Η Ελλάδα που μας πληγώνει
Πρέπει να παραδεχθούμε πως η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για προκήρυξη πρόωρων εκλογών προκειμένου νʼ ανακοπεί η πορεία του τόπου σε μια προϊούσα παρακμή, αποτελμάτωση και αδιέξοδα παντού, και ως αποτέλεσμα ενός μακρόσυρτου, πολύμηνου προεκλογικού κλίματος, ήταν γενναία.
Ο έλληνας πρωθυπουργός προχώρησε σε αυτό το βήμα εν γνώσει του, με βάση τις δημοσκοπήσεις και την πιθανότητα να μην είναι πρωθυπουργός της χώρας την 5η Οκτωβρίου. Τα αδιέξοδα που συσσωρεύτηκαν στην πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία ευρύτερα, καλλιέργησαν ένα απαισιόδοξο κλίμα για το μέλλον της χώρας, ανασφάλεια σε όλους, θεσμούς και πολίτες. Το κυριότερο που μας συνέβη ήταν να χάσουμε τη δημιουργικότητά μας ως Έλληνες, να μην μπορούμε πια να ονειρευόμαστε και να ζούμε σʼ ένα κλίμα προϊούσας αποτελμάτωσης.
Τούτο συμβαίνει σε χώρες όπου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνώντων να επιλύσουν προβλήματα, όπως συνέβαινε με τις κυβερνήσεις Καραμανλή τα τελευταία χρόνια, η στατιστική των όποιων επιτυχιών δεν μετράει, αφού όλα χάνονται μέσα στην απουσία ονείρου, δημιουργικότητας και ελπίδας.
Η χώρα χρειάζεται έμπνευση από την ηγεσία της. Πρέπει να ξαναβρούμε την πίστη στο όνειρο και μέσα απʼ αυτό να αντλήσουμε δυνάμεις δημιουργίας, προσφοράς στην Ελλάδα και στο σύνολο, το εθνικό συμφέρον. Χρειαζόμαστε τη δύναμη που μας επιτρέπει να ατενίζουμε το μέλλον με χρώμα και φως.
Είναι σαφές πως συσσωρεύτηκαν προβλήματα δεκαετιών, πως η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρεάζει το κλίμα και στη χώρα μας, όμως στην Ελλάδα εξακολουθεί να απουσιάζει το καλό και αποτελεσματικό κράτος. Το κράτος που στέκει δίπλα στον πολίτη, ανακουφίζει τον πόνο του και επιλύει τα προβλήματά του. Το κράτος που αποτελεί μαγνήτη για επενδύσεις, όπου όσοι θέλουν να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου γίνονται δεκτοί με ευχαρίστηση και αποτελεσματικότητα, ένα κράτος που σχεδιάζει το μέλλον της χώρας, ένα κράτος που οραματίζεται ένα υπερήφανο και ευτυχές μέλλον για τα παιδιά μας, ένα κράτος που σχεδιάζει την άμυνα και την εξωτερική πολιτική με τέτοια αποτελεσματικότητα που να μας κάνει να αισθανόμαστε αξιοπρεπείς και υπερήφανοι.
Όλοι θυμούμαστε με υπερηφάνεια μια μοναδική στιγμή στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, την εξαιρετικά επιτυχή και αποτελεσματική αντιμετώπιση του σκοπιανού ζητήματος στο Βουκουρέστι τον Μάιο του 2008 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Μας πληγώνει όμως ταυτόχρονα η μείωση αποτρεπτικής ισχύος στο Αιγαίο, η αποθράσυνση της τουρκικής επιθετικότητας, και η ανασφάλεια που δημιουργείται στους κατοίκους των νησιών μας, όπως και η εμπέδωση από την Τουρκία διεθνώς της εικόνας του Αιγαίου ως ενός «κοινού χώρου» που πάει για μοιρασιά.
Εξακολουθεί να μας πληγώνει όλους η ταπείνωση που αισθανθήκαμε το ʼ96 στα Ύμια και το ʼ98 με τον Οτσαλάν, ταπείνωση που έκτοτε δεν αποκαταστάθηκε, δεν ξεπεράστηκε, και τη χρεώθηκε η ελληνική αποτρεπτική ισχύς.
Είμαστε έθνος ιστορικό και η Ιστορία μας επιβάλλει ανασύνταξη των δυνάμεων και με όπλο τον πολιτισμό και την ιστορική μας προέλευση, να ατενίσουμε το μέλλον με ηγεσία που θα σκέφτεται το εθνικό συμφέρον πάνω απʼ όλα, και να εμπνέει την κινητοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου.