«ΑΠΕΛΙΠΕΝ Ο ΘΕΟΣ…»

Σε πολιτική γκιλοτίνα έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια για τους πρωθυπουργούς το βήμα της ΔΕΘ… Το 2003 ο Κ. Σημίτης εξεφώνησε τέτοια εποχή το κύκνειο πολιτικό του άσμα, υποσχόμενος ένα μεγάλο «πακέτο» παροχών που αποδείχθηκε ανεπαρκές σωσίβιο για τη σωτηρία του. Πέρυσι ο Κ. Καραμανλής στη ΔΕΘ ξεκίνησε τη «μεγάλη του κατηφόρα» που συμβολοποιήθηκε στη ρήση του Γ. Βουλγαράκη «το νόμιμο είναι και ηθικό»…
Εφέτος ζούμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται κατ’ ουσίαν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού τα όσα υπόσχεται και «προγραμματίζει» θα τα υποστηρίζει το επόμενο διάστημα στη Βουλή από τη θέση της αντιπολίτευσης… Η επιλογή της φυγής την οποία ακολούθησε θα έχει καταλυτικές και ίσως καταστροφικές συνέπειες και για την παράταξή του και για το ίδιο το πολιτικό του μέλλον… Ο Κ. Καραμανλής φεύγει, η κ. Μπακογιάννη έρχεται… ακόμα και ο Γ. Σουφλιάς μπορεί να προσδοκά την Προεδρία της Δημοκρατίας ώστε να εκπληρώσει τον «εθνικό του ρόλο»…
Ο Κ. Καραμανλής παρέθεσε μια σειρά από δικαιολογίες-ψιμύθια προκειμένου να στηρίξει την απόφασή του. Ζήτησε εντολή για πολιτικές επιλογές που αφορούν την οικονομία, εντολή όμως την οποία είχε λάβει μόλις πριν από 2 χρόνια… Επικαλέσθηκε το παρατεταμένο προεκλογικό διάστημα που θα μεσολαβούσε μέχρι τις Προεδρικές εκλογές του Μαρτίου…
Ξέχασε όμως τον χρυσό κανόνα της πολιτικής. Ότι δηλαδή μια σοβαρή και ισχυρή πολιτική
εξουσία δημιουργεί η ίδια με τις επιλογές της τα πολιτικά γεγονότα, διαχειρίζεται η ίδια τον πολιτικό χρόνο δημιουργώντας αδιέξοδα και διλήμματα στους αντιπάλους της… Το ηθικό δίλημμα της ψήφισης ή μη του κ. Παπούλια το είχε ο Γ. Παπανδρέου… Τώρα
ανέλαβε να το «λύσει» ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής… σε βάρος του κόμματός του και της δικής του αξιοπιστίας.
Για πρώτη φορά σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο ένα κόμμα κατέρχεται στις εκλογές χωρίς κεντρικό στόχο, χωρίς πίστη στις δυνάμεις και στις ικανότητές του… Η πολύμηνη πολιτική παραλυσία, η αβουλία, η αδυναμία λήψης αποφάσεων και πρωτοβουλιών συμπυκνώνεται και νοηματοδοτείται από την παραίτηση και αποχώρηση του Κ. Καραμανλή και της κυβέρνησής του.
Εκείνο που εισπράττει ο πολίτης από το διάγγελμα του πρωθυπουργού είναι ότι «εμείς δεν τα βγάζουμε πέρα»… Και αυτή η πραγματικότητα θα έχει σημαντικές επιπτώσεις και κρίσιμες συνέπειες για τη Νέα Δημοκρατία. Συνέπειες τις οποίες δεν αντιλαμβάνεται σήμερα ο πρωθυπουργός και όσοι τον επηρέασαν στις αποφάσεις του αυτές;
Η έκταση και το βάθος της οικονομικής κρίσης, η οποία δεν εκδηλώνεται μεν σε ακραία ένταση στη χώρα μας, αλλά οδηγεί μεσοπρόθεσμα σε ύφεση και δημοσιονομικό εκτροχιασμό, απαιτούν -όπως ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής έθεσε το πρόβλημα- ισχυρή πολιτική εξουσία και ευρεία κοινωνική αποδοχή και νομιμοποίηση.
