Ρεσάλτο και πολιτικές δυναστείες
Η τακτική του «ρεσάλτου» (της εξ εφόδου κατάληψης της εξουσίας) σε συνδυασμό με το σημαντικότερο στοιχείο της νεοελληνικής πολιτικής «παιδείας», τον «Δεληγιαννισμό» (την άρνηση δηλαδή κάθε στοιχείου της πολιτικής του αντιπάλου, ακόμη και των πλέον θετικών για την πρόοδο του τόπου), χαρακτηρίζει την «πολιτική» πρακτική των επιγόνων των πολιτικών δυναστειών, που διαγκωνίζονται για την κατάληψη και τη διαχείριση της εξουσίας στη χώρα, «έτσι χωρίς πρόγραμμα»!
Η «Εποχή των Επιγόνων», κατά ιστορική επιβεβαίωση, συμπίπτει με την ύστερη περίοδο κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ανακατατάξεων και οριοθετεί το τέλος αυτών των προσπαθειών εν μέσω παρακμής ιδεών, ηθικών κανόνων, αντιστροφής της κοινωνικής πυραμίδας αξιών με την επικυριαρχία, και μόνο, της σπουδαρχίας, προς κακοτυχία της Γʼ Ελληνικής Δημοκρατίας…
Όπως οι «σπαθάριοι» κατά την περίοδο της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας (1924 – 1936), με φωτεινή εξαίρεση την τετραετία 1928 – 1932, υπονόμευσαν με τις παρεμβάσεις τους και τα συνεχή στρατιωτικά προνουντσιαμέντα, την εμπέδωση των κανόνων ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, ούτω και σήμερα οι επίγονοι των πολιτικών δυναστειών, των τριών οικογενειών, Καραμανλή – Παπανδρέου – Μητσοτάκη, με την πρακτική του «ρεσάλτου», που ακολουθούν, όχι μόνο νοθεύουν τους κανόνες λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και μεθοδικώς επιδιώκουν να εξουδετερώσουν και τα τελευταία υπολείμματα ηθικών παρακαταθηκών της αντιδικτατορικής αντίστασης…
Όμως, η Β’ Ελληνική Δημοκρατία «στιγματίζεται» από το βάρος μίας εθνικής καταστροφής, της Μικρασιατικής, και πορεύεται εν μέσω αγωνίας για το μέλλον του Ελληνισμού. Οι παρεκκλίσεις από τους ομαλούς δημοκρατικούς κανόνες είναι συνεπακόλουθο, κατά μίαν έννοια, αυτού του αναβρασμού που διακατέχει τον ελληνικό λαό, την εποχή της μετάβασης από την Καταστροφή στην Ανόρθωση…
Σήμερα, απλώς, η χώρα βιώνει σε απώτατο σημείο τα αποτελέσματα του στραγγαλισμού από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και τον προσωποπαγή ποπουλισμό του νεοεμφανιζόμενου ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1974, των «καινών δαιμονίων» της αντιδικτατορικής αντίστασης, σε όλες τις αποχρώσεις της.
Τα δύο κόμματα εξουσίας της Μεταπολιτευτικής περιόδου, η Νέα Δημοκρατία και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, αφ’ ενός περιέθαλψαν, η πρώτη, τους «αποσυνάγωγους» ή «Αποστάτες», δηλαδή τους συνεργούς της βασιλικής εκτροπής της 15ης Ιουλίου 1965, σε συνδυασμό με την «αποκάθαρση» συνεργατών και εφαψιών των συνταγματαρχών, αφ’ ετέρου και τα δύο από κοινού συμφέροντος ορμώμενα ώθησαν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής τα υγιή στοιχεία του αντιδικτατορικού πνεύματος.
Μάλιστα, κατά τη Μεταπολιτευτική περίοδο, και σήμερα ακόμη, εμφανίζονται «χωρίς αισχύνη, χωρίς αιδώ», με το προσωπείο του αδιάλλακτου και ασυμβίβαστου αντιδικτατορικού «αγωνιστή» οι συνομιλητές του «αόρατου δικτάτορα» Δ. Ιωαννίδη και οι «οραματιστές» των… νέων πολιτικών!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι με συμφωνία των δύο κομμάτων εξουσίας παραμένουν ερμητικά κλεισμένα, τριάντα πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας, τα «Αρχεία της ΕΣΑ» και ο «Φάκελος της Κύπρου», απροσπέλαστα από το αδέκαστο μάτι της ιστορικής έρευνας!
Προκειμένου δε να παγιωθούν οι «πολιτικές δυναστείες» των τριών οικογενειών και οι κληρονόμοι τους στην ανεμπόδιστη νομή της εξουσίας, εξορίσθηκαν από τους κομματικούς αυτούς σχηματισμούς και τα τελευταία δείγματα αντιδικτατορικού πνεύματος που είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν…
Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα καταγράψει τη μεταπολιτευτική πορεία εκείνων που όρθωσαν το ανάστημά τους στη βία των ξενοκίνητων συνταγματαρχών και διέπραξαν το λάθος να εμπιστευθούν «τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα» των ηγεσιών των δύο κομμάτων εξουσίας!
Ενδεικτικά, ας αναζητηθεί και καταγραφεί η μεταπολιτευτική πορεία των αδελφών Πνευματικού, του Τάσου Μήνη, της πλειάδας των ναυτικών του «Βέλους», των πρωταγωνιστών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και εκατοντάδων άλλων σεμνών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης.
Ας αναζητηθεί η τύχη ακόμη και των κορυφαίων. Στη Νέα Δημοκρατία, ευθύς εξαρχής, στο θερμοκήπιό της, αναπτύχθηκαν τα προσφιλή στον μακαρίτη Ευάγγελο Αβέρωφ «σταγονίδια». Στο νεο-ΠΑΣΟΚ, της Σημιτικής και εντεύθεν περιόδου, ας αναζητηθεί π.χ. η τύχη του Λευτέρη Βερυβάκη, του Παναγιώτη Κρητικού, των συντρόφων και συναγωνιστών του τυραννοκτόνου Αλέκου Παναγούλη και πλειάδας άλλων σεμνών και τίμιων αγωνιστών. Δεν τους αντέχει το «πνεύμα» των ριψάσπιδων… Θέλει αρετή, τόλμη και ήθος, η δημοκρατία…
Η ύστερη Μεταπολιτευτική περίοδος, που διέρχεται η χώρα, η «Εποχή των Δυναστειών», αντί των στοιχείων αυτών, θάλπει την πρακτική του «ρεσάλτου», την εξαπίνης κατάληψη και νομή της εξουσίας, «έτσι χωρίς πρόγραμμα»…
Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου, απογοητευμένη από τις μεταπολιτευτικές εξελίξεις, εμφανίζεται σήμερα, που είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην πορεία της χώρας, να μη διαθέτει τις ψυχικές δυνάμεις και μια επεξεργασμένη στο σύνολό της κοινωνική πρακτική που να της δίδει τη δυνατότητα για μια αποτελεσματική παρέμβαση στο σύνολο των προβλημάτων της κοινωνίας.
Θα ήταν ανείπωτη τραγωδία αν για μια εισέτι φορά, στον δύσμοιρο αυτό τόπο επιβεβαιωθεί ο απαισιόδοξος λόγος του Ποιητή: «Ας πέσουμε, μήπως κι αναστηθούμε…»!