Κινήσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης για να αποσοβηθεί η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ

Το ρήγμα μεταξύ Αλέξη Τσίπρα (προέδρου ΣΥΝ) και Αλέκου Αλαβάνου (προέδρου ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ), που δεν λέει να γεφυρωθεί, ενώ είναι απαραίτητο να ειπωθούν καθαρά και ξάστερα οι ιδεολογικές – πολιτικές διαφορές των δύο ανδρών, ώστε να οδηγηθεί ο χώρος αυτός της Αριστεράς σε κάποια λύση, προκαλεί τώρα ανησυχία και στους συνδικαλιστές της Αυτόνομης Παρέμβασης.
Η διαρκής συρρίκνωση του πολιτικού αυτού φορέα φαίνεται αναπόφευκτη και όσο κι αν τα συνδικαλιστικά στελέχη προσπαθούν να υψώσουν ασπίδα για να μην επηρεαστεί η παράταξη από τη διαρκώς εντεινόμενη κρίση, έχουν αρχίσει πια να πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν. Και μιλάμε για πραγματική πίκρα, οργή και απογοήτευση των συνδικαλιστών της Αυτόνομης Παρέμβασης, που δεν αποκλείουν η σύγκρουση αυτή να περικλείει, εκτός από τις πολιτικές διαφορές, και προσωπικές στοχεύσεις και ιδιοτέλειες.
Δεν γράψαμε, αν και το γνωρίζαμε, για μια συνάντηση «δύσκολη» της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Αυτόνομης Παρέμβασης με τον κ. Αλαβάνο τις μέρες που εκκρεμούσε η παραίτησή του. Επρόκειτο για κίνηση που στόχευε στην εκτόνωση και στην προσέγγιση των δύο πρωταγωνιστών, που ενδεχομένως να αποβεί καθοριστική τόσο για τον ΣΥΝ όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ άλλων, παρευρέθηκαν ο τότε αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ και επικεφαλής της Αυτόνομης Παρέμβασης Αλ. Καλύβης, ο Δημ. Στρατούλης, ο Γ. Γαβρίλης (νυν αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ), ενώ ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και επικεφαλής της παράταξης στον δημόσιο τομέα Ηλ. Βρεττάκος προτίμησε να αποστείλει επιστολή προς τον κ. Αλαβάνο, όπου εξέθετε τις απόψεις του.
ΥΓ.: Σχετικά με τον χειρισμό του κ. Αλαβάνου στο θέμα που προέκυψε από τις δηλώσεις του Π. Κοροβέση για την εμπλοκή της Αριστεράς επί Οικουμενικής στο σκάνδαλο Ζήμενς, ενόχλησε, και πολύ μάλιστα, το γεγονός ότι ο κ. Αλαβάνος δεν βρήκε λέξη για την, εκτός θέματος στο κάτω κάτω, επίθεση που ο κ. Κοροβέσης εξαπέλυσε, και με πολύ άκομψο τρόπο, στον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα. Και μόνο ο σεβασμός στον θεσμικό ρόλο του κ. Τσίπρα απαιτούσε μια κάποια έστω κάλυψη. Πού οδηγείται η Αριστερά άραγε σε καιρούς που όφειλε να ηγείται αγώνων και να προσφέρει διέξοδο και ελπίδα;