ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ

Η εικόνα της φοβερής τραγωδίας με τα καμένα δάση, τα αποτεφρωμένα σπίτια, τις απελπισμένες και ολοφυρόμενες νοικοκυρές και την αποδιοργανωμένη δημόσια διοίκηση, είναι η απόλυτη αναπαράσταση της τραγικής κατάστασης όπου βρίσκεται η χώρα. Η Ελλάδα φαλίρισε οριστικά και οι Έλληνες, δυστυχώς ανυποψίαστοι για το μεγάλο κακό που έρχεται, συνεχίζουν να ασχολούνται με το ποιος είναι πιο καλός από τους δύο που ξεπούλησαν την πατρίδα τους.

Με φόντο τα αποκαΐδια προχωρούν οι Έλληνες σε νέες εθνικές εκλογές μέσα σε δυο χρόνια. Για να κάνουν τι; Κυριολεκτικά μια τρύπα στο νερό. Δεν υπάρχουν επιλογές, κλείσανε ερμητικά οι θυρίδες διαφυγής και διάσωσης της χώρας, απ’ έξω περιμένουνε οι δανειστές και οι τοκογλύφοι, για να βγάλουν στον πλειστηριασμό όλη την πραμάτεια του ελληνικού λαού. Πιστέψτε με, σκληροί, αδίστακτοι και ανίεροι τοκογλύφοι ξεσχίζουν τις σάρκες μας. Δανείζουν τη Γερμανία με τρεις φορές μικρότερο επιτόκιο από την Ελλάδα και σ’ αυτό το τρελό και εγκληματικό παιχνίδι της βέβαιης χρεοκοπίας βάζουν τη χώρα οι πολιτικοί μας χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς κάποιον ενδοιασμό για το ξεπούλημα της πατρίδος, αδίστακτα, εγκληματικά και εσκεμμένα, αρκεί να βρίσκουν χρήμα για να ‘χουν τα τρωκτικά τους να μασάνε. Είναι ανεξήγητο το πάθος αυτοκαταστροφής μας, ως το τέλος. Να μη διασωθεί τίποτα.

Τι περιμένει ο ελληνικός λαός να βγει από αυτές τις εκλογές, εκτός από τη συνέχιση του στημένου παιχνιδιού του δικομματισμού, της διαφθοράς και της σπατάλης; Αυτοί που παρέλαβαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση χωρίς κανένα χρέος, χωρίς έλλειμμα, οι πράκτορες της παγκοσμιοποίησης, που την καταχρέωσαν κλέβοντας, ξαφνικά θα συνέλθουν και θα νοικοκυρέψουν τον τόπο και θα ξεπληρώσουν τα κολοσσιαία χρέη που συσσώρευσαν στην πλάτη του ελληνικού λαού; Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν σε τέτοια θαύματα; Καημένε ελληνικέ λαέ, πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος.

Ας μου βρει ένας, έναν τομέα που να πηγαίνει καλά σ’ αυτό το κράτος. Η Παιδεία (το πρώτιστο), η Υγεία, η Οικονομία, η Δημόσια Διοίκηση, η Δικαιοσύνη, η Ασφάλεια, η Άμυνα, η Κοινωνική αλληλεγγύη, το ήθος; Βρέστε μου έναν τομέα για να στηρίξουμε έστω και ένα ψήγμα ελπίδας εθνικής επιβίωσης. Υπάρχει ελπίδα; Ντρέπομαι σαν βλέπω συμπατριώτες μου με τα πράσινα, μπλε, κόκκινα και κίτρινα πλαστικά σημαιάκια να τα ανεμίζουν σαν κουρδισμένα κουκλάκια. Ντρέπομαι όταν βλέπω Έλληνες, ανεξαρτήτως μόρφωσης και οικονομικής καταστάσεως, να χαϊδεύουν τους πολιτικάντηδες στην πλάτη, περιμένοντας κάποιο κοκαλάκι να πέσει από το πλούσιο τραπέζι των αρχόντων. Αισχύνομαι γι’ αυτούς που τρέχουν να προϋπαντήσουν τους αρχηγούς, που τους φιλούν τα χέρια, που σπρώχνονται για να φωτογραφηθούν μαζί τους, που κουνάν επιδοκιμαστικά το κεφάλι τους στην κάθε αρλούμπα του αρχηγού, δούλοι εκ γενετής, ελλείψει παιδείας. Είναι αδιανόητο να τιμώνται αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Τους χρειάζεται μόνο ξεμπρόστιασμα και περιφρόνηση. Αυτοί που ξεπουλήσανε τον λαό μας και μας κάνανε διακονιαραίους.

