμεσο αντίκτυπο στα εθνικά ελληνικά συμφέροντα.
Τα αποτελέσματα (http://foreignlobbying.org/client/Governement+of+
Greece) για την Ελλάδα καταγράφουν οκτώ, επαναλαμβάνω, οκτώ επαφές λόμπινγκ με την αμερικάνικη κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του 2008 με κόστος περίπου στα 27.000 δολάρια. Επτά από αυτές τις οκτώ επαφές υπαγορεύθηκαν από τη συνεχιζόμενη προσπάθεια της Ελλάδας να γίνει μέλος του προγράμματος Visa Wainer, ένα θέμα που έχει μεν σημασία για τους έλληνες ταξιδιώτες προς τις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας. Η όγδοη επαφή είναι μια τηλεφωνική κλήση ρουτίνας σε έναν υπάλληλο της αμερικάνικης Γερουσίας προκειμένου να επηρεάσει τις απόψεις ενός ανώτερου γερουσιαστή για την Ελλάδα. Ενώ η Ελλάδα ήταν τόσο απασχολημένη με το να ενημερώνει τους δημιουργούς χάραξης της αμερικάνικης πολιτικής για τα ενδιαφέροντά της, η Τουρκία κατά τη διάρκεια 2007-2008, καταγράφεται με 1.601 (http://foreignlobbying.org/client/Government+of+Turkey), επαναλαμβάνω 1.601 επαφές και με κόστος που υπερβαίνει τα 2.000.000 δολ.
Ο πίνακας με τις λεπτομέρειες των επαφών αυτών είναι ξέχειλος με ονόματα από τη Βουλή των Εκπροσώπων, καθώς και από τη Γερουσία και αποκαλύπτει επίσης την προσεκτική στόχευση της Τουρκίας σε συγκεκριμένους νόμους που η Άγκυρα θεωρεί ότι μπορούν να επηρεάσουν τα τουρκικά συμφέροντα. Αυτά τα ελάχιστα στοιχεία αρκούν για να δείξουν ότι οι Τούρκοι έχουν αφιερώσει σεβαστό χρόνο και χρήμα στην έρευνα των προθέσεων της αμερικάνικης κυβέρνησης και προγραμματίζουν τις ενέργειές τους με άξονα τη στρατηγική να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να ακουστεί η τουρκική άποψη και στα ευήκοα ώτα εκείνων που “μετράνε” στην Ουάσινγκτον.
Ακόμη και η “Δημοκρατία της Μακεδονίας” –πΓΔΜ για την Ελλάδα (και για έναν συνεχώς φθίνοντα αριθμό κρατών μελών του ΟΗΕ)– κυριολεκτικά ένας νάνος σε σύγκριση με την Ελλάδα, ξόδεψε περισσότερα από 150.000 δολ. δηλαδή τέσσερις φορές περισσότερα από ό,τι ξόδεψε η Ελλάδα κατά το 2008, για να στείλει σε 121 περιστάσεις (http://foreignlobbying.org/client/Government+of+Macedonia) εκπροσώπους των ομάδων συμφερόντων της να μιλήσουν με τους αμερικανούς νομοθέτες σχεδόν αποκλειστικά για το λεγόμενο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, που συνεχίζει να παρεμποδίζει τα Σκόπια σε κάθε προσπάθειά τους να γίνουν μέλη της ΕΕ και του NATO. Αν μη τι άλλο, τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι οι Σκοπιανοί ενεργούν πολύ περισσότερο επιτακτικά απʼ ό,τι οι Έλληνες όμολογοί τους, οι οποίοι, κατά τα φαινόμενα, παραμένουν ατάραχοι μπροστά στις ιδιαίτερες απαιτήσεις των διεθνών υποθέσεων.
Μετά την εξέταση αυτών των στοιχείων, τι χρεία υπάρχει να σχολιάσει κανείς περαιτέρω την πεισματική αφοσίωση της Ελλάδας στην αφάνεια; Εν τούτοις, είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε, και να υπογραμμίσουμε και πάλι, τη σχεδόν απόκοσμη εμμονή των ελλήνων ηγετών να ξεστομίζουν συνθήματα για “ισχυρή” Ελλάδα με μια παβλοφική συνέπεια όταν τίποτα απʼ όσα κάνουν οι ίδιοι και οι υπουργοί των κυβερνήσεών τους δεν μαρτυρεί την ειλικρινή αφοσίωσή τους, χωρίς να φεισθούν προσπαθειών, χρημάτων και καθορισμένων ενεργειών, να οδηγήσουν το εθνικό συμφέρον προς ένα ασφαλές έδαφος. Και μʼ αυτήν τη συμπεριφορά δεν απέχει παρά μόνο ένα βήμα από το να κάνει όντως αυτή η διάχυτη έννοια της “ισχυρής” Ελλάδας απραγματοποίητη την πραγματική διαδικασία χάραξης πολιτικής».