Ο κύβος ερρίφθη

Ο κύβος ερρίφθη και ΚΑΛΩΣ ερρίφθη. Εδώ και μήνες είχα την έντονη προαίσθηση -και ο Μάκης Κουρής το γνωρίζει άριστα- ότι ο Καραμανλής, ως μοναδικός σχεδόν στο κόμμα του, δεν θα άφηνε να σέρνεται επί πέντε και πλέον μήνες ένας κορυφωνόμενος προεκλογικός αγώνας πριν ο υιός και εγγονός Παπανδρέου εξαναγκάσει τους Έλληνες να οδηγηθούν στις κάλπες, με αμφισβητούμενης ηθικής και συνταγματικής νομιμότητας όπλο την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Απέναντί του είχε τους πλείστους υπουργούς, όλους τους βουλευτές και τα υψηλόβαθμα στελέχη της παράταξής του – και ευλόγως. Διότι ουδείς υπουργός και ουδένα υψηλόβαθμο στέλεχος επιθυμούσε να χάσει τα οφίκιά του. Ειδικότερα οι βουλευτές -και μπορώ κάλλιστα να μπω στο πετσί τους- σκέπτονται πρωτίστως τη δυνατότητα επανεκλογής τους, αμφίβολη για υπεραρκετούς με βάση τις υφιστάμενες δημοσκοπήσεις, αλλά και τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, που δεν ήθελαν να κολοβωθούν για περίπου έξι μήνες.
Τώρα, όλοι οι προαναφερθέντες θα κάνουν την ανάγκην φιλοτιμίαν για να περισώσουν ό,τι περισώζεται και να περισωθούν όσοι περισωθούν από τους υποψήφιους βουλευτές.
Η έντονη προαίσθησή μου ότι ο Καραμανλής θα προκήρυσσε εκλογές το φθινόπωρο, παρά το ριψοκίνδυνο και ενδεχομένως αυτοκαταστροφικό μιας τέτοιας απόφασης, δεν ήταν… θεόπεμπτη. Στηριζόταν, πιστεύω, όχι σε ανάξια λόγου επιχειρήματα. Επιχειρήματα που τα υπαγορεύει η απλή λογική.
Ο Καραμανλής έβλεπε, πρώτον, ότι τα έσοδα από τον τουρισμό θα ήταν αισθητά μειωμένα. Περίμενε, δεύτερον, επιταχυνόμενη αύξηση της ανεργίας. Φοβόταν και ήθελε να αποφύγει, τρίτον, την επιβολή νέων φόρων
-ιδίως έμμεσων, που πλήττουν καίρια τα λαϊκά στρώματα (για να μη μιλήσουμε για όσους φυτοζωούν)- ευρισκόμενος ανάμεσα στις δαγκάνες της μέγκενης του Αλμούνια και των ομοίων του.
Με αυτά τα δεδομένα, που θα επιδεινώνονταν σαφέστατα μέχρι τον Μάρτιο του προσεχούς έτους, η ήττα του θα ήταν αναλόγως μεγαλύτερη. Τι κάνει, επομένως, με την προκήρυξη εκλογών στις 4 Οκτωβρίου; Τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα τα φορτώνει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., προσφέροντάς του και τον επαχθέστερο δυνατό… μπουναμά: ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ.
Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της φυσιογνωμικής επιστήμης και πρόσεξε την έκφραση του προσώπου του Γ. Παπανδρέου μόλις πληροφορήθηκε την εκπλήρωση της επιθυμίας του για διεξαγωγή εθνικών εκλογών -εκλογών που ΔΕΝ ΤΙΣ ΗΘΕΛΕ ΤΩΡΑ- έβγαλε το συμπέρασμα ότι του ήρθε ταμπλάς. Γιατί άραγε; Διότι περίμενε ασμένως ΚΑΙ ενδεχόμενη συντριπτική ήττα της Νέας Δημοκρατίας ΚΑΙ κατατεθειμένο προϋπολογισμό εκ μέρους του κ. Παπαθανασίου, για να έχει να λέει μετά, ΑΝ οι Έλληνες τον φάνε στη μάπα ως πρωθυπουργό, ότι είναι -και θα ήταν σίγουρα- ανεφάρμοστος.