Μίλαγα με έναν λαμπρό νεαρό αρχαιολόγο προχθές, με καλές σπουδές και φυσικά χωρίς σταθερή εργασία. Προσπαθούσα να τον πείσω ότι εμείς στην ηλικία του δεν είχαμε πρόβλημα επαγγελματικής αποκατάστασης δεν είχαμε ανασφάλεια και του φαινότανε απίστευτο. Του έλεγα ότι εμάς δεν μας τσόνταραν οι γονείς μας για να επιβιώσουμε, αλλά τουναντίον εμείς τους βοηθούσαμε και του φαινότανε ολωσδιόλου ακατανόητο και απρόσιτο. Του έλεγα ότι δεν μας περνούσε η ιδέα φόβου έναντι της Τουρκίας και ξαφνιάστηκε. Νόμιζε ότι πάντα αυτή η πατρίδα ήταν δουλική, χωρίς περήφανους άντρες και ότι ο λαός μας πάντοτε επανικοβάλλετο επί τω ακούσματι Τούρκος. Τον ρώτησα αν υπηρέτησε και μου είπε το τάγμα του στο πεζικό. «Έκανες εκπαίδευση;» του είπα με ενδιαφέρον. «Ναι, βεβαίως» μου είπε. «Καθαριότητες, αγγαρείες, προσκλητήρια». «Μα αυτό δεν είναι εκπαίδευση», αντέτεινα. Έμεινε έκπληκτος. «Βολή έστω, σαν πολυβολητής, έκανες;». «Όχι» μου απήντησε φυσικότατα, «έπρεπε;». Κοίταξε, κύριε Μεϊμαράκη, τα κατορθώματά σου με τις εννιάμηνες θητείες. Δες, αν έχεις φιλότιμο, την κατάντια της άμυνας. Ευτυχώς που κατάφερες να μας αφήσεις καινούργιες ηγεσίες, μεγάλος ο μισθός σου.

Ο πρωθυπουργός μας πώς αισθάνεται τώρα που έπεσε η αυλαία; Είναι ευχαριστημένος που έφερε τον Γιώργο έξι μονάδες μπροστά; Του ασκήσαμε σκληρή κριτική από την αρχή, γιατί ήμασταν σίγουροι για το αποτέλεσμα, εξαιτίας των προσώπων που επέλεξε για να κυβερνήσει τη χώρα. Όλοι αυτοί ένα είχαν στο μυαλό τους, μόνο πώς να κάνουν «μπάζα», όπως και οι προηγούμενοι του ΠΑΣΟΚ. Άμιλλα για ακόμη περισσότερη διαφθορά. Τι κέρδισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η πατρίδα, αν τα ποντίκια παίρνανε μισθούς 500.000 ευρώ από μια κατεστραμμένη οικονομία; Τι κέρδισε που έκανε πλούσιους υπουργούς και διάφορα κολλητήρια δίπλα τους; Ο ξάδερφος και οι άλλοι σκανδαλοποιοί τον ποτίσανε το πικρό ποτήρι της αχαριστίας. Κύριε πρωθυπουργέ, αυτά που είπες στη ΔΕΘ προχθές γιατί δεν τα είπες στην αρχή, το 2004, για να είσαι ευθύς και ειλικρινής με τον λαό; Ακόμα θα κυβερνούσες, ενώ τώρα θα μείνεις στην ιστορία ως πρωθυπουργός που δεν έκανες τίποτε.

