Στο πυρ το εξώτερον ο δικομματισμός

Η τελευταία καταστροφική πυρκαγιά βορειοανατολικά της Αθήνας -πυρκαγιά που έφτασε σχεδόν στο κατώφλι του προκατασκευασμένου σε πατρικό οικόπεδο στη Δροσιά σπιτιού μας και είναι σίγουρα η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ που έζησα στη ζωή μου- αποδεικνύει περίτρανα ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ. Εάλω το κράτος πλέον και όχι η πόλις. Ένα κράτος ανίκανο, διαβρωμένο μέχρι μυελού οστέων από άνομα συμφέροντα και ιδιοτελείς σκοπιμότητες, το οποίο στηρίζεται επί δεκαετίες ΣΤΗΝ ΑΓΥΡΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ των δύο εκφάνσεων του εναλλασσόμενου στην εξουσία δικομματισμού. Δικομματισμό που τον συντηρούν ΤΕΧΝΗΤΑ τα ραδιοτηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ, προβάλλοντας συνεχώς αλληλοκατηγορίες εντυπωσιασμού των αμφίπλευρων και συνήθως… αδιάβλητων στελεχών του.
Ο πύρινος εφιάλτης του τετραήμερου απέδειξε σε επίπεδο ατομικής ευθύνης δύο αντιφατικά γεγονότα. Απ’ τη μια μεριά, αναγεννήθηκε απ’ τη στάχτη της η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των ανθρώπων στις γειτονιές και αυξήθηκε αυτόματα ο αριθμός των ηρωικών εθελοντών. Από την άλλη, διαπιστώθηκε η εγκληματική αδιαφορία -ακόμα και στις ιδιοκτησίες τους- για τον καθαρισμό των εύφλεκτων φρύγανων και ξερόχορτων, που με τη βοήθεια των ισχυρών ανέμων μεγιστοποίησαν την έκταση της καταστροφής.
Η πυροπροστασία και η πυρασφάλεια έχουν καταντήσει λέξεις κενές περιεχομένου. Κι αυτό επειδή η περιβαλλοντική μας πραγματικότητα προσδιορίζεται από τους εμπρηστές, τους οικοπεδοφάγους και τους καταπατητές. Ποιος εμπρηστής έχει συλληφθεί μέχρι σήμερα και ποια αρμόζουσα στο έγκλημά του ποινή τού έχει επιβληθεί; Ποιος οικοπεδοφάγος ή καταπατητής έχει συρθεί στα δικαστήρια και έχει καταδικαστεί; Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τις τελευταίες δεκαετίες 16.000 αυθαίρετες κατοικίες έχουν… φυτρώσει ως διά μαγείας, κατά το πλείστον βίλες πολυτελείας, από τις οποίες οι 3.167 έχουν κριθεί κατεδαφιστέες. Είδε κανένας κάποια από αυτές να κατεδαφίζεται; (Οι αρμόδιες υπηρεσίες προβάλλουν τον κίβδηλο ισχυρισμό ότι δεν διαθέτουν τα μέσα κατεδάφισης… Εάν επί κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, όπου ο αριθμός τους ήταν πολύ μικρότερος, κατεδαφιζόταν μία προς παραδειγματισμόν, δεν θα είχαμε φτάσει στα σημερινά αστρονομικά νούμερα.)
Η πυροσβεστική και η δασική υπηρεσία λειτουργούν με ΚΕΝΕΣ ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ εδώ και χρόνια και, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες, δεν ιδρώνει το αυτί της σημερινής και της ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης παλαιότερα. Επίσης, με φόντο την προ ημερών βιβλική καταστροφή, θεωρώ έγκλημα καθοσιώσεως την ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ, με αποτέλεσμα να διαχέεται η ευθύνη, καθιστώντας τελικά τους υπεύθυνους ανεύθυνους, και το σπουδαιότερο: ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΑΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.
