ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι τελευταίες, τραγικές εξελίξεις στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, όπου η πυρκαγιά έπληξε το σώμα της Ελλάδος και άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ψυχή των Ελλήνων, επανέφεραν το πάγιο ερώτημα που κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική από την εποχή του Βενιζέλου και αφορά τη σχέση της με την πρόγνωση των εξελίξεων.
Η κλασική Ελλάδα, που με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και πολλούς άλλους διετύπωσε τους βασικούς κανόνες και όρους της πολιτικής επιστήμης και της ζωής των ανθρώπων ως οργανωμένων κοινωνικών συνόλων, αλλά και η σύγχρονη κοινωνική επιστήμη και κοινωνιολογία, διά της γραφής του Μαξ Βέμπερ, υπογραμμίζουν πως πολιτική μπορεί να σημαίνει, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διαδικασίας, αντιθετική-ανταγωνιστική διαδικασία για την εξουσία, σημαίνει όμως ταυτόχρονα και κυρίως την ευθύνη τής κάθε είδους πολιτικής ηγεσίας και όλων των παραγόντων του πολιτικού συστήματος να σχεδιάζουν, στα θέματα που τους αφορούν και στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, το μέλλον της κοινωνίας και την προοπτική της χώρας, αλλά και να προβλέπουν πιθανές εξελίξεις, συστηματοποιώντας ταυτόχρονα και τους τρόπους αντιμετώπισής τους. Αυτό προϋποθέτει στρατηγικό σχεδιασμό για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, την οικονομία, τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια των πολιτών, το φυσικό περιβάλλον ζωής, όπως είναι τα δάση, αλλά και την οργάνωση της ζωής των ανθρώπων σε οικισμούς, δήμους και κοινότητες, κατά τρόπο που να επιτρέπει την εποπτεία της νομιμότητας και της αρμονικής σχέσης των οικισμών με το φυσικό περιβάλλον της χώρας.
Τα σύγχρονα κράτη, όπως είναι οι οργανωμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, εκτελούν αυτόν τον σχεδιασμό, δηλαδή το πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο σύμπλεγμα σχεδιασμών για την αντιμετώπιση προβλημάτων που έρχονται, αλλά και τη χάραξη προοπτικών ανάπτυξης και ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής των ανθρώπων, που κρίνεται ως conditio sine qua non επιβίωσης κρατών και κοινωνιών σε ένα δύσκολο, πολύπλοκο και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Το κράτος οφείλει να έχει σχέδιο που να αφορά όλα τα ζητήματα της πολιτικής, οι δήμοι πρέπει να σχεδιάζουν την αντιμετώπιση προβλημάτων σε σχέση με καταστροφές αλλά και αναφορικά με την εκσυγχρονιστική ανάπτυξη του ίδιου του δήμου τους, όπως είναι η διαχείριση των σκουπιδιών, οι μικρές ή μεγάλες οικονομικές μονάδες και η επιβίωσή τους, οι νέες τεχνολογίες και η εισαγωγή τους στη ζωή των δημοτών, ενώ παράλληλα οφείλουν να έχουν σε διαρκή κινητικότητα τους δημότες, αξιώνοντας τη συμμετοχή τους. Η αυτονομία ή αυτονόμηση των δήμων, που υπήρξε το κύριο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας τη δεκαετία του ’80, ουδέποτε έγινε ουσιαστική, απέτυχε και λειτουργεί σε ένα πλαίσιο εξάρτησης και εν πολλοίς διαπλοκής με την κεντρική εξουσία, η οποία τους χορηγεί αφειδώς και ανεξέλεγκτα βασικούς οικονομικούς πόρους. Στην Ευρώπη η αποκέντρωση είναι μια πραγματικότητα αυτοτέλειας και αυτονομίας της περιοχής, όπου φυσικά υπάρχει ο κεντρικός έλεγχος των κυβερνήσεων και κυρίως της δικαστικής εξουσίας, αλλά η βασική διαδικασία ελέγχου προσδιορίζεται από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι αποτελούν έναν ζωντανό οργανισμό κοινωνικών ομάδων και θεσμών, που ελέγχουν, εποπτεύουν, σχεδιάζουν, προγραμματίζουν και ονειρεύονται τη διαρκή βελτίωση της ζωής τους, ενταγμένης στην κοινότητα.
Ένα κράτος δεν είναι σε θέση μόνο του να καταστείλει αποτελεσματικά και χωρίς μεγάλο κόστος φωτιές σαν αυτήν της Αττικής, όσα μέσα κι αν διαθέσει. Εκείνα που έλειψαν ήταν η πρόγνωση και η πρόνοια αποτροπής ενός τέτοιου ενδεχομένου, ιδιαίτερα για την Αθήνα, που ως πρωτεύουσα δεν επιτρέπεται ποτέ να κινδυνεύσει, κι αυτό γιατί πολλά πράγματα δεν έγιναν σε σχέση με τον καθαρισμό και την έγκαιρη προστασία και φύλαξη των δασών από το κράτος, τους δήμους και τους ίδιους τους πολίτες, που θα έπρεπε, ζώντας μέσα στο πράσινο, να ζουν στο διαρκές άγχος και με την αγωνία της προληπτικής αποτελεσματικής προστασίας του.
Η χώρα χρειάζεται σχέδιο, σχέδιο πρόβλεψης, σχέδιο πρόγνωσης, σενάρια αντιμετώπισης κάθε ενδεχομένου που μπορεί να συμβεί, είτε αυτό είναι στο Αιγαίο με την Τουρκία είτε είναι η δημόσια τάξη στις μεγάλες πόλεις είτε είναι οι πυρκαγιές στα δάση. Για να γίνει αυτό, πρέπει να εισαγάγουμε μια μακροχρόνια διαδικασία εκπαίδευσης των παιδιών μας και ημών των ιδίων στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος της ζωής μας. Πρέπει να σκεφτούμε πως δεν υπάρχουμε μόνο για το σήμερα, αλλά υπερασπιζόμαστε την ιστορία και τον πολιτισμό μας, και κυρίως ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.