Για να είμαι δίκαιος δεν μπορώ πω ότι ο πρωθυπουργός δεν ήταν αξιοπρεπής ατομικά και οικογενειακά. Όμως αυτό δεν φτάνει. Τώρα φαίνεται ότι ήρθε η σειρά του Γιώργου. Οι Έλληνες φαίνεται ότι μαζοχιστικά, αρέσκονται από Καραμανλή σε Παπανδρέου και τούμπαλιν. Δεκαετίες κρατεί αυτή η κολόνια. Όμως η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο και αυτοί επιμένουν στα βλαστάρια των δύο οικογενειών που τους ταλαιπωρούν. Ενδιαφέρον ψυχολογικό σύνδρομο. Το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται ενδεδυμένο την πανοπλία της κάθαρσης. Απίστευτο! Όμως στην ελληνική αμνησία όλα μπορούν να συμβούν. Θα πατάξουμε τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις, κραυγάζει ο Γιώργος. Υπάρχει έστω και ένας εχέφρων πολίτης σ’ αυτήν τη χώρα που δεν θυμάται απλώς ποιος έφερε τις μίζες, τα δωράκια, τις καταχρήσεις την αλόγιστη σπατάλη; Ποιος έβαλε τη χώρα στη χορεία των πλέον διεφθαρμένων χωρών του κόσμου; Ποιος λανσάρισε τους νονούς, τους «νταβατζήδες», το κτηματολόγιο, το χρηματιστήριο; Ποιος έκανε εμπόριο με τα οπλικά συστήματα, ποιος κουβαλούσε τα περιβόητα τούβλα. Ποιος τριπλασίασε το δημόσιο χρέος; Ποιον τσάκωσαν με τα λεφτά της Ζήμενς. Ποιος κοινωνικοποίησε τη διαφθορά. Ποιος Έλληνας δεν θα ‘θελε να ξανανιώσει στιγμές εθνικής περηφάνιας των εκσυγχρονιστών, τύπου Υμίων, Οτσαλάν, Μαδρίτης, Ελσίνκι, Σχεδίου Ανάν; Ερωτώ ποιος δεν θα ‘θελε να ξαναδεί υπουργό την κυρία που θέλει να αντικαταστήσει την ελληνική γλώσσα με την αγγλική; Αυτή που προσκυνούσε τους Τούρκους για να μη μας φάνε κανένα νησί;

Είμαστε έτοιμοι να χειροκροτήσουμε την επάνοδο των Ρεπούσηδων για τα νέα οθωμανικά μας βιβλία. Να καμαρώσουμε και πάλι την Γκιουλ Καραχασάν στο πλευρό του επίδοξου πρωθυπουργού μας. Με τέτοια εχέγγυα, πώς να μην κάνεις τον Αρχάγγελο της κάθαρσης; Πολλά καλά μας περιμένουν. Πράσινος παράδεισος και πάλι. Αφού καλοπεράσαμε με τον μπλε. Με ευκαιρίες για όλους τους νέους. Και στο τέλος τέλος, αν δε μας βγει ο Γιωργάκης, δεν θα στεναχωρηθούμε, θα έχουμε τον Κωστάκη σε αναμονή. Εκτός κι αν προτιμάτε τον άτακτο Μιχαλάκη, που θα επιστρέψει από τη Γερμανία, όπου πήγε και πάλι με τον γιο του να δει την Μπάγερν Μονάχου. Αδυναμίες είναι αυτές. Εμείς μείναμε μόνοι με τα αποκαΐδια της πολιτικής που ρήμαξε την πατρίδα μας. Νιώθω ελεύθερος, σκέπτομαι ελεύθερα και ελληνικά, γιατί δεν είμαι δούλος κανενός κόμματος. Οι δούλοι ποτέ δεν έχουν πρόβλημα, το πολύ πολύ αντί του κομματικού αφέντη να έχουν στο σβέρκο τον Τούρκο.