Επανίδρυση του κράτους είχε υποσχεθεί ο κ. Καραμανλής και, μολονότι υπήρξε απολύτως αναγκαία, δεν την πραγματοποίησε. Και όχι μόνον αυτό. Δεν προσδιόρισε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε με την πομπώδη αυτή λέξη. Το μοντέλο ήταν πασίγνωστο εδώ και δεκαετίες. Στην Ιταλία οι ψηφοφόροι άλλαζαν κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, συχνά και κάθε εξάμηνο. Το κράτος, όμως, λειτουργούσε στην εντέλεια, διότι η ΔΙΟΙΚΗΣΗ παρέμενε σταθερή και ακλόνητη. Ο κάθε δημόσιος υπάλληλος είχε την κομματική του προτίμηση. Υπηρετούσε, ωστόσο, με την ίδια σοβαρότητα και υπευθυνότητα την κάθε κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα τι όφειλε να πράξει ο κ. Καραμανλής; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όφειλε να σμικρύνει το κράτος, με μετατάξεις και επιδοτούμενες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Όφειλε, επιπλέον, να μειώσει δραστικά τα υπ’ αυτόν υπουργεία και υφυπουργεία. Επίσης έπρεπε να αποτολμήσει μια σταδιακή αποκέντρωση, ώστε ο μισός πληθυσμός της χώρας να μη συμπιέζεται στην υδροκέφαλη πλέον Αττική. Η μεταφορά τριών μεγάλων υπουργείων σε διαφορετικές επαρχιακές πόλεις θα ήταν προωθητική της αποκέντρωσης.
Στο πλαίσιο μιας επανίδρυσης του κράτους αντιλαμβάνομαι προσωπικά και κάτι άλλο: Να ψηφίζονται στη Βουλή νόμοι ΧΩΡΙΣ ΗΘΕΛΗΜΕΝΕΣ ΑΣΑΦΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΠΑΣΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ.
Τι έπραξε απ’ όλα αυτά ο κ. Καραμανλής; Ακριβώς τα αντίθετα. Στους υπεράριθμους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ πρόσθεσε στο Δημόσιο και σωρεία οπαδών του κόμματός του. Τα υπουργεία και τα υφυπουργεία δεν τα αύξησε, αλλά δεν τόλμησε να τα μειώσει έστω και κατά ένα. Όσο για την αποκέντρωση, μηδέν εις το πηλίκον. Αναφορικά, τέλος, με τους νόμους που ψηφίζονται στη Βουλή, είναι νόμοι που βρίθουν από ηθελημένες ασάφειες, παραθυράκια, δηλαδή, για την ωμή καταστρατήγησή τους.
Το αντίπαλον δέος (και ταυτόσημο στην άσκηση αντιλαϊκής πολιτικής, όπως καταφάνηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν από την τεράστια οικονομική κρίση επί Σημίτη) προαλείφεται για την εξουσία. Με ποια εχέγγυα, αλήθεια; Με τα δοκιμασμένα και παταγωδώς αποτυχημένα στελέχη του, πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων; Και με ποιον αρχηγό, επίδοξο πρωθυπουργό και… δυνάμει σωτήρα του έθνους; Εκείνον ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών κρύφτηκε από τις τηλεοράσεις την ώρα που κάτι έλεγε στον Χόλμπρουκ;
Ο δικομματισμός είναι γάγγραινα, κατέστρεψε τη χώρα και δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ μέχρι να εκλείψει. Η Αριστερά, και στις δύο εκδοχές της, δεν είναι σε θέση να τον αντικαταστήσει. Αδιέξοδο λοιπόν; Τετραγωνισμός του κύκλου είναι η πρότασή σου;
Απάντηση: Όχι βέβαια. Λύση θα υπάρξει. Θα δημιουργηθεί ένα καινούργιο κόμμα με επικεφαλής έναν νέο Καράγιωργα, ας πούμε, ο οποίος θα συγκεντρώσει γύρω του τους ικανούς, τους προικισμένους με οξύνοια και τους αδιάβλητους από ΟΛΑ τα κόμματα αλλά και εκτός κομμάτων και θα κάνει μια ελπιδοφόρα αρχή. Όσο για τον «νέο Καράγιωργα», υπάρχουν αφανώς αρκετοί τέτοιοι ανάμεσά μας, που σήμερα τους πνίγει η αηδία και η αγανάκτηση.