Ο ίδιος όμως ομολογεί ότι δεν αποτελεί μια ισχυρή πολιτική-κυβερνητική εξουσία ικανή να φέρει σε πέρας τη λαϊκή εντολή του Σεπτεμβρίου του 2007…
Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου θα επικαλεσθούν το ίδιο επιχείρημα και θα ζητήσουν την ψήφο του λαού ώστε να αποτελέσουν πράγματι μια ισχυρή πολιτική-κυβερνητική εξουσία,
ικανή να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας… Δεν χρειάζεται δηλαδή να αναζητήσει επιχειρήματα το ΠΑΣΟΚ αφού τα προσφέρει αφειδώς η αντίπαλη παράταξη και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής.
Αυτή η πρωτόγνωρη για το πολιτικό μας σύστημα κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πρωτοφανή πτώση της ΝΔ και σε αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, λαμβανομένης υπ’ όψιν της βαθιάς κρίσης (φυσιογνωμίας και στρατηγικού προσανατολισμού) που μαστίζει το μόρφωμα ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να διαχειρισθεί την κρίση υπό την εποπτεία των οικονομικών συμφερόντων που ευνοούν την αλλαγή φρουράς των κομμάτων της κυβερνητικής διαχείρισης. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα προσαρμοσθεί το ΠΑΣΟΚ για να αντιμετωπίσει το κρίσιμο θέμα των φορολογικών εσόδων, του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων, της ανεργίας, της ύφεσης και της παραγωγικής πτώσης του δυναμικού της χώρας. Μέγιστο πρόβλημα αποβαίνει η κατάρτιση του Προϋπολογισμού του 2010, που στην πράξη θα καταστεί «κυλιόμενος», αλλάζοντας από μήνα σε μήνα…
Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, πέραν των τεραστίων κυβερνητικών ευθυνών (οικονομία, εξωτερικά θέματα, θεσμική αποσυγκρότηση, διαφθορά), έχει μπροστά του και μια σειρά πολιτικών-εσωκομματικών προβλημάτων: Πώς θα αντιμετωπίσει το σημιτικό στρατόπεδο και τις πιθανές φιλοδοξίες του ιδίου του Κ. Σημίτη για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Πώς θα ικανοποιήσει τις άμετρες φιλοδοξίες (πολιτικές-κυβερνητικές) των ηγετικών στελεχών και της κλειστής ομάδας των συμβούλων του; Πώς θα αντιμετωπίσει τον ίδιο τον Ευάγγ. Βενιζέλο, που έχει θέσει προσωρινώς τις φιλοδοξίες του σε «χειμερία νάρκη» αναμένοντας τις πρώτες
αποτυχίες του μελλοντικού πρωθυπουργού;
Όλα αυτά τα σημαντικά ερωτήματα διαμορφώνουν έναν γενικότερο προβληματισμό: Η μια κυβερνητική εξουσία αυτοκαταργείται και αποχωρεί… Η άλλη έρχεται χωρίς να προσφέρει εγγυήσεις ότι θα αποτελέσει πράγματι μια δημιουργική και αποτελεσματική εξουσία…
Στην πραγματικότητα η λέξη
εξουσία έχει χάσει το πολιτικό και ιδεολογικό της περιεχόμενο. Γιατί σήμερα οι κυβερνητικές εξουσίες, τα κόμματα, οι ηγέτες του καιρού μας, δεν αποτελούν παρά εμπειρικούς διαχειριστές των προβλημάτων με εγγεγραμμένη επάνω τους την ημερομηνία λήξης τους…