Αλλά πέρα από την οξύτατη οικονομική κρίση -στην απάντησή του στο διάγγελμα του πρωθυπουργού την Τετάρτη το βράδυ απέφυγε επιμελώς να κάνει την παραμικρή νύξη για την παγκοσμιότητα αυτής της κρίσης- ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ. Θυμίζω ότι τον Δεκέμβριο θα λάβει χώρα η Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Μια Σύνοδος κατά την οποία θα ασκηθούν φορτικές πιέσεις για τη… διευθέτηση του Σκοπιανού. Τι θα πράξει ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΑΝ οι Έλληνες -το επαναλαμβάνω- αποφασίσουν να τον φάνε στη μάπα ως πρωθυπουργό; Θα επιμείνει στη συμφωνηθείσα έσχατη ελληνική υποχώρηση που διαλαμβάνει την ονομασία: «Δημοκρατία της βόρειας Μακεδονίας ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ»; Ή μήπως θα κάνει πίσω για να είναι αρεστός στους πέραν του Ατλαντικού φίλους του;
Για την πολιτεία του Καραμανλή έχω γράψει κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, επαινώντας τον για την άψογη στάση του στα εθνικά μας θέματα και ψέγοντάς τον σκληρά για την εσωτερική του πολιτική, ιδίως μετά τις αστοχίες του στην περυσινή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Όμως, αυτή η εξακολουθητική ομοβροντία ΟΛΩΝ σχεδόν των ΜΜΕ εναντίον του, με ύβρεις, συκοφαντίες, υπονοούμενα και παρασιώπηση κάθε θετικής πρωτοβουλίας του, δεν έχει προηγούμενο. Το ότι αντέχει μέχρι σήμερα και θα αντέξει και μετά τις εκλογές, όποιο και να είναι το αποτέλεσμά τους, το θεωρώ αξιοζήλευτο. Όσοι πιστεύουν ότι θα τον ανατρέψει από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας η Ντόρα, παρά τις παμπόνηρες διαφοροποιήσεις της των τελευταίων ημερών, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Η μεγάλη πλειονότητα στελεχών και οπαδών τού μέχρι την Τετάρτη κυβερνώντος κόμματος επιθυμούσαν τη διενέργεια των εκλογών μέχρι την εξάντληση της διορίας που τους είχε προδιαγράψει ο Γιωργάκης. Με ποιο, αλήθεια, επιχείρημα; Το… θαύμα! Τώρα, που οι συνθήκες είναι πολύ ευνοϊκότερες για τη Νέα Δημοκρατία, δεν δικαιούται ο Καραμανλής να ελπίζει και εκείνος σε… θαύμα;
Άλλωστε, ορθώς επικέντρωσε την επιλογή των πολιτών -και παρά τις αρνητικές δημοσκοπήσεις- ανάμεσα στον καταλληλότερο να κρατήσει τα ηνία της χώρας ως πρωθυπουργός. Κι αυτό επειδή γνωρίζει ότι υπερέχει σε όλα τα επίπεδα του αντιπάλου του, πράγμα που το γνωρίζουν και όλα τα υποβαθμισμένα από τον Γιωργάκη στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθώς και η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων.
Τα θαύματα βρίσκονται, βέβαια, επέκεινα της πολιτικής και το αποτέλεσμα των εκλογών θα το προσδιορίσουν οι ψηφοφόροι. Πάντως, εάν κερδίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αυτοδύναμα ή μη, είμαι πολύ περίεργος να δω κατά πόσον ο αρχηγός του θα υπερψηφίσει, όπως υποσχέθηκε, τον ΠΑΤΡΙΩΤΗ Κάρολο Παπούλια, εφόσον δεν υπάρχει πλέον κώλυμα αξιοπρέπειας για τον τελευταίο.
ΥΓ.: Την Πέμπτη συμπληρώθηκαν 35 ολόκληρα χρόνια από την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις 3 του Σεπτέμβρη 1974. Ας μου επιτραπεί να θυμίσω, όχι από κομπασμό, αλλά επειδή με συγκινεί βαθιά αυτή η ανάμνηση, ότι είχα προλογίσει τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου και είχα διευθύνει τη συνέντευξή του προς τον ελληνικό και ξένο Τύπο. Ήταν μια ελπιδοφόρα αφετηρία την οποία εγκατέλειψα αργότερα οικειοθελώς, παρά τη μεγάλη αγάπη που διατηρούσα και διατηρώ ακόμα για τον Ανδρέα.